Δε χάνομαι στα τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνω

Ευτυχείς οι Έλληνες που αξιώθηκαν να ζήσουν σε περιόδους μεγάλης ακμής του Ελληνισμού. Πολύ πιο άξιοι όμως οι Έλληνες που έζησαν στις ενδιάμεσες «μαύρες» περιόδους του γένους και στάθηκαν ικανοί να κρατήσουν αναμμένη τη «δάδα» μέχρι να ανατείλει ξανά ο ήλιος της επόμενης μέρας.
Όχι προς όφελος αποκλειστικά εθνικό, αλλά προς όφελος όλης της οικουμένης. Διότι «ο Ελληνισμός αφ’ ότου φανερώθηκε στον κόσμο δεν γυρεύη να φτιάση στενοκέφαλα εθνικά έργα, παρά έργα ανθρώπινα, αλλά για να τα καταφέρη στερεώνεται πρώτα καλά μέσα στην πατρίδα του. Και ονομάζει τους άλλους λαούς βαρβάρους μονάχα για να μην.....
τους μιμηθή πάρα πολύ και χάσει την πρωτοτυπία του μαζί με την περηφάνεια του για την δική του την ψυχή, για τον πολιτισμό του, αφού αυτός ο πολιτισμός του ίσα-ίσα είναι η δύναμη που δημιουργεί έργα ανθρώπινα» (Ίων Δραγούμης, Σαμοθράκη σ. 125).
Είναι λοιπόν αλήθεια πως οι «κορυφώσεις» του ελληνικού πολιτισμού εδράζονται σε αφανείς πολλές φορές ήρωες, σε ακούραστους και εν πολλοίς άγνωστους «σκαπανείς» του έθνους, που σε ιστορικές περιόδους παρακμής και κατάπτωσης του Ελληνισμού κρατήσανε ζωντανή την εθνική μνήμη, τη συνοχή και την ενότητά του. Αυτούς που σε «δίσεκτους» καιρούς διασώζουν την Ελληνικότητα, με ό,τι μεγαλειώδες περικλείει αυτή η λέξη, για να την παραδώσουν στις γενιές που ακολουθούν, «χωράφι» έτοιμο για σπορά και θερισμό.
Αυτούς που βαδίζουν στα «ανηφορικά και δύσβατα μονοπάτια», «νύχτα πάνω στη νύχτα», χωρίς να γνωρίζουν αν θα προλάβουν να δουν το φως της επόμενης μέρας, χωρίς να τους νοιάζει αν τους ακολουθούν, φτάνει που αυτοί δεν ακολουθούν. Γιατί «οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά», όπως λέει κι ο ποιητής.
Όχι με έναν στενοκέφαλο εθνικισμό, όπως επισημαίνει και ο Ίων Δραγούμης, αλλά με το ήθος του Ελληνικού Εθνικισμού που η ιστορία κατέδειξε ότι εργάζεται για το καλό ολόκληρης της ανθρωπότητας. Γιατί «…Όλοι οι προκομμένοι άντρες των παλαιών Ελλήνων, οι γοναίγοι όλης της ανθρωπότης…»
Για αυτό η 29^η Μαΐου 1453 δεν είναι απλά το τέλος μιας ένδοξης ελληνικής αυτοκρατορίας και το πέρασμα σε έναν κόσμο που από τότε πράγματι πορεύεται χωρίς νόημα και «κλαίει και δέρνεται τ’ ανθρώπινο κοπάδι». Αλλά είναι και η ημέρα γέννησης της Μεγάλης Ιδέας. Της Ιδέας εκείνης στο όνομα της οποίας η «ακατάλυτη ψυχή των Σαλαμίνων» θα αναστήσει όχι μόνο το Έθνος των Ελλήνων, αλλά και τους λαούς όλου του κόσμου.
Η περήφανη άρνηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και ο ηρωικός του θάνατος στις επάλξεις της Βασιλεύουσας, είναι το χρυσόβουλο με την αιμάτινη σφραγίδα με το οποίο την ίδια στιγμή που ο τελευταίος αυτοκράτορας σφραγίζει το τέλος της χιλιόχρονης Πόλης, την ίδια στιγμή εντέλλεται προς το νέο Ελληνισμό αυτή η Ιδέα να γίνει πράξη.
Τα μαύρα χρόνια που ακολούθησαν, πλήθος ηρώων και μαρτύρων κράτησαν αναμμένη τη φλόγα της Μεγάλης Ιδέας μέσα στο λαό και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου το γένος ξανασηκώθηκε.
