ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΠΟΜΑΚΟΙ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

ΠΟΜΑΚΟΣ. Μια απαξιωτική ορολογία για εμάς εδώ στη Θράκη. Εννοώντας τον αδαή, τον αμόρφωτο, τον άξεστο γενικότερα. Από ΠΟΥ όμως βγήκε και ΤΙ ακριβώς σημαίνει αυτή η ορολογία? Το όνομα ΠΟΜΑΚΟΣ για κάποιους αναλυτές προήλθε από μια ευχάριστη συνήθεια των Θρακών το ΠΟΜΑ δηλαδή την οινοποσία, η οποία λόγω και της πλούσιας παραγωγής οίνων στην περιοχή ήταν πολύ διαδεδομένη. Για κάποιους άλλους αναλυτές προέρχεται από παράφραση της λέξης ΑΠΟΜΑΧΟΣ. Μιας και η συγκεκριμένη φυλή για την οποία θα αναφερθούμε μετά από τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου όπου και ενεργά συμμετείχε, απέμεινε στα βουνά για να φυλάει τα περάσματα. Τιμητικά αναφέρονται οι ιστορικοί για....

τους Αγριάνες, ένα Θρακικό φύλλο το οποίο επέδειξε πολεμική αρετή και γενναιότητα ενταγμένο στις στρατιές του Μεγάλου Μακεδόνα Στρατηλάτη. Απόγονοι των Αγριάνων λοιπόν είναι οι ορεσίβιοι αυτοί γηγενείς Θράκες, οι οποίοι είναι εγκαταστημένοι στον ορεινό όγκο της Ροδόπης και γι αυτό ονομάζονται και ΡΟΔΟΠΑΙΟΙ.Ο συνολικός αριθμός τους σύμφωνα με μια υποτυπώδη καταμέτρηση του 1990 υπολογίζεται σε 135.000 περίπου. Το 75% ζει στο τμήμα της Ροδόπης που περιλαμβάνεται στην Βουλγαρία. Στην Ελληνική περιοχή ζουν περίπου 27.000 με το μεγαλύτερο ποσοστό να κατοικεί στο νομό Ξάνθης πέριξ του χωριού Εχίνος σε αμιγή Πομάκικα χωριά. Στον νομό Ροδόπης κατοικούν πέριξ του χωριού Κέχρος και ελάχιστοι κατοικούν στον νομό Έβρου πλησίον του Διδυμοτείχου στο χωριό Αγριανή.

Σε καμία ιστορική αναδρομή δεν αναφέρεται μετανάστευση ή εγκατάσταση αυτού του φύλλου από κάποιο άλλο τόπο και γι αυτό συμπεραίνουμε πως πρόκειται για γηγενές Θρακικό φύλλο.

Η γλώσσα που ομιλούν είναι μια μίξη αρχαίων Ελληνικών και σλάβικων λέξεων οι οποίες λέξεις δεν έχουν καμιά σχέση με την τουρκική γλώσσα. Τα γνήσια Πομάκικα έθιμα όπως τα εξιστορούν οι παλαιοί παραπέμπουν σε Χριστιανικές δοξασίες μιας ακόμη και τώρα ορισμένες γυναίκες Πομάκες συνηθίζουν να σταυρώνουν το ψωμί που ζυμώνουν αν και οι ίδιοι είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Ο εξισλαμισμός τους σύμφωνα με ιστορικές καταγραφές άρχισε τον 16^ο αιώνα επί Σελίμ Α’. Ενός αιμοχαρούς σουλτάνου του οποίου την απανθρωπιά πλήρωσαν ακριβά οι υπόδουλοι λαοί. Εννέα γενιές σύμφωνα με την ιστορία υπέμειναν την τουρκική διοίκηση και δεν άντεξαν. Ο Τσέχος ιστορικός Jiresec αναφέρει αναλυτικά πως μαζί με τους ιερείς τους και τους προκρίτους οι Ροδοπαίοι κατέβηκαν στην Φιλιππούπολη και παρουσιάστηκαν στις αρχές γνωρίζοντας την απόφασή τους να προσχωρήσουν στο Ισλάμ. Αυτή είναι η ήπια-πολιτισμένη εκδοχή, διότι κατά τις Βουλγάρικες απόψεις περί εξισλαμισμού των Πομάκων επικρατεί η άποψη πως επί Μεχμέτ Κιοπρουλού απειλήθηκαν πως: «ή γίνεσαι μουσουλμάνος ή σου παίρνω το κεφάλι» και ακολούθησε ο αναγκαστικός εξισλαμισμός τους.

