Λοιπόν, αδέρφια, διαβάζω την «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» του Φίνλεϋ. Λίγο μισέλληνας ο τύπος, είχε και κάτι νιτερέσα κτηματικής φύσεως, που αθροιζόμενα στο πολιτισμικό σοκ της διάψευσης των αρχαιοελληνικών φαντασιώσεων του, τον έκαναν πικρόχολο έναντι ημών. Περίμενε την μυθική Αρκαδία, σιωπηλούς, γενναίους Σπαρτιάτες και αισθαντικούς Αθηναίους, και βρήκε βρωμοπόδαρους αγριεμένους φουστανελάδες αρβανίτες και άλλους Έλληνες, που σφάζανε στο γόνατο και καυγαδίζανε πάνω απ’ τα λάφυρα.
Όμως, όσο παραμορφωμένα κι αν είναι από την μνησικακία του έναντι κάποιων αγωνιστών, τα φοβερά γεγονότα παρελαύνουν μπροστά στα μάτια σου κι ακόμη κι αυτός δεν μπορεί συχνά να κρύψει τον θαυμασμό του για την αυταπάρνηση και το μαχητικό πνεύμα του αγωνιζόμενου Λαού μας.
Κοντεύουμε να ξεχάσουμε, με την βωδίσια «παιδεία» μας, ότι τούτο το κράτος γεννήθηκε μέσα από...
