"Αν ξαναπιάσουν οι Έλληνες το πολιτιστικό μαστίγιο εμείς θα θεωρηθούμε σκαθάρια και αυτοί γίγαντες"

Σ’ ένα βιβλίο με τίτλο «Σκυλάνθρωποι» του ( Κ. Διακογιάννη) είναι καταγεγραμμένη η ενδιαφέρουσα αφήγηση μίας Ελβετίδας, η οποία επεξηγεί γιατί οι Ευρωπαίοι και γενικότερα οι ξένοι, συμπεριφέρονται με ελεεινό τρόπο κατά των Ελλήνων. Αυτή η κοπέλα αναφέρεται σε κάποιον πλούσιο θείο της ονόματι Αλμπέρ, που ζούσε κοντά στη Λοζάννη και ο οποίος υπεραγαπούσε τα ζώα και πολλά από αυτά τα προστάτευε στη βίλλα του.
 Ένας φίλος του γιατρός απ’ τη Γενεύη του δώρισε ένα κουτάβι ράτσας “μπόξερ”, που άκουγε στο όνομα....
“Τέλος” και τον ενημέρωσε, πως όταν το καθαρόαιμο σκυλί μεγαλώσει, χρειάζεται προσοχή διότι είναι επικίνδυνο! Πράγματι, σ’ ένα χρόνο είχε δυναμώσει τόσο πολύ που ήταν απλησίαστο. Ο πρώτος που την πλήρωσε ήταν ο κηπουρός, που δέχτηκε την επίθεσή του με αποτέλεσμα να μείνει ένα μήνα ακίνητος στην κλινική έχοντας χάσει τη γάμπα που την είχε φάει ο σκύλος και θα έμενε κουτσός σε όλη του τη ζωή με καρφιά στο πόδι του! Ο Αλμπέρ απεφάνθη, ότι ο σκύλος έπρεπε να εκπαιδευτεί για να αποκτήσει σωστή συμπεριφορά. Έτσι, έφερε Γερμανό σκυλοδαμαστή και πράγματι σε 6 μήνες ο “Τέλος” ήταν “αρνάκι”. Περιέργως όμως σε μία δεξίωση ο σκύλος επιτέθηκε ξανά αιμοβόρικα σ’ έναν υπηρέτη και ευτυχώς γι’ αυτόν ο οδηγός της βίλλας πυροβόλησε τον “Τέλος” και έβαλε τέλος στην άτακτη ζωή του!

