Ο «μεσαίος χώρος» απονεύρωσε την Ν.Δ. ιδεολογικά και την «ευνούχισε» κυβερνητικά

του Κώστα Ροδινού

Το  κατασκεύασμα του «μεσαίου χώρου» ήταν  ένα «πουκάμισο αδειανό».   Ο όρος αποδίδεται  στον Γιάννη Λούλη, που εδώ και χρόνια ισχυρίζεται ότι η Ν.Δ. είναι «φθαρμένο προϊόν» και με τον «μεσαίο χώρο», δήθεν άλλαξε το προφίλ της και έδωσε την δυνατότητα στον Καραμανλή να κερδίσει δυο εκλογικές αναμετρήσεις. Εναι το καταλυτικό επιχείρημα των οπαδών του «μεσαίου χώρου». Ας μου επιτρέψουν να διαφωνήσω.
Γιατί κέρδισε ο Καραμανλής
Ο  Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές του 2004 επειδή:
-Το ΠΑΣΟΚ ήταν ήδη 11 χρόνια στην εξουσία. Είχε κουράσει και είχε κουραστεί.
-Το καθεστώς Σημίτη ήταν βουτηγμένο στα σκάνδαλα και είχε απαξιωθεί.
-Ο  Καραμανλής ήταν ένα...
νέο και άφθαρτο πρόσωπο και η ομάδα του επίσης  φρέσκια.
-Τέλος ο Καραμανλής  χρησιμοποίησε το καλύτερο, μετά τη «Αλλαγή»,  πολιτικό σύνθημα της μεταπολίτευσης, την «επανίδρυση του κράτους». Ηταν ένα σύνθημα που έλεγε σε όλους κάτι.
Γιατί όλοι μας, σε κάποια στιγμή, τα έχουμε βάλει με το κράτος.
Γιατί όλοι μας,  ανεξαρτήτως πολιτικών και κομματικών πεποιθήσεων, θέλουμε ένα καλύτερο κράτος.
Ο Καραμανλής θα κέρδιζε τις εκλογές του 2004 και αν ακόμα έλεγε ότι είναι οπαδός του….Αχμαντινετζάντ!
Επομένως, το εφεύρημα του «μεσαίου χώρου» δεν έπαιξε κανένα ρόλο. Μπορεί και να λειτούργησε αντίστροφα!

Από τον «μεσαίο χώρο», στην «ήπια προσαρμογή»
Εκεί, όμως, που ο «μεσαίος χώρος» απέτυχε παταγωδώς ήταν όταν επιχειρήθηκε  να  μετουσιωθεί  σε κυβερνητική πολιτική. Αναφέρομαι στην περίφημη «ήπια προσαρμογή» που απετέλεσε την  εφηρμοσμένη θεωρία του  «μεσαίου χώρου».
Να μερικά παραδείγματα:
-Η Κυβέρνηση Καραμανλή,  αντί να κάνει κάθαρση και να τιμωρήσει τους ενόχους των σκανδάλων, έδειξε ανεκτικότητα!
-Μονιμοποίησε χιλιάδες συμβασιούχους που είχε προσλάβει το ΠΑΣΟΚ κατά παράβαση του νόμου Πεπονή, που το ίδιο ψήφισε και για τον οποίον ακόμα καμαρώνει!
-Για να  εξαλείψει δήθεν τα  πολιτικά πάθη, ο Καραμανλής  υπήρξε γενναιόδωρος έναντι των πολιτικών αντιπάλων της παράταξής του. Εφτασε μάλιστα να  υποδείξει  ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας έναν εξ απορρήτων συνεργάτη  του Α. Παπανδρέου! Θα υποδείκνυε ποτέ το ΠΑΣΟΚ για ΠτΔ τον Ε.  Αβέρωφ;
-Για να δείξει  διαλλακτικότητα, αποδέχθηκε την  σύνθετη ονομασία των Σκοπίων.
-Για να τα έχει καλά  με την Αριστερά, η Μ. Γιαννάκου επέτρεψε να μοιραστεί στα σχολεία το βιβλίο της  Ρεπούση.
-Για να μην κατηγορηθεί ως  «ακραίος»,  ο  Παυλόπουλος παρατηρούσε άβουλος την Αθήνα να «καίγεται» τον Δεκέμβριο του 2008.
-Τέλος, στην οικονομία για να μην δυσαρεστηθούν τα γνωστά συμφέροντα, καθυστέρησαν τομές, ρήξεις και αλλαγές τις οποίες είχε ανάγκη η οικονομία και στις οποίες πολλές φορές είχε αναφερθεί ο   Καραμανλής, πριν ανακαλύψει τον «μεσαίο χώρο».
Ετσι, η  αποφασιστικότητα αντικαταστάθηκε από την ανοχή, η τόλμη από την υπερβολική διαλλακτικότητα,  η ρήξη από τον συμβιβασμό και τέλος οι δραστικές αλλαγές από τις κατ’ επίφαση μεταρρυθμίσεις!

