Άρθρο της Ειρήνης Δημοπούλου - Παππά για την εφημερίδα "Χρυσή Αυγή"
Με ακρίβεια και πλήρη προβλεψιμότητα, διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις αποτυγχάνουν παταγωδώς να επικοινωνήσουν τα ελληνικά ζητήματα στους ξένους συνομιλητές τους. Είτε πρόκειται για τους ευρωπαίους εταίρους της χώρας, είτε για τους εξ ανατολών γείτονες, οι ελληνικές αιτιάσεις βρίσκουν σε ένα αδιάφορα ευγενές τείχος, και τα ελληνικά αιτήματα παραπέμπονται στις ρωμαϊκές καλένδες. Τα τελευταία χρόνια, χάρις στις παρεμβάσεις πολιτικών του εκτοπίσματος Παπανδρέου και Πάγκαλου, την ενόχληση του δασκάλου προ του κακομαθημένου, παραπονούμενου μαθητή έχει διαδεχθεί η περιφρόνηση του «τεμπέλη» Έλληνα.
Κι όμως, αρέσκονται πολλοί να θυμούνται, με εθνικό παράπονο, ο Τσώρτσιλ είχε πει πως οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες και ο ίδιος ο Χίτλερ επαίνεσε τον Έλληνα στρατιώτη. Μα και πιο πριν, στα χρόνια που....
το Έθνος σκλάβο αγωνιζόταν για τη λευτεριά του, εκατοντάδες ήσαν αυτοί οι γενναίοι ρομαντικοί που ταξίδεψαν από την Αγγλία και την Ελβετία, τις ΗΠΑ και την Νότια Αμερική για να παρασταθούν στον Αγώνα των Ελλήνων.
Τι άλλαξε μέσα στα λίγα χρόνια που μεσολάβησαν από την δημιουργία του ανεξάρτητου κρατιδίου στο νότο της χερσονήσου του Αίμου; Είναι όλοι οι συνομιλητές ανθέλληνες; Κάποιοι θα είναι οι Μέτερνιχ κάθε εποχής. Φταίει η «διαπλοκή» που πρωτοομολόγησε ο Μητσοτάκης και επανέλαβε ο Καραμανλής (κι οι δυο υπονομεύθηκαν και εκπαραθυρώθηκαν); Το δίχως άλλο.
Μα, η αποτυχία των ελληνικών ηγεσιών έγκειται πιστεύω σε κάτι ουσιαστικότερο και πιο επικίνδυνο: στην απροθυμία τους να αποδεχθούν την ελληνικότητά τους. Γι’ αυτό πιστεύω πως μια καλών προθέσεων εξουσία,- πολύ περισσότερο μια κυβέρνηση εθνική-, θα πρέπει να ΄χει για προτεραιότητά της το χτίσιμο μιας νέας εθνικής ταυτότητας.
Οι επαρκέστατοι ακαδημαϊκά γραφειοκράτες που έχουν κληθεί να συνδράμουν κυβερνήσεις ως υπουργοί Οικονομικών, επί παραδείγματι, και αν ακόμη υποθέσουμε πως είχαν καλές προθέσεις, υστερούν κατά τούτο το βασικό: σαν και αυτούς υπάρχουν πολλοί. Ας πουλούν τίτλους και βιογραφικό τους στους νεόπλουτους μικροαστούς ψηφοφόρους, σαν και δαύτους είναι εκατοντάδες τα φιλόδοξα στελέχη στις αυλές της Εσπερίας. Εκατοντάδες ξερνούν οι πανεπιστημιακές μηχανές της Δύσης κάθε χρόνο, άπληστους και κουρδισμένους για επιτυχία, πλούτο και καταξίωση.
Σ’ αυτήν την ομοιομορφία των κουστουμαρισμένων ανδρών και γυναικών, οι Γκίκες είναι ένα ακόμη παράξενο όνομα δίπλα στους γόνους νεόπλουτων μαφιόζων της Νοτιοανατολικής Ασίας, φιλόδοξων Πακιστανών που αναζητούν θέση στον κρατικό μηχανισμό και κάμποσο πιο κάτω από παιδιά της τουρκικής ελίτ που υπόσχονται τα μυστήρια της Οθωμανικής αυλής σε άγγλους λόρδους. Οι έλληνες γιάπηδες, το αποτέλεσμα της πασοκικής ισοπέδωσης και της νεοδημοκρατικής σήψης, σε τίποτε δεν είναι δυνατό να ξεχωρίσουν, έτσι γεμάτοι συμπλέγματα κατωτερότητος που είναι, παρά μονάχα λείχοντας και υπακούοντας πειθήνια. Το βλέπει κανείς από το πώς στέκονται οι Στουρναραίοι κι οι Σαμαράδες απέναντι στον Σόιμπλε, τη Μέρκελ και τους διοικητικούς υπαλλήλους τους που έρχονται κάθε τόσο να υπαγορεύσουν τους όρους τους.
Ίσως ακόμη πιο πολύ να φαίνεται η έλλειψη στον Βενιζέλο που χρειάστηκε ν’ αλλάξει το όνομά του όχι με ενός προγόνου του μα με ένα φαντασιακό, προκειμένου να αναρριχηθεί σε αξιώματα και εξουσίες.
Πριν ξεδηλήσει το θαύμα του 1821, άνθρωποι με ψυχές ζωντανές, που έκαιγαν στα στήθη τους, έφτιαξαν το όραμα μιας Ελλάδας που σήμερα η κυρίαρχη πανεπιστημιακή τάξη των υπαλλήλων των παγκόσμιων ιδρυμάτων, κοιτάζει να γκρεμίσει. Ζωγράφισαν, ύμνησαν, προπαγάνδισαν εκείνοι τον κόσμο μας, μια Αρκαδία με νύμφες και σατύρους, με ευθυτενείς τσοπάνηδες και ροδομάγουλες κόρες, με τρόπους και υπερηφάνεια που έμοιαζαν αρχαίων θεών.
Αυτό πρέπει να είναι και τώρα μέλημά μας. Να επιβάλλουμε στο συλλογικό ασυνείδητο των συνομιλητών μας, την δική μας Ελλάδα. Να διακηρύξουμε την αγάπη, την υπερηφάνεια, την πίστη μας σ’ Αυτήν. Για να το κάμουμε όμως θα πρέπει πρώτα να πιστέψουμε στην Ελλάδα. Κι εμείς, είμαστε οι μόνοι που θέλουμε και μπορούμε να μπούμε μπροστά σε αυτόν τον αγώνα.
Χρειάζεται να επινοήσουμε και πάλι την Ελλάδα. Όχι μικρομέγαλη και φτιασιδωμένη σαν το Γιουνανιστάν των Μεγάρων Μουσικής, μα ταπεινά και μετρημένα υπερήφανη στα όσα συνθέτουν σε κάθε βήμα το μεγαλείο της. Εκεί που ξεχωρίζει απ’ όλες τις άλλες χώρες των Βαλκανίων και της Δύσης: στην καθαρότητα της αμόλυντης γης και των νερών της. Στην ακρίβεια και την λιτότητα της σκέψης και των νοημάτων της. Στην λακωνικότητα των τρόπων της. Στην υπερηφάνεια και την αρχοντιά των χωριών μας.
Είναι απαραίτητο, καλό και σοφό να είμαστε ταπεινοί. Και οι θεοί ακόμη της Ελλάδος ήσαν, ας μην ξεχνάμε, ο μεν Δίας βοσκός, ο δε Χριστός, ξυλουργός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών