Ο ΛΕΝΙΝ, Η ΔΟΥΡΟΥ ΚΑΙ ΟΙ «ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΕΣ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ»

  Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος

Εδιάβασα στον τύπο, ότι η συριζαία Δούρου, νέα περιφερειάρχης Αττικής, σύνηψε συμφωνία με ιδιωτικό συνεργείο για τον καθαρισμό των κτιρίων της Περιφερείας, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τις περιβόητες καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει παντιέρα, περιφέροντας και επιδεικνύοντάς τες στις εκδηλώσεις του, ως… ατραξιόν. Μάλιστα, προεκλογικώς, η ιδία η Δούρου… αλυσοδέθηκε με.....

τις «αγωνιζόμενες καθαρίστριες» -όπως τις χαρακτήρισε- έξωθεν του υπουργείου Οικονομικών, αποκαλύπτοντας πως «παίρνει δύναμη» απ’ αυτές.  

Κακώς εξεπλάγησαν πολλοί από την αγνωμοσύνη της αριστερής Δούρου, δείγμα ότι δεν γνωρίζουν τι εστί αριστερά. Η πράξη της Δούρου, ήτο απολύτως σύμφωνη με τις αρχές του λενινισμού! Και εξηγούμε…

Στα 1891-1892, λόγω της παρατεταμένης ξηρασίας, ξέσπασε στην Ρωσσία μέγας λιμός, τον οποίο ακολούθησαν επιδημίες τύφου και χολέρας, με αποτέλεσμα τον θάνατο περί των τετρακοσίων χιλιάδων φτωχών αγροτών. Τότε, ξεκίνησε σε ολόκληρη την χώρα μια μεγάλη εκστρατεία για την ανακούφιση του πληθυσμού, από κρατικούς φορείς, φιλανθρωπικές οργανώσεις και μεμονωμένους πολίτες. Ο μόνος που έμεινε ασυγκίνητος μπροστά στο δράμα εκατομμυρίων φτωχών αγροτών, ήτο ο μελλοντικός ιδρυτής του «πρώτου εργατικού-αγροτικού κράτους στον κόσμο», ο (εκ μητρός) σιωνιστής Λένιν.

Αναφέρει σχετικώς ο συγγραφεύς Ρόμπερτ Σέρβις στην βιογραφία του Λένιν: «Ο Βλαντιμίρ τοποθετήθηκε αρνητικά απέναντι στην υπόλοιπη ιντελλιγκέντσια, δεν δικαιολογούσε ούτε καν τον σχηματισμό των σωμάτων παροχής περίθαλψης από τον λιμό, έστω για να το μεταχειριστεί με σκοπό τη διάδοση της επαναστατικής προπαγάνδας. Η συναισθηματική αποστασιοποίησή του εξέπληξε ακόμα και τα μέλη της οικογενείας του. Η αδερφή του, Άννα Ιλίνιτσνα γύριζε στην πόλη και βοηθούσε τους αρρώστους. Ο Βλαντιμίρ Ίλιτς αρνήθηκε να τη βοηθήσει. Η Άννα είχε μπερδευτεί με όλα αυτά, δεν μπορούσε να ταυτίσει τη στάση του αδερφού της με την προσχώρησή του σε μια ιδεολογία που στόχο της είχε να υπηρετεί τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους».

Κι όχι μόνον έμεινε ασυγκίνητος ο Λένιν από την ανθρωπιστική τραγωδία που εκτυλισσόταν, αλλά την χάρηκε κιόλας και δεν εδίσταζε να διατυμπανίζει την χαρά του αυτή στους συντρόφους του. Αναφέρει σχετικώς η «Μαύρη Βίβλος του κομμουνισμού»: «Ο Βλαντιμίρ Ουλιάνωφ είχε το κουράγιο να δηλώνει ανοιχτά ότι ο λιμός είχε αρκετές θετικές συνέπειες, την εμφάνιση δηλαδή ενός βιομηχανικού προλεταριάτου, αυτού του νεκροθάφτη της αστικής τάξης. Ο λιμός, καταστρέφοντας την αγροτική οικονομία, έλεγε, μας φέρνει αντικειμενικά πιο κοντά στον τελικό μας στόχο, το σοσιαλισμό. Ο λιμός εξαλείφει την πίστη όχι μονάχα προς τον Τσάρο, αλλά και προς αυτόν ακόμα τον Θεό».

Δηλαδή, ο Λένιν έβλεπε την (όσο το δυνατόν μεγαλύτερη…) ανθρώπινη δυστυχία ως αναγκαία για τους σκοπούς του, συνοψίζοντας αργότερα την κυνική αυτή θέση του, με την γνωστή φράση «όσο χειρότερα πηγαίνουν τα πράγματα, τόσο το καλύτερο για μας».

Αυτή την κυνική λενινιστική πολιτική εφαρμόζει σήμερα η Δούρου και ο ΣΥΡΙΖΑ, ευχόμενος την περαιτέρω δυστυχία του λαού, για να πυκνώσει τις τάξεις του!

Γι’ αυτό άλλωστε, ουδέποτε ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ προσέφεραν οποιαδήποτε βοήθεια προς τους δυστυχείς συμπατριώτες μας, από την παχυλοτάτη κρατική επιχορήγηση που λαμβάνουν, όπως πράττει η Χρυσή Αυγή. Διότι τρέφονται πολιτικώς με την δυστυχία των Ελλήνων!