Ο ομηρικός Αχιλλέας, ο Λεωνίδας της Σπάρτης, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Διγενής Ακρίτας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος κι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ήταν όλοι εκεί όταν υψώθηκε το Ιερό Λάβαρο για να δείξουν το δρόμο στους Έλληνες. Η Επανάσταση αυτή ήταν το πρώτο βήμα για την εκπλήρωση του μεγάλου οράματος.
 «Υπάρχει εν τη Ανατολή Έθνος το οποίον έχει την αδιάσειστον πεποίθησιν ότι, καθώς εν τη Αρχαιότητι εξεπλήρωσε μιαν μεγάλην ιστορικήν εντολήν, καθώς έπειτα εσώθη από της Θείας Προνοίας επί της Ρωμαϊκής κυριαρχίας ίνα εκπληρώση εν τω μέσω αιώνι δευτέραν μεγάλην ιστορικήν εντολήν, ούτως βραδύτερον εσώθη πάλιν από του Θεού των πατέρων αυτού επί της τουρκικής κυριαρχίας ίνα εκπληρώση και εν τοις νεωτέροις χρόνοις τρίτην τινά ουδέν ήττον μεγάλην ιστορικήν εντολήν, ότι, εν άλλαις λέξεσι, προώρισται να προεδρεύση εις την Αναβίωσιν της Ανατολής» (Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος).
Όμως η δυτική αποστασία και η φιλοσοφική σκευωρία του δυτικού διαφωτισμού στρέβλωσαν τα ιστορικά δεδομένα, απορρίπτοντας το όραμα της Μεγάλης Ιδέας στο όνομα μιας εκ της Εσπερίας εμφυτευμένης ελληνικής επαρχιώτικης αντίληψης, που με την άνοδο της δυτικόπληκτης αστικής τάξης στην Ελλάδα, προκάλεσε τη μόνιμη κρίση ταυτότητας που ταλανίζει μέχρι σήμερα το ελληνικό κράτος.
Στην προσπάθειά τους λοιπόν να πλήξουν το Ελληνικό Έθνος και να αποτρέψουν την επανάκαμψη του Ελληνισμού, όχι μόνον αφαίρεσαν τα εθνικά χαρακτηριστικά από το ελληνικό κράτος, αλλά έστρεψαν τους θεσμούς του κράτους εναντίον του Έθνους.
Είναι κρίμα για τους συμπατριώτες μας που υπηρετούν αυτούς τους θεσμούς, όταν όχι μόνο δεν αντιδρούν, αλλά υπηρετούν με χαρά τους εθνοκτόνους σχεδιασμούς των εχθρών της πατρίδας. Δυστυχώς όμως για τους ξένους επίβουλους, το Ελληνικό Έθνος έχει αποδείξει ότι συνέχισε να υπάρχει και σε ιστορικές περιόδους όπου δεν είχε καν κράτος. Αυτοί θα συνεχίσουν να υπάρχουν ως έθνη αν κάποια στιγμή πάψουν να υπάρχουν ως κράτη; Η ιστορία θα δείξει.
Οι σημερινοί όμως Έλληνες είμαστε άτυχοι τυχεροί. Άτυχοι γιατί ζούμε την ξεφτίλα του σημερινού ψευτορωμαίικου και τυχεροί γιατί μπορούμε να γίνουμε εμείς οι θεμελιωτές της 3^ης ιστορικής εντολής του Ελληνισμού.
Σε λίγες μέρες το Έθνος γιορτάζει την ένδοξη Επανάστασή του, που ξεκίνησε το 1821, αλλά που δεν ολοκληρώθηκε ακόμη. Αξίζει λοιπόν να μνημονεύσουμε ένα μικρό απόσπασμα από την διδακτική επιστολή που άφησε ζωντανή παρακαταθήκη ο στρατηγός Μακρυγιάννης προς τους Έλληνες όλων των γενεών:
«Αγαπητά μου Παιδιά,
Μαζί με πολλούς άλλους άξιους και γενναίγους Έλληνες πολεμήσαμε και λευτερώσαμε τούτο τον τόπο που πατάτε εσείς
Αν ήθελ' εμείς, για να γλυτώσουμε από την τυραγνία και τα βάσανα, να γίνουμε Τούρκοι, όπως έγιναν καμπόσοι τότε, θα σας είχαν γεννημένους χανούμισσες κι όχι Ρωμαίϊσσες Χριστιανές και με τούτο θα ήστενε κι εσείς Τούρκοι. Και θα παίρνατε πάνω σας και τα κρίματα του μολεμένου αυτού Έθνους, που εσώριασε τόσα αδικοχαμένων και ατιμασμένων κουφάρια απάνω στη γη.
