Η σήψη της ΝΔ και το καθήκον του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος

Σε καθημερινή πλέον βάση συνεχίζεται το «Μάπετ Σόου» της ΝΔ, όσο πλησιάζουμε προς τις 20 Δεκεμβρίου, ημερομηνία των εσωκομματικών εκλογών (αν γίνουν.), χωρίς να ενδιαφέρονται επί της ουσίας για τα νέα μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση. Τα «καταγγέλλουν», βέβαια, αλλά τι βαρύτητα μπορεί να έχει  «καταγγελία» αυτή από ένα κόμμα που έχει γίνει μαλλιά κουβάρια, αυτοεξευτελίζεται και είναι ανίκανο ακόμη και στο να εκλέξει νέο αρχηγό; Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν αυτό το κόμμα το περασμένο καλοκαίρι ψήφιζε «δαγκωτό» την συμφωνία για το τρίτο Μνημόνιο; Μέχρι και ο.......
Καμμένος βρήκε την ευκαιρία να κάνει το κομμάτι του, ξεχνώντας για λίγο την πολύ δύσκολη πολιτική θέση στην οποία βρίσκονται οι ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας το σενάριο που πρωτοδιοχετεύτηκε από το Μαξίμου, δηλώνοντας ότι Καραμανλικοί βουλευτές είναι έτοιμοι να στηρίξουν την κυβέρνηση σε κρίσιμα νομοσχέδια.
Το πολιτικό ερώτημα το οποίο τίθεται για τη ΝΔ δεν είναι το ποιος από τους τέσσερεις δελφίνους θα επικρατήσει, αλλά το πόσο κοντά στη διάσπαση, ακόμη και στην διάλυση, βρίσκεται το κόμμα αυτό. Υπό άλλες συνθήκες ένα τέτοιο σενάριο θα έπρεπε να αποκλειστεί. Η ΝΔ συνετρίβη μεν σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις μέσα στο 2015, αλλά δεν έφτασε στα ποσοστά - χάλια του ΠΑΣΟΚ. Κράτησε ένα εκλογικό ποσοστό, το οποίο θα μπορούσε υπό τις κατάλληλες πολιτικές συνθήκες να την κάνει να φιλοδοξεί ότι θα μπορούσε να επανέλθει στην τόσο γλυκιά καρέκλα της εξουσίας, διαδεχόμενη τον ραγδαία αποδυναμωμένο και εκφυλιζόμενο ΣΥΡΙΖΑ.
Κανονικά, λοιπόν, αυτή η προοπτική θα έπρεπε να λειτουργεί συσπειρωτικά για ένα συστημικό κόμμα εξουσίας. Όμως, σε συνθήκες πολιτικής κρίσης η οποία κανονικότητα εξαφανίζεται και οι κεντρόφυγες τάσεις είναι πιο πολλές από τις κεντρομόλες. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για το κόμμα της ΝΔ, όπου ο καθένας κοιτάζει να σώσει το δικό του τομάρι και να ενισχύσει τα ατομικά του συντηρητικά συμφέροντα. Θα μπορούσαμε, όμως, να δούμε πέρα από την μικρή εικόνα της παρηκμασμένης ΝΔ και την μεγάλη εικόνα της τόσο ταλαιπωρημένης κοινωνίας μας. Η κρίση και τα τρία (μέχρι στιγμής) Μνημόνια δεν έφεραν μόνο την πιο στυγνή και σκληρή δουλεία για την Πατρίδα μας, με την αντίστοιχη ανείπωτη δυστυχία για τον Ελληνικό Λαό, αλλά και μια πρωτοφανή αναδιάρθρωση (και όχι απλώς ανακατανομή) στον εγχώριο πολιτικό - κομματικό χάρτη.
Οι μέχρι τότε «βεβαιότητες» της μεταπολιτευτικής περιόδους ανατράπηκαν πλήρως. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι από τον Νοέμβριο του 2011, ενάμιση χρόνο δηλαδή μετά το πρώτο Μνημόνιο, η Χώρα κυβερνιέται συνεχώς από κυβερνήσεις συνεργασίας, με κύριο χαρακτηριστικό τους την πολιτική αστάθεια και το βραχύ προσδόκιμο επιβίωσης. Ποιος θα φανταζόταν πριν μερικά χρόνια ότι ο Καμμένος θα μπορούσε να γίνει αρχηγός κόμματος και συγκυβερνήτης με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εκτινάχθηκε απότομα εκλογικά και τώρα αποτελεί τον καλύτερο εκφραστή και προωθητή των μνημονιακών συμφερόντων;
Ποιος θα πίστευε ότι ένα φαιδρός δημοσιογράφος, που το περισσότερο το οποίο πέτυχε στην ζωή του ήταν να γίνει ιδιοκτήτης εστιατορίου, θα γινόταν αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος; Ποιος θα διανοούταν ότι ένας ψώνιο και γελοίος πρωταγωνιστής της μεταμεσονύκτιας Trash tv όχι μόνο θα έπαινε στη Βουλή, αλλά θα γινόταν και περιζήτητος γαμπρός της εξουσίας; Αλλά και ποιος θα θεωρούσε ότι ένα Κίνημα μονίμως αποκλεισμένο και συκοφαντημένο θα έσπαγε την συνομωσία της σιωπής και της λάσπης και όχι μόνο θα έμπαινε στο Κοινοβούλιο, αλλά παρά τις συνεχείς συνθήκες και παράνομες πολιτικές διώξεις, φυλακίσεις και δολοφονίες θα ισχυροποιούταν ακόμη περισσότερο;
Ας τα έχουμε όλα αυτά υπόψιν μας, καθώς θα αναλογιζόμαστε ότι παρά την κατρακύλα και τις απανωτές διασπάσεις του παλιού δικομματισμού, παρά το ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων, την συσπείρωση και την αποσυσπείρωση κομμάτων και ομάδων, οι διεθνείς τοκογλύφοι και το εγχώριο πολιτικό τους προσωπικό συνεχίζουν να έχουν το πάνω χέρι, περνώντας τα αντεθνικά Μνημόνια. Μέσα σ' όλα αυτά, λοιπόν, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ πρέπει και θα χαράξει μια συγκεκριμένη πολιτική στρατηγική για την καλύτερη και συνεχή ενδυνάμωση της Εθνικής και Κοινωνικής Αντιπολίτευσης που τόση ζωτική ανάγκη έχει η Πατρίδα και ο Λαός.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