Η ΚΡΥΦΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΑ ΣΑΔΙΣΤΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ AΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ

Άρθρο στην εφημερίδα «Εμπρός»

Ο Άρης Βελουχιώχης «κατά κόσμον Θανάσης Κλά­ρας» γεννήθηκε στη Λαμία το 1905 από ευκατάστα­τη οικογένεια «Ο πατέρας του Δημήτριος Κλάρας ήταν δικηγόρος, χρημάτισε μάλιστα και πρόεδρος του Δι­κηγορικού Συλλόγου Λαμίας και η μητέρα του, το γένος Ζέρβα ανήκε επίσης σε οικογένεια συμβολαιογράφου».
Η πατρική περιουσία περιελάμβανε κτήματα, ελαιοτρι­βείο και σαπωνοποιείο στην περιοχή της Στυλίδας.
Παρά την επαφή του με τα γράμματα, εξ αιτίας και της μεγάλης βιβλιοθήκης του πατέρα του, ο νεαρός Θανάσης ΔΕΝ τελείωσε το Γυμνάσιο.
Το 1919, σε ηλικία 14 ετών, εγγράφεται στην Αβερώφειο Μέση Πρακτική Σχολή στη Λάρισα, που κτίστηκε με χρήμα­τα του Μετσοβίτη εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ.
Από τη Σχολή απεφοίτησε μετά τριετία ως....
γεωργοτεχνί­της με επίδοση «καλώς» και διαγωγή «καλώς» Έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα από την Γεωργική Υπηρεσία παραι­τήθηκε και κατέβηκε στην Αθήνα (1923) όπου μυήθηκε στο κομμουνιστικό κόμμα.
Από την ηλικία των 20 ετών, δηλ. από το 1925, είχε επι­δοθεί και σε άλλου είδους δραστηριότητες, δηλαδή ασχο­λήθηκε με κλοπές, πλαστογραφίες, ψευδορκίες!
Ο δεύτερος στην ιεραρχική τάξη του ΚΚΕ, Γιάννης Ιωαννίδης, παραδέχεται ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν πράγμα­τι «πορτοφολάς»!
Γράφει ο Ιωαννίδης: «Από το 1923 έως το 1925 μπήκε (ο Θανάσης Κλάρας) στην νεολαία, στην Ο.Κ.Ν.Ε. Είχε μπλέ­ξει παλιά με «πορτοφολάδες» Γιάννης Ιωαννίδης: «Αναμνή­σεις», σελ. 158
Αλλά και στο υπ’ αριθμόν 21.722 πιστοποιητικό ποινικού μητρώου του, της Διευθύνσεως Εγκληματικών Υπηρεσιών περιλαμβάνονται 11 καταδίκες του σε φυλακίσεις μέχρι και τεσσάρων ετών.
Η πρώτη καταδίκη του έγινε την 24η Ιουλίου 1925, οπό­τε καταδικάστηκε από το Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης σε φυλάκιση 2 ετών, για κλοπή. Μετά από μία τετραετία, στις 25 Σεπτ. 1929, καταδικάστηκε εκ νέου για κλοπή από το Πλημμελειοδικείο Αθηνών, σε φυλάκιση 20 ημερών.