Η στενοχώρια του Αλμπέρ ήταν απερίγραπτη, ώσπου τον επισκέφθηκε ο γιατρός-δωρητής του σκύλου, ο οποίος εξήγησε στον περίλυπο φίλο του ότι ο σκύλος, όσο καλά και να δαμαστεί, κρατάει μέσα του κακία, ζήλια, μίσος και εκδικητικότητα: “Τα ζώα δεν συγχωράνε ποτέ στον άνθρωπο την βελτίωση της συμπεριφοράς τους, γιατί νιώθουνε ότι αυτή η βελτίωση τα’ απομακρύνει από τη φύση τους… και οπότε δίνεται η ευκαιρία το μίσος εκρήγνυται”. Για να κατανοήσει ο Αλμπέρ καλύτερα την συμπεριφορά του σκύλου, ο γιατρός κάνει τον εξής εκπληκτικό παραλληλισμό. “Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει μ’ εμάς τους Ευρωπαίους και τους Έλληνες! Αν υπάρχει μία φυλή στον κόσμο που κυριολεκτικά τη μισώ αφόρητα, αυτή η φυλή είναι οι Έλληνες”! Και τεκμηριώνει την άποψή του λέγοντας, ότι στα γυμνασιακά του χρόνια ένιωθε ψυχικά καταπιεσμένος. Διότι δεν μας διδάξανε τίποτα οι σοφοί μας δάσκαλοι που να μην το ‘χανε εξηγήσει, να μην το ‘χανε ανακαλύψει, να μην το ‘χανε πετύχει, να μην το ‘χανε τελειοποιήσει οι Έλληνες! Κι αν κάποτε αναφέρανε κανένα άλλον φτωχό συγγενή της γνώσεως και της σοφίας, όχι Έλληνα, στο τέλος προσθέτανε, ότι αυτός ο κάποιος, ο φουκαράς βασίσθηκε για την ανακάλυψή του πάνω σ’ ένα θεώρημα, πάνω σε μία παλιά σκέψη, πάνω σ’ ένα έργο αιώνες πριν δοσμένο από κάποιον άλλο Έλληνα! Σιγά- σιγά ένιωθα πως ο γνώσεις μου, οι σκέψεις μου, τα αισθήματά μου, η προσωπικότητά μου, ο κόσμος μου, η ύπαρξη μου ως το έσχατο μόριο διαβρωνόταν και χρωματίζονταν απ’ αυτό που χαρακτηρίζουμε με την κλασσική πια έκφραση “ελληνικό παρελθόν”. Αυτά όλα καταστάλαζαν στα βάθη της ψυχής του γιατρού, ένα φλογερό μίσος για καθετί το ελληνικό! Αργότερα στο πανεπιστήμιο, η κατάσταση έγινε δραματική. Ο Ασκληπιός από τη μια, ο Ιπποκράτης απ’ την άλλη! Ο Γαληνός τη μία μέρα, ο Ορειβάσιος την επομένη! Αέτιος το πρωί, Αλέξανδρος Τραλ
λιανός το απόγευμα! Παύλος ο Αιγινήτης από εδώ, Στέφανος ο Αθηναίος από εκεί…Δεν μπορούσα ν’ ανοίξω βιβλίο χωρίς να βρω μπροστά μου την ελληνική παρουσία. Δεν τολμούσα να πιάσω στα χέρια μου λεξικό για να βρω μια δύσκολη, σπάνια μια χρήσιμη, μια έξυπνη, μια όμορφη, μια μεστωμένη λέξη. Όλες ελληνικές! Και άλλες αμέτρητες σαν την άμμο των θαλασσών και των ποταμών, ελληνικής κι αυτές προελεύσεως! Άρχισα κ’ εγώ με την πάροδο του χρόνου να νιώθω απέναντι στους Έλληνες όπως ο “Τέλος”…Πρόκειται για φαινόμενο ομαδικό!...Έτσι αισθανόμαστε λίγο πολύ όλοι μας απέναντι στους Έλληνες. Τους μισούμε όπως τα ζώα τους θηριοδαμαστές. Και μόλις μας δίνεται η ευκαιρία χιμάμε τους δαγκώνουμε και τους κατασπαράζουμε. Γιατί στο βάθος ξέρουμε, ότι κάποτε ήμασταν ζώα μ όλη τη σημασία της λέξεως και είναι αυτοί, οι Έλληνες, που μας εξώσανε από τη ζωώδικη υπόσταση και μας ανεβάσανε στην ίδια με τους εαυτούς τους ανθρώπινη βαθμίδα! Δεν αγαπάμε κάτι που θαυμάζουμε…Ρίξε μια ματιά στην ιστορία και θα διαπιστώσεις ότι όλοι οι Ευρωπαίοι, με αρχηγούς τους Λατίνους και το Βατικανό, λυσσάξαμε να τους εξαφανίσουμε τους Έλληνες από το πρόσωπο της γης! Δεν θα βρεις και δε θα φανταστείς συνδυασμό και συγκέρασμα εγκλήματος, πλεκτάνης και παγίδας που δεν το σκαρφιστήκαμε και δεν το πραγματώσαμε για να τους εξολοθρεύσουμε! Η ιστορία με το μίσος κατά των Ελλήνων δεν ξέφτισε. Ο σύγχρονος πολιτισμένος άνθρωπος είναι ο ίδιος και χειρότερος…Δεν θα επιτρέψει ποτέ το Βατικανό, Αλμπέρ μου να επιβιώσει στην αυλόπορτα της Ευρώπης, στα πλευρά της Ασίας και στο κατώφλι της Αφρικής ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία του, η μόνη πραγματικότητα, η μόνη γνήσια χριστιανική πίστη…

Είναι ο μόνος λαός που κατόρθωσε να συνταιριάξει αρμονικά τον αρχαίο του πολιτισμό, την υπεράνθρωπη πνευματικότητά του με όλα τα θετικά στοιχεία του χριστιανισμού και να γεννήσει αυτός ο θεϊκός συνουσιασμός μία βαθειά πίστη, μια θεμελιωμένη θρησκεία, μία τρομερή ενωτική ισχύ. Η δική μας ηγεσία, οι δικοί μας ταγοί, η δική μας εκκλησία, δεν θα επιτρέψουν ποτέ την προκοπή τους γιατί αν μονοιάσουνε και στο κοινοτικό πεδίο, χαθήκαμε! Ποιος τους πιάνει, αν βλαστήσει στη γη τους μια στάλα κοινωνική δικαιοσύνη κι ο λαός τους που στενάζει κι αναστενάζει φτάσει να κουμαντάρει τον τόπο του! 

Θα ξαναπιάσουνε το πολιτιστικό μαστίγιο στα χέρια τους και θα θωρούμε πάλι από το ύψος των αστραγάλων τους, εμείς τα σκαθάρια αυτούς τους γίγαντες! 

Ο φιλέλληνας Αλμπέρ σ’ όλα αυτά αρκέστηκε να απαντήσει με νόημα. “Γι’ αυτό θα τους αγαπάω πάντα, θα τους θαυμάζω και θα τους σέβομαι…”»