Η συμπλήρωση δύο ετών από την....
άνανδρη δολοφονία των Συναγωνιστών μας Γιώργου Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη έδειξε, συν τοις άλλοις, ότι η ανθρώπινη ιδιότητα έχει τις δυνατότητες τόσο για υψηλού περιεχομένου πτήσεις όσο και για πτώση στα πιο βρώμικα βαλτόνερα. Έτσι συνέβη και με την εκδήλωση Μνήμης και απότισης Φόρου Τιμής για τα δύο δολοφονημένα μας αδέλφια, η οποία πραγματοποιήθηκε την 1η Νοεμβρίου 2015. Και όμως, αυτή η εκδήλωση χαρακτηρίστηκε από κάποιους ανισόρροπους ως «γιορτή μίσους», η δολοφονία μετατράπηκε σε «εκτέλεση», ενώ το ρεσιτάλ βιασμού της αλήθειας συνεχίστηκε με την προτροπή «καμία θυματοποίηση της Χρυσής Αυγής, κανένα έλεος».
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρόκειται για την έκρηξη παραληρήματος που χαρακτηρίζει ένα συγκεκριμένο πολιτικό (;) φάσμα. Να υποστηρίξει ότι ένας εσμός ψυχανώμαλων, διανοητικά διεστραμμένων, με απύθμενα κόμπλεξ κατωτερότητας, στερημένα απωθημένα της παιδικής ηλικίας και αβυσσαλέο μίσος για τους πάντες και τα πάντα άνοιξαν τον εσωτερικό τους βόθρο και αμόλησαν όλο το βρώμικο περιεχόμενο της κακοψυχίας τους. Για την επιδοκιμασία των άνανδρων δολοφονιών και την επικρότηση ενδεχόμενων νέων παρόμοιων αποπειρών. Αυτά και πολλά άλλα θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος γι’ αυτούς τους θλιβερούς τύπους. «Σκουπίδια», που έχουν και το θράσος να ονομάζουν «γιορτή μίσους» το γεγονός ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν ξεχνάει τους νεκρούς της, την ίδια στιγμή που οι δικές τους ενέργειες με άρθρα, αφίσες και προκηρύξεις στάζουν μίσος, απέχθεια και σαφή εντολή εξόντωσης προς όσους είναι, ψηφίζουν ή συμπαθούν το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών.
Το αναμφίβολο γεγονός ότι οι εμετικοί αυτοί τύποι κινούνται στο πλέον παρακμιακό άκρο του περιθωρίου της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του Τόπου δεν αποτελεί την παραμικρή δικαιολογία για το ελεεινό κατάντημά τους. Ούτε αποτελεί δικαιολογία το ότι κινούνται έτσι πατώντας, εκ του ασφαλούς πάνω στην ένταση της συστημικής επίθεσης εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Αυτά τα όντα-ντροπή του ανθρωπίνου είδους, αποτελούν σαφή απόδειξη ότι το διανοητικό και ψυχολογικό ΑΙDS είναι τελικά πολύ χειρότερο από το «κανονικό» AIDS. Γιατί εδώ, δεν έχουμε απλώς το, έτσι κι αλλιώς παράνομο αλλά συνηθισμένο ως «πολιτική» πρακτική, φαινόμενο των αντισυγκεντρώσεων κατά των νομίμων συγκεντρώσεων της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, στα πλαίσια του «αντιφασιστικού» αγώνα, έστω κι αν αντιγράφονται επακριβώς οι δομές και οι πρακτικές του καραμανλικού παρακράτους της εποχής 1955-63. Εδώ υπάρχει η ατίμωση νεκρών, η επιδοκιμασία δολοφόνων και η πλήρης εκμηδένιση (ούτε καν υποβάθμιση) της ανθρώπινης ζωής για όλους όσοι υποστηρίζουν την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Το γεγονός ότι οι ψυχοπαθείς αυτοί δεν ξεπέρασαν τα 15 άτομα το πρωί του Σαββάτου, καλυπτόμενοι εκ του ασφαλούς πίσω από την σίγουρη προστασία αυτών τους οποίους όταν δεν τους έχουν ανάγκη τους θεωρούν απλώς ως χοιρινό κρέας, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Το ζήτημα δεν είναι αριθμητικό, αλλά ποιοτικό. Ούτε έχει σημασία ότι αυτοί οι σεσημασμένοι «πράκτορες της ασφάλειας», όπως άλλωστε τους χαρακτήρισαν στις 6 Φεβρουαρίου 2015 στο Πολυτεχνείο άλλοι «σύντροφοι αντιφασίστες» (και αφού τους σφαλιάρωσαν μετά ως γνήσιους καρπαζοεισπράχτορες), προσπαθούν να δικαιολογήσουν το παρακρατικό μεροκάματό τους, δείχνοντας τέτοιον υπερβάλλοντα ζήλο. Το χειρότερο είναι ότι ουδείς αντιδρά σ’ αυτή την χυδαία επίδειξη αλητείας.
Όλοι αυτοί οι οποίοι «ξεσκονίζουν» τα κείμενα και τις ομιλίες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ για να κρίνουν ιδεολογικές τοποθετήσεις και πολιτικές αναλύσεις, όλοι αυτοί οι οποίοι μεταφράζουν όπως τους συμφέρει άρθρα και λεγόμενα σε έντυπα και εκδηλώσεις της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, σιωπούν και κωφεύουν επιδεικτικά σ’ αυτή την σαφή προτροπή προς εξόντωση όλων, όσοι σχετίζονται με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Ακόμη χειρότερο, όμως, είναι ότι ακόμη και ο φορέας ο οποίος επιδοτείται και επιζεί αποκλειστικά από την οικονομική συνδρομή του Ελληνικού Λαού (μιλάμε για την κρατική τηλεόραση) κρατά την άθλια, αναιδή και ασεβή τακτική των «ίσων αποστάσεων» τόσο απέναντι στην Έντιμη και Νόμιμη συγκέντρωση διαμαρτυρίας εκατοντάδων υποστηρικτών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ έξω από την ΓΑΔΑ όσο και στην ανήθικη και παράνομη αντισυγκέντρωση μιας χούφτας κομπλεξικών παρακρατικών αλητών λίγα μέτρα παραπέρα. Αυτοί που διαφυλάσσουν την Μνήμη του Γιώργου και του Μάνου τέθηκαν στην ίδια μοίρα με τους υμνητές των δολοφόνων τους. Οι λέξεις ντροπή και αίσχος, πραγματικά είναι πολύ λίγες για να περιγράψουν το μέγεθος της ύβρεως που διαπράχθηκε. Γιατί εδώ, όπως είπαμε και στην αρχή του κειμένου, δεν τίθεται ζήτημα διλήμματος, όπως έκανε η Αντιγόνη. Εδώ υπάρχει ξεκάθαρη συμπεριφορά ψυχικά αρρώστων αλητών, ασπόνδυλων και θρασύδειλων καθαρμάτων. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Ακριβώς όπως τούς περιγράφεις είναι. Κι ακόμα χειρότεροι.
ΑπάντησηΔιαγραφή