Κατά την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά, ο Κλά­ρας συνελήφθη κατηγορούμενος για ανατρεπτική δράση, καταδικάστηκε σε 4ετή φυλάκιση και εγκλείστηκε στις φυ­λακές Αιγίνης το 1938 και από εκεί στις φυλακές Κερκύρας το 1939, όπου υπέγραψε «δήλωση αποκηρύξεως του κομ­μουνισμού κι αφέθηκε ελεύθερος. Έκτοτε διαγράφεται από το Κόμμα και συγκαταλέγεται, από τους «συντρό­φους» του, μεταξύ των ανεπιθυμήτων χαρακτηριζόμενος με το ατιμωτικό στίγμα του «δηλωσία»! Ο χαρακτηρισμός του «δηλωσία» εθεωρείτο για τους κομμουνιστές ως ανε­ξίτηλο ηθικό στίγμα προδοσίας, ως ατίμωση και ως δειλία.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο αρχηγός του ΚΚΕ, που εκρατείτο την εποχή εκείνη (1939) κι αυτός στις φυλακές της Κέρ­κυρας και, ως εκ τούτου, είχε προσωπική αντίληψη για την συμπεριφορά του Θανάση Κλάρα, κατά την διάρκεια της τε­λικής ομιλίας του, της 14ης Οκτωβρίου 1950, ενώπιον της 3ης Συνδιασκέψεως του ΚΚΕ, λέγει τα εξής: «Ο Βελουχιώ­της (Κλάρας), εκτός από τα άλλα, ήταν και δηλωσίας. Ο Κλάρας που είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, σαν κομματική φυσιογνωμία ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώσει το Κόμμα μπορούσε. Καθόταν και έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον ΕΛΑΣ. Ήταν ένας μικροα­στός τυχοδιώκτης. Όταν σφίχτηκε λιγάκι στην Κέρκυρα, ού­τε έναν μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε. Και έπειτα είχε αξιώ­σεις ηγέτη και καθοδηγητή.
Εκτός από λωποδύτης, είχε και άλλα τρία άλλα σοβαρά ελαττώματα, για τα οποία μιλούν πολλοί γνωστοί του, ακό­μα και «σύντροφοι» του και στενοί συνεργάτες του: υπήρ­ξε μέθυσος, σαδιστής και κίναιδος.

