Ο Μεταξάς είχε πει “ΟΧΙ” και στους διεθνείς τοκογλύφους!

Το 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς αρνήθηκε να πληρώσει το χρέος της Ελλάδας στη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique και αντιμετώπισε το Διαρκές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαιοσύνης. Στο υπόμνημα τότε η Χώρα μας απολογούμενη είχε επισημάνει ότι: «Η Κυβέρνηση της Ελλάδος είναι ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού, τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας. Γι’ αυτό, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή….».

Αργότερα αναφερόμενη γενικά σε όλα τα Κράτη είχε δηλώσει συμπληρωματικά: «….Όταν μια Κυβέρνηση καλείται να επιλέξει ανάμεσα...
στην πληρωμή του χρέους και στην εξασφάλιση για το Λαό κατάλληλης διοικήσεως, εγγυημένων συνθηκών για ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, πρέπει να επιλέξει το δεύτερο. Το Καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών. Από κανένα Κράτος δεν μπορεί να απαιτηθεί η εκπλήρωση, μερική ή ολική των χρηματικών του υποχρεώσεων θέτοντας σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του με συνέπεια την αποδιοργάνωση της χώρας…».
Στις τροπολογίες που κατατέθηκαν την επαύριο του Μνημονίου ΙΙ γινόταν σαφές από τους διεθνείς τοκογλύφους ότι δεν θα γινόταν ανεκτό και πάλι το επιχείρημα Μεταξά σε ένα Διεθνές Δικαστήριο. Έτσι στο Μνημόνιο ΙΙ που κατά Σαμαρά είναι «καλύτερο» τέθηκε η αποπληρωμή του χρέους πάνω από το συμφέρον του Λαού, ώστε να αποφευχθεί η χρήση του επιχειρήματος Μεταξά.

Όμως η αξία του «ΟΧΙ» του Μεταξά δεν εξαντλείται στο νομικό επιχείρημα της παρούσης υπόθεσης, αλλά αντιθέτως επικεντρώνεται στο θέμα νοοτροπίας που γέννησε αμφότερα τα δύο «ΟΧΙ». Και στις δύο περιπτώσεις ο Ιωάννης Μεταξάς έθεσε την Εθνική Ανεξαρτησία την Αξιοπρέπεια και το Συμφέρον του Ελληνικού Λαού πάνω από τα ξένα συμφέροντα, ασχέτως της ισχύος με την οποία ήθελαν να επιβληθούν, γράφοντας έτσι χρυσές σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας.

πηγή