Αδέρφια, θα σας την πω την αμαρτία μου. Κάθε φορά που μου την «πέφτει» κανένα εκ των γνωστών μπατιρημένων συγκροτημάτων, νοιώθω ένα ρίγος αναγνώρισης.
Άμα σε βρίζουν αυτοί, καλά περπατάς.
Άδικο πάντως να βαράς τους εντολοδόχους. Κουκιά τρώνε, κουκιά μαρτυράνε. Στο μεροκάματο τα παιδιά, σαν οικοδόμοι με το πηλοφόρι. Φαντάζομαι, πως όσοι κάνουν την βρωμοδουλειά κι έχουν λίγη συνείδηση θα στριφογυρνάνε λίγο στο μαξιλάρι. Απ’ την άλλη, όσοι δεν έχουν συνείδηση, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η μισθοφορία είναι επικίνδυνο επάγγελμα…
Τα αφεντικά όμως είναι το ζήτημα.
«Αφεντικά», που λέει ο λόγος. Θα εξηγηθώ.
Δεν είναι κακό να ‘σαι βλαχάκι. Πάντα συνεννοούμαι μια χαρά με τους αληθινούς χωριάτες ή τα παιδιά της Δυτικής Όχθης και του Πειραιά, τους απλούς ανθρώπους, όπως εγώ, που φέρουν την καταγωγή και την κοινωνική τους θέση ως παράσημο. Αντίστοιχα το....