ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟ (1946-1949)

Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός

«Στη Βόρεια Ελλάδα ο Μακεδονικός (Σλαβομακεδονικός) λαός τα ’δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν τον θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποκτήσει».

(Απόφαση 5^ης Ολομελείας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Ιανουάριος 1949).

Εμείς οι εθνικιστές-χρυσαυγίτες, τελευταίοι τιμητές της ελληνικής ιστορίας, εορτάζουμε αυτές τις ημέρες την περιφανή νίκη του Εθνικού μας Στρατού κατά του ξενοκίνητου και ξενόδουλου κομμουνισμού, στον Γράμμο και στο Βίτσι.

Προς χάριν των νέων Ελλήνων, που....

ακούν συνεχώς για τον «εμφύλιο» και δεν έχουν διδαχθεί στα «σχολεία» της σάπιας μεταπολιτευτικής «δημοκρατίας» την πραγματική ιστορία μας, θα κάνουμε σήμερα ένα σύντομο αφιέρωμα σ’ αυτήν την λαμπρή και τραγική συνάμα σελίδα της ιστορίας μας.

Ο συμμοριτοπόλεμος, λοιπόν, ή «Τρίτος Γύρος» ξεκίνησε επισήμως την 31η Μαρτίου 1946, την ίδια ημέρα που διεξάγονταν στην χώρα εκλογές, από τις οποίες απείχε το ΚΚΕ. Την ημέρα εκείνη, ένοπλοι συμμορίτες επιτέθηκαν στον σταθμό Χωροφυλακής του Λιτοχώρου Πιερίας και δολοφόνησαν τους χωροφύλακες.

Ενωρίτερα, μικρές ομάδες συμμοριτών είχαν «βγει στο κλαρί», δήθεν για την ασφάλειά τους, διότι υποτίθεται ότι έπεφταν θύματα αντεκδικήσεως από τους εθνικιστές σε πόλεις και χωριά. Αυτοί ήταν οι δήθεν «καταδιωκόμενοι αγωνιστές».

Ωστόσο, η γεωγραφική κατανομή των πρώτων συμμοριών, τους διαψεύδει. Διότι, στην Μακεδονία υπήρχαν 1.180 συμμορίτες, στην Θεσσαλία 1.400, στην Ήπειρο, στην Στερεά και την Πελοπόννησο, από 150 και ουδείς στις υπόλοιπες περιοχές της χώρας. Γιατί αυτή η συγκέντρωση δυνάμεων στην Βόρειο Ελλάδα; Διότι, η Β. Ελλάς ήταν ο στόχος των εντολοδοτών τους!   

Ποιος, παρακίνησε το ΚΚΕ σε νέο αντάρτικο; Αποκαλύπτει σχετικώς ο «Στάλιν της Ελλάδος», Ν. Ζαχαριάδης, στο βιβλίο του «Καινούργια Κατάσταση-Καινούργια Καθήκοντα»: «Ο Τίτο και η κλίκα του μας υπεσχέθησαν την πιο πλατειά βοήθεια. Αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην απόφασή μας να προχωρήσουμε στην οργάνωση της ένοπλης πάλης».

Γιατί, όμως, ο Τίτο (ή Γιοζίπ Μπροζ, όπως ήταν το πραγματικό εβραϊκό του όνομα) έσπρωχνε το ΚΚΕ στο αντάρτικο; Τα πύρινα λόγια του σε δημόσια ομιλία του στα Σκόπια, την 11η Οκτωβρίου 1945, δίνουν την απάντηση: «Υπάρχουν, όμως, σήμερα Μακεδόνες έξω από την Νοτιοσλαβική Μακεδονία. Είναι οι αδερφοί μας της Μακεδονίας του Αιγαίου, για τις τύχες των οποίων δεν είναι δυνατόν να αδιαφορήσουμε». Και συμπλήρωσε ο στενός του συνεργάτης Βουκμάνοβιτς (γνωστός ως «Τέμπο»): «Είτε το θέλουν οι Έλληνες είτε όχι, η Μακεδονία θα γίνει αυτόνομο κράτος και θα υπαχθεί στο Γιουγκοσλαβικό Ομόσπονδο κράτος. Αν οι Έλληνες δεν το θελήσουν αυτό ειρηνικά, θα το πετύχουμε δια των όπλων». Επιβεβαιώνει, στο βιβλίο του «Αναμνήσεις», ο Γ. Ιωαννίδης, εκ των πρωταγωνιστών της κομμουνιστικής ανταρσίας, τους πραγματικούς σκοπούς των συμμοριτών: «Ο Τίτο χρησιμοποίησε αποκλειστικά τους αντάρτες του ΚΚΕ για δικούς του επεκτατικούς σκοπούς, για την προώθηση των γιουγκοσλαβικών βλέψεων στην ελληνική Μακεδονία». Μάλιστα, το 1947, ενεκρίθη από την 3η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ το διαβόητο σχέδιο «Λίμνες», που προέβλεπε την δημιουργία κομμουνιστικού κράτους στην Βόρειο Ελλάδα, με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη, το οποίο θα διδόταν ως «δώρο» στον Τίτο!

