Τα σενάρια οικουμενικής κυβέρνησης και ο φόβος του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος για την Χρυσή Αυγή

Ο πρόσφατος κλυδωνισμός της κυβέρνησης , με την παραίτηση Σακελλαρίδη και την ανεξαρτητοποίηση των Νικολόπουλου και Παναγούλη, δείχνει ότι αρχίσαν τα «παρατράγουδα». Μπορεί οι υπόλοιποι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ να διστάζουν να κάνουν βήμα ανεξαρτητοποίησης ή παραίτησης, ενθυμούμενοι το κάζο της Λαϊκής Ενότητας και προσέχοντας πάνω από όλα τα ατομικά τους πολιτικά και βιοποριστικά συμφέροντα, αλλά επειδή η πολιτική εμπεριέχει το απρόβλεπτο, τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Δεδομένου ότι στα τέλη του μηνός θα τεθεί προς ψήφιση μια ακόμη δέσμη επώδυνων μέτρων, μεταξύ των οποίων δραστικές περικοπές σε συντάξεις και ασφαλιστικές παροχές, όλα είναι πιθανά. Αναμφίβολα, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί αρραγής. Το να πέσει όμως η κυβέρνηση στους 150 βουλευτές...
είναι δύσκολο, με την έννοια ότι είναι αμφίβολο αν θα πάρει κάποιος την πρωτοβουλία «να ρίξει» την κυβέρνηση. Όσα συμβαίνουν μέχρι στιγμής αποτυπώνουν σαφέστατα μια τάση πολιτικής αποδόμησης της κυβέρνησης, η δυναμική της οποίας θα φανεί στο άμεσο μέλλον.

Η σύγκλιση της κυβέρνησης με άλλα κόμματα της συστημικής αντιπολίτευσης δεν είναι και τόσο εύκολη, καθώς στην παρούσα φάση αυτά παρουσιάζονται από επιφυλακτικά ως αρνητικά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Επειδή, όμως, στην πολιτική τα πράγματα αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη, οι συνθήκες μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές σε λίγο καιρό. Είναι ξεκάθαρη στον ορίζοντα η προσδοκία της κυβέρνησης να κάνει έμμεσα ανοίγματα όχι μόνο ως προς τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, αλλά και προς μεμονωμένους βουλευτές- μέλη αυτών των κομμάτων.
Υπάρχει, βεβαίως, και η «λύση» του Λεβέντη με τους 9 βουλευτές της Ένωσης Φραπέδων, αλλά το όλο σκηνικό έχει και το ανάλογο ρίσκο. Μια σύμπλευση με τον γραφικό «πρόεδρο», εκτός από την «λύση» των 9 βουλευτών έχει ως αντίλογο τον κίνδυνο της γελοιοποίησης, καθώς και το γεγονός ότι το μόρφωμα του Λεβέντη δεν διαθέτει κανένα αξιόλογο κοινωνικό αντίκτυπο.

Η περίπτωση της οικουμενικής κυβέρνησης θα είναι η τελευταία πολιτική εφεδρεία των διεθνών τοκογλύφων και των εγχώριων υποτακτικών τους, τόσο γιατί δεν θα το ήθελε και ο ίδιος ο Τσίπρας (για ευνόητους λόγους που θα σήμαινε το πολιτικό του τέλος) όσο και γιατί θα ήταν η έσχατη λύση για το σύστημα. Σε μια τέτοια περίπτωση κάθε ψευδαίσθηση αντιπαλότητας ανάμεσα στα μέλη και τα μέρη του «συνταγματικού τόξου» θα διαλυόταν και θα γινόταν με τον πλέον επίσημο τρόπο η αναγόρευση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ σε Αξιωματική Αντιπολίτευση.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