Εν κατακλείδι ο «μεσαίος χώρος»  απετέλεσε μια συνταγή καταστροφής για την Κυβέρνηση της Ν.Δ.  Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι η θετική κληρονομιά του Καραμανλή (αντίθεση στο σχέδιο Ανάν, ενεργειακά, άνοιγμα προς Ρωσία και Κίνα,  βέτο στο Βουκουρέστι,  κάποιες  μεταρρυθμίσεις  στην οικονομία) είχε απέναντι   τους  θεωρητικούς του «μεσαίου χώρου»!
Αν δεν είσαι «μεσαίος», είσαι….ακραίος!
Επειδή ακριβώς η πομφόλυγα του «μεσαίου χώρου» ήταν μεν αγαπημένο θέμα συζήτησης της δημοσιογραφικής ελίτ, αλλά  άφηνε τη Ν.Δ. χωρίς ιδεολογικά και πολιτικά όπλα να απολογείται για το παρελθόν,  ο  Σαμαράς έπραξε το αυτονόητο.  Επαναπροσδιόρισε τη Ν.Δ. με  όρους ιδεολογικούς και όχι «χωροταξικούς»! Με όρους του αύριο και όχι του χτές!  Και έφερε στο προσκήνιο τη συζήτηση για τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό». Γιατί με την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους από την παρέα του  Παπανδρέου, αυτό είναι το ζητούμενο της κοινωνίας σήμερα.
Τι λένε τώρα οι επικριτές;
Ό,τι η Ν.Δ. διολισθαίνει σε ακραίες θέσεις!
Ό,τι «παραχωρεί τον μεσαίο χώρο» στην Κυβέρνηση και τη ΔΗΣΥ.
Ό,τι εξ αιτίας αυτής της τακτικής η Ν.Δ. «οδηγείται  σε συρρίκνωση» και δεν θα ανακάμψει δημοσκοπικά!
Υστερα πετάνε και μια ατάκα ότι ο  Σαμαράς είναι «λαϊκιστής».
Και αυτό ήταν!  Ετοιμη η συνταγή αποδόμησης!
Σ’ αυτή τη χώρα άμα είσαι  «ακραίος» και  «λαϊκιστής» και ηγείσαι της Ν.Δ. , δεν έχεις μέλλον!
Αν ηγείσαι του ΠΑΣΟΚ,  γίνεσαι Πρωθυπουργός!
Στη Ν.Δ. για να έχεις …..μέλλον,  πρέπει να είσαι «υπεύθυνος», «διαλλακτικός», «μετριοπαθής»,   να  ασκείς «εποικοδομητική αντιπολίτευση» και να αποδοκιμάζεις  τις έξαλλες φωνές των  «πατριδοκάπηλων»! Προφανώς και η χρησιμοποίηση του «μιαρού» όρου δεξιός είναι έγκλημα καθοσιώσεως!

Ο αντίλογος είναι εύκολος!
Και αυτά τα λένε με αφορμή τι; Την εναντίωση του Σαμαρά στο μνημόνιο, την διατύπωση πατριωτικών θέσεων στα εθνικά θέματα, την άρνηση του να μετατραπεί η Ελλάδα σε «γη επαγγελίας των λαθρομεταναστών»  και την επιμονή του στην τήρηση του νόμου.
Κατ’ αρχάς η Ν.Δ. συρρικνώθηκε και μάλιστα  στα ιστορικά της χαμηλά,  ως κόμμα του «μεσαίου χώρου»!  Και αν πληρώνουν  κάτι τώρα ο Σαμαράς και η Ν.Δ.  είναι  η αναποτελεσματικότητα της θεωρίας του «μεσαίου χώρου» στην διακυβέρνηση της χώρας!
Ο «μεσαίος χώρος» απονεύρωσε την Ν.Δ. ιδεολογικά και  την «ευνούχισε» κυβερνητικά. Αυτό τείνουν να το ξεχάσουν οι όψιμοι υποστηρικτές του.
Δεύτερον, στα εθνικά θέματα δεν υπάρχουν μόνο  «κόκκινες γραμμές», υπάρχουν και «γαλάζιες». Δεν έχω ακούσει κανέναν πρωθυπουργό, καμιάς χώρας να λέει ότι η «χώρα του  δεν διεκδικεί τίποτα»!
Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό!  Κάθε χώρα διεκδικεί  ότι της ανήκει!
Τρίτον, στο όνομα της δήθεν ανοχής και της πολύ-πολυτισμικότητας δεν μπορούμε ούτε την ιστορία μας να διαγράψουμε,  ούτε την πληθυσμιακή μας αλλοίωση να επιτρέψουμε, ούτε αναφαίρετων δικαιωμάτων μας να παραιτηθούμε.  Είναι όλα αυτά  «ακραία»;
Από τη στατική στη δυναμική θεώρηση
Τέλος η θεώρηση του «μεσαίου χώρου»  έχει και μια εγγενή αδυναμία. Θεωρεί ότι η κοινωνία είναι στατική και  παραμένει αδρανής. Η κοινωνία, όμως, μετακινείται. Υπάρχουν τάσεις και ρεύματα και οι πολίτες διαμορφώνουν και αλλάζουν αντιλήψεις! Για αυτό και αλλάζουν οι κοινωνικές πλειοψηφίες. Για αυτό και μετατοπίζονται  οι πολιτικές ισορροπίες.  Τα κόμματα, επομένως, είναι υποχρεωμένα, για να έχουν μέλλον, να εκφράσουν και να ενσωματώσουν τις κοινωνικές αλλαγές. Ενδεχομένως και για να τις εκτονώσουν  πριν  οδηγηθούν στα άκρα. Αυτό είναι το πολιτικό παίγνιο.
Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον αφελές να  επικρίνουν τον Σαμαρά γιατί δεν παραμείνει εγκλωβισμένος στις αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος.
Η Ν.Δ. έχει μέλλον, αν προσανατολιστεί στο μέλλον. Διαφορετικά θα παραμείνει στο περιθώριο ν’ απολογείται για το χτές. Και ο «μεσαίος χώρος» είναι το χτές.