Όμως, και ο Στάλιν –δια του Τίτο- ενεθάρρυνε την ανταρσία, με σκοπό τον διαμελισμό της Ελλάδος, με την δημιουργία ξεχωριστού κομμουνιστικού κράτους στην Βόρειο Ελλάδα (κατά τα πρότυπα της Βορείου και Νοτίου Κορέας, της Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας κ.τ.λ.), το οποίο θα παρέδιδε μετά στον Τίτο ως δώρο, για να το ενσωματώσει αυτός στην «Ομόσπονδη Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Σε περίπτωση αποτυχίας, και πάλι θα ήταν κερδισμένος, αφού θα είχε πετύχει αντιπερισπασμό στην Ελλάδα για να μπορέσει να θεμελιώσει τις κατακτήσεις του στην Ανατολική Ευρώπη και ιδιαιτέρως στην Πολωνία, όπου αντιμετώπιζε οξυτάτη λαϊκή αντίδραση. Για την αναμφισβήτητη υποστήριξη του Στάλιν στην ανταρσία, έγραψε αργότερα ο Δημ. Βλαντάς, μέλος της τότε Κ.Ε. του ΚΚΕ: «Η δεύτερη βασική αιτία της ήττας μας, ήταν η τότε ηγεσία του ΚΚΣΕ. Αυτή, από τον Μάρτη του 1946, ενθάρρυνε την ηγεσία του ΚΚΕ για ανταρτοπόλεμο, με σκοπό να εξυπηρετήσει ρωσικά συμφέροντα. Θα ήταν ανόητο να φανταστεί κανείς ότι, χωρίς την έγκριση της σοβιετικής ηγεσίας, χωρίς την υπόσχεσή της για βοήθεια, θα άρχιζε η ηγεσία του ΚΚΕ ένοπλο αγώνα μετά το 1946» («Η τραγωδία του ΚΚΕ»).

Κι όταν επήλθε η ρήξη των εντολοδοτών, Τίτο και Στάλιν, το 1948, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τους συμμορίτες, που οδήγησε στην συντριβή τους, στον Γράμμο και στο Βίτσι, τον Αύγουστο του 1949!

Οι απώλειες της Ελλάδος από τον συμμοριτοπόλεμο ήσαν οι ακόλουθες: Εκτελεσθέντες πολίτες από τους κομμουνιστοσυμμορίτες 4.123, εκτελεσθέντες Ιερείς 165, φονευθέντες αξιωματικοί και άνδρες του στρατού 12.777, τραυματίες αξιωματικοί και άνδρες του στρατού 37.732, φονευθέντες αξιωματικοί και άνδρες της χωροφυλακής 1.579, τραυματισθέντες αξιωματικοί και άνδρες της χωροφυλακής 2.329. Στις εθνικές απώλειες, να προσθέσουμε και 28.000 Ελληνόπουλα, που απήχθησαν από τις αγκαλιές των μανάδων τους και οδηγήθηκαν στο παραπέτασμα, για να γίνουν οι νέοι γενίτσαροι και να πολεμήσουν κατά της Πατρίδος στον επόμενο γύρο. Υπάρχει κι ένας στατιστικός πίνακας με τις υλικές καταστροφές, αλλά δεν έχει νόημα να τον παραθέσουμε, μιας και είναι γνωστό ότι η Ελλάς κατεστράφη ολοκληρωτικά από άκρου εις άκρον και πήγε 100 χρόνια πίσω!

Σήμερα, 66 χρόνια μετά, οι αγώνες και οι θυσίες όλων εκείνων που κράτησαν την Ελλάδα μας ακεραία, λησμονούνται, απαξιώνονται και σπιλώνονται. Ωστόσο, είναι γραφτό να δικαιωθούν και θα δικαιωθούν, μόλις θα ξημερώσει η Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού. Κι αυτό θα συμβεί λίαν συντόμως, διότι έτσι έχει αποφασίσει ο Μεγάλος Θεός της Ελλάδος!