Πως η τηλεόραση καταστρέφει τα παιδιά μας

Mε τις γνώµες των ειδικών να διίστανται για το αν η τηλεόραση αποτελεί χαζοκούτι ή παράθυρο στον κόσµο -αφού φέρνει µέσα στο σαλόνι µας γεγονότα που εξελίσσονται εκείνη την ώρα χιλιάδες χιλιόµετρα µακριά-, οι γονείς δικαίως προβληµατίζονται για την επίδρασή της στο µυαλό των βλασταριών τους. Για το έτερο φλέγον θέµα, την επίδρασή της στο σωµατικό βάρος των παιδιών (και των ενηλίκων), δεν υπάρχει πλέον καµία αµφιβολία, αφού...
πληθώρα ερευνών φανερώνει ότι η πολλή τηλεόραση παχαίνει και την καθιστά µεταξύ των βασικών ενόχων για την επιδηµία παιδικής παχυσαρκίας που µαστίζει (και) τη χώρα µας. Είναι δε εντυπωσιακό ότι, σύµφωνα µε πρόσφατα επιστηµονικά ευρήµατα, η τηλεόραση διευκολύνει τη συσσώρευση παραπανίσιων κιλών όχι µε έναν, αλλά µε τέσσερις τρόπους. Κατ’ αρχήν, µε τον πλέον εµφανή, δηλαδή µέσα από την ακινησία, που «παγώνει» τις καύσεις. Επίσης, εξαιτίας του ασυναίσθητου τσιµπολογήµατος, που οδηγεί στην υπερκατανάλωση φαγητού. Ωστόσο, έχει παρατηρηθεί ότι τα παιδιά που παρακολουθούν πολλές ώρες τηλεόραση τείνουν όχι µόνο να τρώνε πιο πολύ -επειδή η προσοχή τους είναι αποσπασµένη αλλού-, αλλά και να καταναλώνουν περισσότερα ανθυγιεινά τρόφιµα, καθώς επηρεάζονται πολύ και από τις τηλεοπτικές διαφηµίσεις των διαφόρων γλυκισµάτων και σνακ, όπως τσιπς, κρουασάν, παγωτά και σοκολάτες. Ετσι εµµέσως η TV επηρεάζει και τις διατροφικές επιλογές των λιλιπούτειων τηλεθεατών, αυξάνοντας επικίνδυνα την ηµερήσια θερµιδική τους πρόσληψη. Τέλος, εξαιτίας της καθήλωσης στον καναπέ, η τηλεόραση επηρεάζει τις βιοχηµικές αντιδράσεις, που λαµβάνουν χώρα στον οργανισµό των µικρών και όχι µόνο τηλεθεατών, πυροδοτώντας την ταχύτερη αποθήκευση του λίπους στο λιπώδη ιστό. Η άποψη της ειδικού Ωστόσο, αν και συµφωνεί απόλυτα µε τους διατροφολόγους για τη συµβολή της τηλεόρασης στην παχυσαρκία και καταδικάζει την κακή πρακτική πολλών εργαζόµενων γονιών να παρκάρουν το παιδί τους µπροστά στην τηλεόραση παρέα µε τη γιαγιά και τον παππού ή µια αλλοδαπή οικιακή βοηθό (µη έχοντας βέβαια και άλλη επιλογή), η συµβουλευτική ψυχολόγος Χριστίνα Σαµαράκη συστήνει να µη βιαστούµε να δαιµονοποιήσουµε τη µικρή οθόνη. Και εξηγεί γιατί: «Η τηλεόραση είναι µέρος της ζωής µας. Μας ενηµερώνει, µας ψυχαγωγεί, µας κρατά συντροφιά, µας βγάζει από το µικρόκοσµό µας και συνεπώς µπορεί να αποδειχθεί πολύ εποικοδοµητική, καθώς προσφέρει στα παιδιά πληθώρα ερεθισµάτων που διεγείρουν τη φαντασία τους και συµβάλλουν στη γνωσιακή τους ανάπτυξη. Το µυστικό για να παραµείνει εποικοδοµητική κρύβεται όχι στο πόσο πολύ θα παρακολουθήσουν τα βλαστάρια µας τηλεόραση, αλλά κυρίως στο περιεχόµενο των εκποµπών που θα δουν. Αλλωστε, τα παιδιά που βλέπουν µε τις ώρες τηλεόραση δεν ευθύνονται γι’ αυτή τους την επιλογή, καθώς απλώς αντιγράφουν τους γονείς τους, οι οποίοι κάνουν ακριβώς το ίδιο». Οπως επισηµαίνει η ειδικός, για να ξεκολλήσει το παιδί από την τηλεόραση πρέπει οι γονείς του πρώτοι να δώσουν το καλό παράδειγµα και να την κλείσουν. Σε ένα σπίτι όπου υπάρχουν βιβλία και περιοδικά και αν το παιδί βλέπει τους γονείς του να διαβάζουν ή να ασχολούνται µε άλλες δραστηριότητες, όπως ένα δηµιουργικό χόµπι, τότε θα µάθει πως η τηλεόραση δεν πρέπει να κυβερνά τον ελεύθερο χρόνο του. Πότε όµως πρέπει να µπαίνει η τηλεόραση στη ζωή των παιδιών; Η απάντηση είναι πως δεν υπάρχουν συγκεκριµένοι κανόνες: «Τα νήπια βλέπουν την τηλεόραση χωρίς να αντιλαµβάνονται την υπόθεση των όσων εξελίσσονται στη µικρή οθόνη. Το να µένουν παρκαρισµένα µπροστά στην τηλεόραση δεν τους κάνει καλό γιατί σε αυτή την ηλικία έχουν ανάγκη να τρέξουν, να κινηθούν, να οσµιστούν και να γευτούν πράγµατα, κάτι που µε την τηλεόραση δεν µπορούν να κάνουν και αυτό δηµιουργεί κενό στη γνωστική τους ανάπτυξη. Στην ηλικία των 6 ετών που αρχίζει το σχολείο, µοιραία η τηλεόραση µπαίνει στη ζωή τους. Τα παιδιά βλέπουν εκποµπές, τις συζητούν και έτσι αποκτούν κίνητρο για να παρακολουθήσουν συγκεκριµένα προγράµµατα. Αν οι γονείς επιχειρήσουν να απαγορέψουν την τηλεόραση σε κάποια παιδιά, περισσότερο θα τους δηµιουργήσουν πρόβληµα παρά θα τα βοηθήσουν, γιατί έτσι θα χάσουν ένα σηµείο επαφής µε φίλους και συµµαθητές και ίσως αισθανθούν αποκλεισµένα», λέει η Χριστίνα Σαµαράκη.
"Ε.Τ."