Κατά το πέρασμα του χρόνου το ανάλγητο Ελληνικό κράτος, ΞΕΧΑΣΕ στην κυριολεξία αυτούς τους ορεσίβιους συμπατριώτες μας, κάνοντας ακόμη ένα «δώρο» στην Τουρκία η οποία εκμεταλλευόμενη το θρήσκευμα των Πομάκων το οποίο είναι Σουνίτες Μουσουλμάνοι, τους προσεταιρίστηκε χρησιμοποιώντας θεμιτά αλλά κυρίως αθέμιτα μέσα, βασιζόμενη στην ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ αδιαφορία που επέδειξε η Ελλάδα για ένα γηγενές κομμάτι της.

Ανθρωπολογικά και σε μελέτες που έγιναν τα χαρακτηριστικά τους παραπέμπουν σε Ινδοευρωπαϊκό ορεινό φύλλο παρόμοια με χαρακτηριστικά της Ευρυτανίας ,Πίνδου κ.τ.λ. ΚΑΜΜΙΑ απολύτως ομοιότητα ΔΕΝ υπάρχει με τα μογγολοειδή χαρακτηριστικά των τουρκικών φύλλων.

Τα πνευματικά τους χαρακτηριστικά είναι αξιόλογα και τους χαρακτηρίζει εξυπνάδα, ικανότητα προσαρμογής, εντιμότητα, ειλικρίνεια, φιλότιμο και εργατικότητα. Τα προσόντα αυτά τους κάνουν να ξεχωρίζουν όπου εργάζονται και είναι άξιοι κάθε εμπιστοσύνης.

Οι παραδοσιακές Πομάκικες κατοικίες είναι όμοιες με ορεινές κατοικίες Ελληνικών χωριών(Ευρυτανία, Άγραφα κ.τ.λ.) και δεν υπάρχει καμιά ομοιότητα με τα κλασικά τουρκικής καταβολής σπίτια των Μουσουλμάνων. Μόνο η ύπαρξη μιναρέ δηλώνει πως το χωριό είναι Πομάκικο και όχι Χριστιανικό. Εκτός του σταυρώματος στο ζυμωτό ψωμί, υπάρχει και το έθιμο της βασιλόπιτας το οποίο τηρούν οι Πομάκοι. Η παραδοσιακή στολή των γυναικών παραπέμπει σε Δωρική λιτότητα και όχι στα φανταχτερά και έντονα πλουμιστά χρώματα τουρκικών παραδοσιακών γυναικείων στολών. Τα παραδοσιακά τραγούδια είναι εντελώς διαφορετικά από τουρκικά και σύμφωνα με τον γλωσσολόγο Gaitler «δεν είναι λιγότερο σημαντική η επίδραση της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας πάνω στην γλώσσα αυτών των τραγουδιών». Στα πομάκικα τραγούδια σώζεται μεταξύ άλλων και μια παραλλαγή του τραγουδιού για το Γεφύρι της Άρτας.

Μέχρι πρόσφατα στην πόλη της Ξάνθης υπήρχε συνοικία με το όνομα ΑΧΡΙΑΝ ΜΑΧΑΛΕΣΙ. Οι Τούρκοι αποκαλούσαν τους Πομάκους ως ΑΧΡΙΑΝ γεγονός που πείθει ότι την εποχή της κατάκτησης της Ροδόπης από τους Τούρκους τον 14^ο αιώνα, ήταν ζωντανή στους σημερινούς Ροδοπαίους η ανάμνηση της καταγωγής τους από την Ελληνοθρακική φυλή των Αγριάνων που κατοικούσαν στην δυτική πλευρά της Ροδόπης από την Ξάνθη μέχρι τον Όρβηλο.

Ακόμη και σήμερα το όνομα των Αγριάνων σώθηκε στο τοπωνύμιο του χωριού Αγριανή του Έβρου όπου κατοικούν Πομάκοι και μια πηγή της περιοχής ονομάζεται ΑΧΡΙΑΝ ΜΠΟΥΝΑΡΗ.

Μετά τα λίγα στοιχεία που αναφέρθηκαν, ως Έλληνες Εθνικιστές αλλά και ως Θράκες θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι πλέον για την προσφώνηση ΠΟΜΑΚΟΣ. Διότι τα χαρακτηριστικά της σπουδαίας γηγενούς φυλής των Πομάκων-Ροδοπαίων, αντικατοπτρίζουν τα Δωρικά χαρακτηριστικά των «νέων Σπαρτιατών» που μνημονεύουμε στον ύμνο του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή.

ΤΣΟΥΜΑΡΕΛΗΣ ΝΙΚ.

Τ.Ο.ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