Για ακόμη μία φορά είδαμε τον ΓΑΠ να βρίσκεται σε συνομιλίες και επαφές με διεθνείς προσωπικότητες της πολτικής και της οικονομίας, αυτή τη φορά στα πλαίσια του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ. Αν παρακολουθησει κανείς όλη αυτή τη δραστηριότητά του (να σημειώσουμε ότι ήδη είναι πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς) θα διαπιστώσει ότι ολόκληρη η πολιτική σταδιοδρομία του ΓΑΠ έχει στόχο τις δημόσιες σχέσεις που θα του εξασφαλίσουν την άνοδο σε πολιτικές θέσεις σε εγχώριο ή διεθνές επίπεδο. Βέβαια μόνο του εφόδιο για αυτό είναι το επίθετο που κληρονόμησε με την δημοφιλία που (κακώς) το συνοδεύει, καθώς απουσιάζει συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία πίσω από τη δράση του.
Αυτή η πολιτική σταδιοδρομία δημοσίων σχέσεων αποτυπώνεται και στο Νταβός, όπου ο ΓΑΠ εμφανίζεται ως συναινετικός και καλό παιδί που δείχνει αξιόπιστος, καλοπροαίρετος και παράλληλα συμβατός με την πολιτική των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων. Όμως σε αυτήν την διαδικασία των δημοσίων σχέσεων δεν τον ενδιαφέρει ούτε η υποβάθμιση της εικόνας της χώρας στην οποία συντελεί και ο ίδιος, ούτε το συμφέρον του ελληνικού λαού. Εμφανίζεται σαν διπλωμάτης, που στόχο έχει τη δική του ανέλιξη με κλασική γραφειοκρατική συμπεριφορά που έχουν οι καριερίστες του χώρου, ώστε να καταλάβει ανώτερες θέσεις σε διεθνείς οργανισμούς.
Φαίνεται ότι ο ΓΑΠ ενδιαφέρεται περισσότερο για την δική του ανέλιξη παρά για τον ελληνικό λαό, με απουσία ιδεολογικού πολιτικού στίγματος και συμπεριφορά διπλωμάτη. Ίσως επιδίωξή του είναι να αξιοποιήσει την πρωθυπουργία στην Ελλάδα σαν σκαλοπάτι για την ανέλιξή του σε διθνείς οργανισμούς, όπου θα έχει μεγαλύτερη επιρροή στα παγκόσμια δεδομένα, πράγμα μου μάλλον αποτελεί προσωπική του τελική επιδίωξη, πάντα όμως υπό την ομπρέλα των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων.
