Μια μέρα στο ΜΕΤΡΟ...Αγώνας παντού, μέχρι την Τελική Νίκη

Μετρό Σύνταγμα και ώρα 1μ.μ... Πολύς κόσμος να περιμένει το συρμό.

Ξαφνικά μια κυρία, Ελληνίδα, με πλησιάζει και με ρωτά, "Από εδώ δεν πάω για την Αττική;".
"Σωστά..."της αποκρίνομαι.
Κάτι την απασχολούσε όμως, καθώς ήταν νευρική και έψαχνε συνεχώς τα πράγματά της.
"Τι ήθελα να πάω για ψώνια σήμερα...Γιατί;"
Γυρίζει προς το μέρος μου και μονολογεί...
"Με λήστεψαν παληκάρι μου..Λήστεψαν εμένα μια άνεργη, κάτι πακιστανοί..Δεν έχω λεφτά για να πληρώσω τη ΔΕΗ, αλλά με λήστεψαν τα καθάρματα...Που τους φέρνουμε στην Ελλάδα και τους ταΐζουμε κιόλας."
Ατάραχος της απαντώ:
"Φταίμε και εμείς που τους φέραμε..."
Ξαφνιασμένη, με απορημένο βλέμμα με ρωτά...
"Εγώ γιατί φταίω..;"
Για να της απαντήσω στον ίδιο τόνο:
"Είμαι σίγουρος ότι ψηφίζατε και ψηφίζετε κάποιο από τα κόμματα της Βουλής...ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ..Άρα έχετε και το ανάλογο μερίδιο ευθύνης"
Σαστισμένη λίγο, σκέφτεται και τελικά με ρωτά
"Και τι να ψηφίσω..;Ποιούς;Όλοι ίδιοι είναι..Όλοι τα ίδια κάνουν.."
Εκείνη την ώρα έρχεται ο συρμός και η συζήτησή μας συνεχίζεται εντός του.
"Όλοι ίδιοι δεν είναι.Όπως και όλοι οι άνθρωποι ΔΕΝ είμαστε ίδιοι...Αυτό το πιστεύετε γιατί το ακούτε στο MEGA και το διαβάζετε στα Νέα...Σας ζητώ να σκεφτείτε ένα πράγμα μόνο.Ποιό κόμμα σας έρχεται στο μυαλό μόλις σας λέω 'Ελλάδα'; "
Μετά από λίγη σκέψη μου απαντά:

"Ο Καμμένος και η Χρυσή Αυγή"..
Ατάραχος και πάλι της απαντώ;
"Ποιός από τους δύο που μου είπατε δεν έχει μπει ποτέ στη Βουλή; Ποιός από τους δύο έφερε μαζί με τους υπόλοιπους τους λαθρομετανάστες; Ποιός από τους δύο μιλά μόνο για το καλό των Ελλήνων;" και συνέχισα....
"Απαντήστε σε αυτές τις ερωτήσεις και πάνω από την κάλπη πιάστε την καρδιά σας. Αν χτυπά για την Ελλάδα ξέρετε τι θα ψηφίσετε."
"Έχεις δίκιο παληκάρι μου...Μου έδωσες κουράγιο"

Αποσβολωμένοι με κοιτούσαν αρκετοί στο συρμό. Κάποιος μάλιστα, ευτραφής κύριος με χαρτοφύλακα, έκανε το εξής σχόλιο, ψυθιρίζοντας.. "Γεμίσαμε φασίστες"...
Δεν θα το άφηνα αναπάντητο:
"Αν έτσι είναι οι 'δημοκρατίες' σας, προτιμώ να είμαι φασίστας - κατά την άποψή σας- και Έλληνας. Και ο Παλαιολόγος, ο Κολοκοτρώνης και ο Λεωνίδας, για κάποιους σαν και εσένα 'φασίστες' ήταν"

Κατέβηκα στο σταθμό της Ομόνοιας για να πάω στη δουλειά μου, αποχαιρετώντας την κυρία και λέγοντάς της τα εξής:
"Από εδώ και πέρα να θυμόσαστε ότι δεν είστε μόνη σας..."

