Ανήμερα της αποφυλάκισης του Ν.Γ. Μιχαλολιάκου, το 1834 δικαζόταν ο Θ. Κολοκοτρώνης και ο Τερτσέτης μαχόταν για την αθωότητα του

Γράφει ο Θοδωρής Τσέλας.

Η Ιστορία της Ελλάδας μας βρίθει «συμπτώσεων» και από διώξεις αθώων για διάφορες αιτίες. Συνήθως οι διώκτες είναι ελεεινοί και βρωμεροί ψεύτες που ανησυχούν από την παρουσία των αθώων που σχεδόν πάντα είναι και οι χρήσιμοι στο Έθνος και στον αγώνα.

Η χθεσινή ημέρα ήταν μια σημαντική ημέρα για τους Έλληνες Εθνικιστές και δείτε. 

Την ημέρα απελευθέρωσης του Αρχηγού από τα προσωρινά παράνομα δεσμά του, στο μακρινό παρελθόν εκεί που δικαζόταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ήταν 20 Μαρτίου 1834 όταν ένας εκ των δικαστών, ο Γεώργιος Τερτσέτης, πεπεισμένος για την αθωότητα του αγωνιστή αναφέρει:»Δεν θα με έχετε συνεργό στον φόνο δύο αθώων ανθρώπων».

Γιατί έτσι γράφεται η Ιστορία. Από εκείνους που.... κρατούν την ψυχή τους αλώβητη και την ματιά καθάρια.

Αυτή η δίκη και η προσωρινή καταδίκη εντέλει του Γέρου του Μωριά, είναι ένα διδακτικό περιστατικό για τις πολιτικές δίκες και τις σκευωρίες που έχει στήσει ή θα στήσει το όποιο καθεστώς εναντίον αθώων ανθρώπων.

Αυτό περιγράφεται και στον δικαστικό αγώνα των ηθικών και δίκαιων δικαστών Τερτσέτη – Πολυζωίδη να πείσουν τους υπόλοιπους δικαστές να μην καταδικάσουν σε θάνατο τον Κολοκοτρώνη, αφού τα «στοιχεία» ήταν ανύπαρκτα (και κάποια μέχρι και πλαστά), και μόνο η βούληση της διεφθαρμένης εξουσίας ήταν που ήθελε έναν αθώο πατριώτη νεκρό. Ο Τερτσέτης όχι μονάχα δεν τ’ αρνιέται πως γύρεψε, μ’ όλους τους τρόπους να τους συγκινήσει, μα στην απολογία του περηφανεύεται γι’ αυτό.
«-Ναι, παραδέχτηκε, έκλαψα ενώπιον των τριών… Η εντολή “ου φονεύσεις” μ’ εφόβιζεν απαρηγόρητα, επειδή φόνος ασυγχώρητος είναι ο άδικος αποκεφαλισμός ανθρώπου. 

Ναι! σχεδόν εγονάτισα, φιλώντας τα χέρια των τριών. Μα όλα πήγαν χαμένα -κι οι παρακλήσεις, και τα επιχειρήματα, και τα δάκρυα».
Οι τρεις άλλοι δικαστές μένουν ψυχροί κι αμετάπειστοι  – προτιμάνε από τη δόξα που απόχτησαν ο Πολυζωίδης κι ο Τερτσέτης, να μείνουν, όπως τόσοι άλλοι πριν κι έπειτα απ’ αυτούς – δικαστές σκοπιμότητας.
-Με τέτοια αποδεικτικά, τους φωνάζει για μια στιγμή ο Τερτσέτης ούτε δυο γάτοι δεν καταδικάζονται σε θάνατο!
Τίποτα… Οι δοτοί δικαστές ήταν από τους ανθρώπους που δεν είχαν ανάστημα να το ορθώσουν ενάντια στην εξουσία και τον καταδίκασαν, αλλά δεν κέρδισαν τίποτε πέρα από τον πόνο που προκάλεσαν στους αθώους.

Αργότερα, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο μέγας Στρατηγός της Επανάστασης στα απομνημονεύματά του, που διηγήθηκε στον Τερτσέτη ανάφερε με πόνο:

«Μ έβαλαν εννέα μήνες φυλάκιση, χωρίς να βλέπω κανέναν εκτός από τον δεσμοφύλακά μου. Δεν ήξερα τόσους μήνες τι γίνεται έξω, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, ποιον άλλον έχουν φυλακισμένο. Δεν ήξερα γιατί μ έχουν φυλακισμένο. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα φτάσουν σε τέτοιο σημείο να φτιάξουν ψευδομάρτυρες».