Και αν ακόμη υποθέσουμε ότι η φορολογία των πολιτών ενός ελευθέρου κράτους είναι σαν έννοια και τελείως γενικά δίκαιη, πράγμα που αμφισβητείται σοβαρά (βλ. το άρθρο μου «Συναγωνιστική Οικονομία» στο περιοδικό «Χρυσή Αυγή», τεύχος 145), υπάρχουν περιπτώσεις φορολογίας που οδηγούν σε καταστάσεις ανήθικες, κατάφωρα άδικες και αντισυνταγματικές. Είναι κατάφωρα άδικες οι περιπτώσεις διπλής και τριπλής (… και βάλε!!!) φορολόγησης του ίδιου πράγματος. Είναι σαν να καταδικάζεται ένας αθώος δυο και τρεις φορές.
Κατ’ αρχήν ας υποθέσουμε ότι....
η απλή φορολογία εισοδήματος είναι δίκαιη. Ως εδώ ας πούμε εντάξει. Ο φορολογούμενος εν συνεχεία αγοράζει με το φορολογηθέν προηγουμένως εισόδημά του διάφορα είδη. Είναι υποχρεωμένος επί της αξίας των αγορασθέντων να πληρώσει επιπλέον και τον ΦΠΑ. Δηλαδή το ποσοστό του εισοδήματός του που θα ξοδεύσει φορολογείται για δεύτερη φορά! Φυσικά δίκαιο θα ήταν (σύμφωνα με την υπόθεσή μας περί δικαίου ή μη) να επιμερισθεί ο ΦΠΑ σε όλη την αλυσίδα παραγωγής του προϊόντος. Δηλαδή και στον αρχικό παραγωγό. Πράγμα που δεν γίνεται. Αντ’ αυτού πληρώνει τον, στην ουσία συνολικό (δηλαδή το άθροισμα των επί μέρους), ΦΠΑ ο τελικός καταναλωτής με το εισόδημά του, το οποίο έτσι φορολογείται δυο φορές! Αυτό ισχύει για όλα τα αγαθά.
Ας επικεντρωθούμε τώρα στην ακίνητη περιουσία. Προφανώς...
συνέχεια....