Ο Βρετανός λοχαγός Ντένις Χάμσον, μέλος της Βρετα­νικής ομάδος καταδρομέων, που ρίχτηκε με αλεξίπτωτα την νύκτα της 30ης Σεπτ. 1942 στην Ελλάδα, με αποστολή την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, γράφει στο βιβλίο του « Με τους Έλληνες στον Γοργοπόταμο» τα εξής: «Η πρώτη μου εντύπωση από τον Άρη – ο οποίος αργότε­ρα θα ήταν τόσο φιλικός μαζί μου, όσο δεν ήταν ποτέ με οποιονδήποτε ξένο- ήταν δυσάρεστη. Μέσα σ’ εκείνες τις στιγμές κατάλαβα κάπως το ποιόν του, ήταν κάποιος που δεν σεβόταν τους ανθρώπους, ένας σκληρός και ψυχρός. Είχε καταδικαστεί στην Ελλάδα για ομοφυλοφιλικά αδική­ματα. Αργότερα, όταν τον γνώρισα καλύτερα, δεν είχα κα­μία αμφιβολία πως μετά από οινοποσία μαζί μου μιας ολό­κληρης μέρας, μέσα στην πιο φιλική ατμόσφαιρα, θα με είχε κυριολεκτικά γδάρει ζωντανό, αν νόμιζε ότι αυτό τον συνέφερε. Εξακολουθούσε να είναι παιδεραστής…». Ο ίδιος ο Άγγλος λοχαγός υπαινίσσεται καθαρά στην αγγλι­κή έκδοση του βιβλίου του «We Fell Among Greeks» πως ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ομοφυλόφιλος: «Εξακολουθούσε να είναι παιδεραστής και ήτο αξιοσημείωτο ότι είχε πάντο­τε ως έμπιστον ακόλουθο έναν όμορφον νεαρόν, με ρόδι­να μάγουλα.» Τα ίδια επαναλαμβάνει και ο αριστερός συγγραφέας Ανδρέας Κέδρος στο βιβλίο του «Η Ελληνική Αντίσταση», τόμος Α’: «Κυκλοφορούσε για αυτόν η φήμη πως ήταν ομοφυλόφιλος. Βασιζόταν η φήμη στο ότι τον συ­νόδευε πάντοτε ένας υπασπιστής, «όμορφο παλληκάρι με ρόδινα μάγουλα».
Ο Βρετανός συνταγματάρχης Νικόλας Χάρμοντ, ο σύν­δεσμος με τον ΕΛΑΣ, που γνώρισε προσωπικά τον Άρη, γράφει γι’ αυτόν στο βιβλίο του «Με τους αντάρτες 1943 – 44» τα εξής: «Ο Άρης.. αιμοβόρος και σαδιστής, διεκπεραίωνε τη «βρώμικη δουλειά» του κομμουνιστικού αγώνα. Είχε δολοφονήσει πολλούς συμπατριώτες του. Αντιπροσώ­πευε τον βασικά τουρκικό τύπο του τραμπούκου στην ελ­ληνική του εκδοχή».
Ο Νεοζηλανδός λοχαγός Ουίλιαμ Τζόρνταν στο βιβλίο του «Η Αλήθεια για την Ελλάδα» αποκαλεί τον Βελουχιώτη σαν τον «κόκκινο φύρερ της Ελλάδος». Υποστηρίζει ότι «διώχτηκε νέος από το πατρικό του σπίτι που το είχε ατιμά­σει με τις αποτρόπαιες και αναίσχυντες εκδηλώσεις της σε­ξουαλικής του διαστροφής». Γράφει επίσης ότι ο Άρης «έφτασε στην ομοφυλοφιλία και ήταν εκ γενετής διεστραμ­μένος και σαδιστής, προ παντός όμως εγκληματίας. Ένας από τους απαισιότερους εγκληματίες που γέννησε ποτέ, σε ώρα συμφοράς για τους ανθρώπους η φύση. Ήταν κάτι χει­ρότερο από εγκληματίας. Ήταν κακούργος σαδιστής. Και πρέπει να ομολογήσουμε πως ο Αθανάσιος Κλάρας ήταν αναντίρρητα κορυφή στην επιστήμη των βασανιστηρίων. Το μαστίγωμα ήταν η αβρότερη από τις εκδηλώσεις του προς εκείνους που είχαν την δυστυχία να τον δυσαρεστήσουν. Το αγαπημένο μαρτύριο του Άρη, η μεγαλύτερή του διασκέ­δαση, ήταν να χαράζει βαθιά το κορμί των θυμάτων του και να χύνει καυτό λάδι μέσα στις πληγές. Συχνά για ποικιλία προτιμούσε να παραγεμίζει τις τομές με αλάτι. Ένα άλλο ήταν να κόβει τους μαστούς των γυναικών ή να ξεριζώνει τα αυτιά των δημάρχων και των προέδρων κοινοτήτων, των χωριών που δεν είχαν εκδηλώσει μεγάλο εαμικό ενθουσια­σμό».

Ο Ναπολέων Ζέρβας στα «Απομνημονεύματά» του γρά­φει ότι ο Βελουχιώτης έσφαξε με τα χέρια του σε ορεινό χωριό της Φθιώτιδος ένα 12χρονο κοριτσάκι, επειδή σύμ­φωνα με το αρρωστημένο του μυαλό ήταν πράκτορας των Γερμανών!
Ο κομμουνιστής καθηγητής Κων/νος Δεσποτόπουλος που διετέλεσε και βουλευτής της ΕΔΑ, παραδέχτηκε σε συ­νέντευξή του στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (5 Μαρτ. 1980) ότι: «άσχετα προς τα αίτια της παθήσεως, συνάγεται πως ο ελαττωματικός «πρωτοκαπετάνιος» θανάτωνε για να επιδει­κνύει τον ανδρισμό του ή για να εκδικείται το ελάττωμά του». «Σαν τελικό συμπέρασμα που μπορώ να πω, συνεχί­ζει ο Δεσποτόπουλος, είναι ότι ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ ήταν μία δυνατή, αλλά διχασμένη προσωπικότητα. Υπέφε­ρε από ψυχικά τραύματα, π.χ από ισχυρό πλέγμα μειονε­ξίας, λόγω της διαγραφής του από το Κ.Κ.Ε, εξ αιτίας μιας «δηλώσεως μετανοίας» που είχε κάνει στο απώτερο παρελθόν.»
ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