Στην Ομόνοια όμως θα με περίμενε ακόμη μια έκπληξη...
Είχαν σταματήσει για έλεγχο εισητηρίων μια ηλικιωμένη γυναίκα, Ελληνίδα. Από την πρώτη ματιά φαινόταν φτωχή. Φθαρμένα ρούχα και παπούτσια, με σακούλα στο χέρι ξεθωριασμένη και μέσα λίγα προσωπικά της αντικείμενα.
Είχα ξανατύχει σε παρόμοιες περιπτώσεις αλλά δεν βρήκα το σθένος να υπερασπιστώ τους Έλληνες. Αυτή τη φορά όμως είχα "φτερά" στην καρδιά και φλόγα στην ψυχή μου.

Πλησιάζω τους ελεγκτές και χωρίς χρονοτριβή τους ζητώ επιτακτικά να την αφήσουν ελεύθερη και προκαλώντας τους να ελέγξουν εμένα.
"Δίπλα σας κυκλοφορούν από Πακιστανοί, Αλγερινοί, Νιγηριανοί, Αλβανοί και όλες οι φυλές της Μέσης Ανατολής και τη Αφρικής, αλλά δεν τολμάτε να τους ελέγξετε. Ο στόχος σας είναι μόνο οι Έλληνες. Αυτή είναι λοιπόν οι δουλειά σας; Από τη φορολογία τη δική μας πληρώνεστε μάγκες, αλλά δεν βλέπω να κάνετε αυτό που πρέπει.."
Μουγκοί...Δε μίλαγαν..
"Αυτή η Ελληνίδα μπορεί κατά τους κανόνες να παρανόμησε. Γέννησε όμως Έλληνες, μόχθησε για την Ελλάδα να φτιαχθεί και να πληρώνεστε εσείς σήμερα. Πάμε μαζί να κάνουμε έλεγχο σε 5 Πακιστανούς και αν έστω ένας έχει εισιτήριο το πρόστιμο της γυναίκας θα το πληρώσω εγώ"

Κάπου εκεί, άρχισε ο αντίλογος...
"Θα μας μάθετε και τη δουλειά μας τώρα κύριε; Σας παρακαλούμε πηγαίνετε, γιατί θα μας αναγκάσετε να φωνάξουμε την ασφάλεια"

Και πάλι ατάραχος απάντησα
"Δε με νοιάζει...Φωνάξτε τη..Πρώτα θα φύγει η Ελληνίδα και μετά θα φύγω εγώ"
Η γυναίκα παρακολουθήσε αμίλητη.

"Πάμε να φύγουμε ρε Γιώργο", είπε ο ένας.."Δε θα βγάλουμε άκρη"
Τελικά αποχώρησαν..

Η ηλικιωμένη μετά την προτροπή των ελεγκτών να είναι πιο προσεκτική στο μέλλον, μου έπιασε το χέρι και μου είπε ένα ειλικρινές "Σε ευχαριστώ παιδί μου...Να σε έχει ο Θεός καλά" συνεχίζοντας,
"Είχα εισιτήριο αλλά δεν ξέρω που το έβαλα. Πηγαίνω να πάρω συσσίτιο. Δεν έχω να φάω στο σπίτι μου" 
Με έπιασε ρίγος...Το μόνο που έκανα ήταν να της δώσω το δικό μου εισιτήριο.
"Σε ευχαριστώ. Η Παναγιά να σε έχει καλά...Τέτοιους Έλληνες μακάρι να γεμίσει η Αθήνα"
Δεν έχασα την ευκαιρία και της απάντησα.
"Για να (ξανά)γεμίσει η Αθήνα και η Ελλάδα Έλληνες πρέπει να ψηφίσετε και Έλληνες."
"Πές μου τι να ψηφίσω..Στο χρωστάω σα χάρη"
"Δε μου χρωστάτε τίποτα. Να είσαστε καλά και όταν πάτε να ψηφίσετε το ψηφοδέλτιο να είναι της Χρυσής Αυγής...Τότε θα γίνουμε και πάλι όλοι Έλληνες"
"Παίδι μου να είσαι καλά..Χρυσή Αυγή θα ψηφίσω"

Βγήκα από το Μετρό και συνέχισα για τη δουλειά μου...
Έδωσα μια μαχή και βγήκα νικητής...Για το καλό της Ελλάδας και μόνο.
Το συναίσθημα, απερίγραπτο. Αλλά ήταν μόνο μια μάχη σε ένα καθημερινό αγώνα που ο εχθρός έχει όλα τα όπλα στη διάθεσή του.

Μέχρι την τελική νίκη θα χρειαστούν πολλές παρόμοιες και πιο μαζικές.

Ο ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