Τώρα τελευταία με την αυξανόμενη και δίκαιη αγανάκτηση του κόσμου προς το υπάρχον πολιτικό σύστημα παρατηρώ μια τάση απόρριψης μαζί με τους φορείς των θεσμών, και των ίδιων τον θεσμών και πολλές φορές μακρολογίες (σελίδων επί σελίδων) με προτάσεις για το πιο θα είναι το ιδανικό πολιτικό σύστημα, τι είδους θεσμοί θα πρέπει να τεθούν, νέα συντάγματα και αναλύσεις για το πως θα καταφέρουμε πολλές φορές να επιτύχουμε την άμεση δημοκρατία όπως αυτή υπήρξε κατά τον Χρυσό Αιώνα του Περικλή (που βέβαια διήρκεσε πολύ λιγότερο από 100 χρόνια αλλά όντως έθεσε τον πήχη για όλη την ανθρωπότητα).
Αλλά αν και δεν είμαι πολιτικός επιστήμονας πολλές φορές διακρίνω ιδέες περισσότερο ουτοπικές και λιγότερο ρεαλιστικές. Εγώ δεν είμαι αρμόδιος για να κρίνω τέτοιες προσπάθειες αλλά μπορώ να πω πως παρατηρώ μια απουσία διερώτησης για τα σημερινά δεδομένα, για την διαφορά των μεγεθών, για την απαραίτητη ιεράρχηση των κοινωνικών αναγκών ( τι προέχει σε μια κοινωνία; Η απόκτηση του πλούτου ή αναζήτηση της αλήθειας; ) αλλά και των θεσμικών αντιβάρων που απαιτούνται για την επιτυχία ενός τέτοιου πολιτικού συστήματος.
Πρέπει να σημειώσω βέβαια,
