Σαν σήμερα “φεύγει” ο Φρειδερίκος Νίτσε

Σαν σήμερα περνά στην αιωνιότητα ένας εκ των μεγίστων φιλοσόφων του 19ου αιώνος και ίσως ένας εκ των τελευταίων άξιων λόγου, πριν το πνεύμα από Θεός γίνει όχλος, όπως με προφητική διάθεση σημειώνει στον Ζαρατούστρα του.

Το έργο του αποτέλεσε ένα χαστούκι για την υποκριτική κοινωνία της εποχής του και ακόμα και σήμερα είναι δαιμονοποιημένος εξαιτίας της απέχθειάς του απέναντι στους φιλελεύθερους, τους υλιστές και προπαντώς απέναντι στους… ήσυχους.

Το κήρυγμά του για επαναξιολόγηση των Αξιών, για την Αιώνια Επιστροφή στην ουσία της Ελληνικής Σκέψεως και στην επιδίωξη για τον Υπεράνθρωπο ακόμα στοιχειώνουν...
τους χειρότερους εφιάλτες των τυράννων της ανθρωπότητας. Σε τέτοιο σημείο, μάλιστα, που έχουν ανακηρύξει ανοιχτά τον σκοπό τους να παραποιήσουν και να «εκδημοκρατίσουν» το έργο του.

Ενδεικτικό των παραπάνω είναι ότι τιτάνες της σκέψεως δήλωσαν ή ήταν άμεσα επηρεασμένοι από αυτόν. Ενδεικτικά και μόνο αναφέρουμε τον Ίωνα Δραγούμη και τον Νίκο Καζαντζάκη, ενώ αντίστοιχα το έργο του ίδιου ήταν βαθύτατα επηρεασμένο από τους Έλληνες «ρατσιστές» (όπως τους ονομάζουν οι ουραγοί της Νέας Τάξης Πραγμάτων), δηλαδή τον Πλάτωνα και τον Ηράκλειτο.

Ως ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτόν τον μεγάλο φιλόσοφο και με γνώμονα την Ανάγκη για Ακατάπαυστο Αγώνα στις σκοτεινές μέρες που ζούμε, δημοσιεύουμε δύο επίκαιρα απόσπασματα από το έργο του:

«Ο Ζαρατούστρας κοιμήθηκε πολλή ώρα, και δεν πέρασε μόνον η αυγή πάνω από την θωριά του, μα και το πρωΐ. Στο τέλος, όμως, άνοιξε τα μάτια του: απορημένος κοίταξε ο Ζαρατούστρα το δάσος και τη γαλήνη, απορημένος κοίταξε και μέσα του. Ύστερα, σηκώθηκε γρήγορα, σαν κανένας θαλασσοπόρος. Που βλέπει ξαφνικά στεριά, και ξεφώνησε χαρούμενα γιατί είδε μια καινούργιαν αλήθεια. Κ’ έτσι μίλησε τότε στην καρδιά του: «Καινούργιο φως ανάφτηκε μέσα μου: Συντρόφους χρειάζομαι, και ζωντανούς – όχι νεκρούς συντρόφους και πτώματα, που να τα κουβαλώ μαζί μου, όπου θέλω εγώ. Μα χρειάζομαι ζωντανούς συντρόφους, που να με ακολουθούν, γιατί θέλουν ν’ ακολουθήσουν τον ίδιο τον εαυτό τους – κ’ εκεί που θέλω εγώ. Ένα φως ανάφτηκε μέσα μου: να μη μιλά τον λαό ο Ζαρατούστρα, μα σε συντρόφους. Δεν πρέπει να γίνει ο Ζαρατούστρα βοσκός και σκυλί κοπαδιού».
«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.

Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».

Κώστας Αλεξανδράκης