Κι αν θέλαμε μεις να σεργιανάμε με τες καρρότσες της βασιλείας, φορτωμένοι τα παράσημα, και να μας φυλεύουν οι Μπαυαροί τιμές και περιουσίες, ήθελ' αφήσομε τον Κωλέττη με τους μισσιονάριους και τους ξένους πρέσβεις να μας αλλάξουνε την πίστη και τότε κι εσείς θα 'χατε γεννηθεί από μάννες Φράγκισες και θα κάνατε ανάποδα το σταυρό σας. Και θα στοχαζόσασταν ότι εχρειάστη να χυθεί ποτάμι το αίμα τόσων παλληκαριών και ηρώων της πατρίδος, για να χάσετε ελεύτεροι την πίστη που είχατε σκλαβωμένοι.
Τώρα όμως ζείτε πάνω σε τούτο το ματωμένο και καπνισμένο χώμα και λογαριάζεστε Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί και όσοι έχετε μέσα σας καρδιά και νου, το 'χετε για την πιο τρανή χαρά σας, κορώνα στο κεφάλι. Να μη θαρρείτε όμως πως έτσι κοιμηθήκαμε από βραδίς Τούρκοι και ξυπνήσαμε Έλληνες. Εχρειάστηκε να θυσιάσουμε αρετή καντάρια και κόπους και αίματα γι' αυτή την ελευθερία που έχετε εσείς. Ότι η επανάσταση δεν έγινε το '21 μονάχα κάθε ώρα και στιγμή από τότε που πήρε ο Αγαρηνός την Πόλη, με κάθε σφαγή και αρπαγή και ατιμία που σήκωνε ο σβέρκος του σκλάβου, για να προσκυνήσει και δεν προσκύναγε, γίνονταν μια επανάσταση. Κι όλες αυτές οι επαναστάσεις γνωστών και αγνώστων ηρώων της πίστης και της πατρίδος έτρεξαν σαν τα ρυάκια στο μεγάλο ρέμμα και έτσι έγινε το '21 που ήθελε ο Θεός και μας έκανε λεύτερους.
Γι' αυτό, παιδιά μου, τέτοιες μέρες, που γιορτάζετε το σηκωμό του γένους, να μνημονεύετε αυτούς τους ήρωες που θυσίασαν και τη ζωή τους και το βιος τους για πίστη και πατρίδα κι άφησαν τις φαμίλιες τους γυμνές να διακονεύουν. Και τούτη την πίστη να τη λογαριάζετε ως ένα τζιβαΐρι που το κρατά ο άνθρωπος και περπατεί και φόβος είναι να μην του πέσει. Και η πατρίδα δεν είναι ενός ούτε ολίγων αλλά την έχουμε όλοι μαζί, ότι όλοι μαζί την ελευτερώσαμε.
Ώστε αν αμελήσετε την πίστιν όπου σας παραδώσαμεν Ορθόδοξην Ανατολικήν και σας την κλέψουν, αν πέσετε στες παραλυσίες και αφήσετε τα κάστρα αφύλακτα και σας τα πάρουν, ούτε να ζήσετε μπορείτε ούτε να πεθάνετε παρηγοριέστε, ότι θα βρείτε εκεί που θα πάτε τους γενναίγους πατέρες σας, το Διάκο, τον Υψηλάντη, τον Κολοκοτρώνη, το Δυσσέα, και θα σας ζητήσουν τα αίματα πίσω που χύθησαν για την ελευθερία της πατρίδος. Και καθώς τα αίματα δεν γυρίζουν πλέον, θε να είστε καταδικασμένοι. Όθεν, αγαπητά μου Ελληνόπουλα, κάνετε τα καλά σας και μη σκολάτε τις μετάνοιες σας για τούτη την άγια πατρίδα, τηράτε να 'χετε το νου καθαρό και Ορθόδοξο και το σώμα τυραννισμένο, για να αντέχει τους κόπους και να πηγαίνετε τούτες τις μέρες στους τάφους μας και να στοχάζεστε τα χρέη σας. Ότι εμείς από μέσ' απ' αυτούς τους τάφους μας μια μέρα θ' αναστηθούμε και θα σας κρίνουμε».
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