Τοῦ Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου-Καθηγητοῦ
Ζοῦμε
δυστυχῶς στὴν ἐποχὴ τῶν μεγάλων ἀνατροπῶν καὶ συνάμα τῶν πρωτόγνωρων
ἐκτροπῶν. Προαιώνια καὶ πανανθρώπινα συστήματα ἄξιων τίθενται γιὰ πρώτη
φορὰ τόσο ἐπιτακτικὰ σὲ ἀμφισβήτηση καὶ ἐπιχειρεῖται ἡ προβολὴ νεοφανῶν
ἰδεῶν καὶ ἀντιλήψεων, ὅπως οἱ ἀρχὲς καὶ τὰ διδάγματα τοῦ διαβόητου
ἀποκρυφιστικοῦ πλέγματος τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Γιὰ νὰ ἐπιταχυνθεῖ ἡ
πνευματικὴ σύγχυση τοῦ συγχρόνου ἄνθρωπου καὶ νὰ γίνουν πιὸ «εὔπεπτες»
οἱ νεοεποχίτικες δοξασίες ἐπιχειρεῖται ἡ ἀνάδυση ἀρχαίων ξεχασμένων
πνευματικῶν καὶ θρησκευτικῶν ἀπορριμμάτων, τὰ ὁποία ἡ ἱστορία εἶχε θέσει
στὸ περιθώριο ἐδῶ καὶ πολλοὺς αἰῶνες. Ὁ σύγχρονος ἀποκρυφιστικὸς
κυκεώνας χρειάζεται ἐπειγόντως δεκανίκια, τὰ ὁποῖα ἀναζητεῖ στὸν....