Η απομυθοποίηση του “φιλολαϊκού” Σύριζα

Μέσα στην λαίλαπα του τρίτου Μνημονίου, το οποίο έχει μπει πλέον για τα καλά στις ζωές των Ελλήνων, μπορεί να θεωρηθεί ότι βγαίνει ταυτόχρονα και ένα χρήσιμο, όσο και ωφέλιμο συμπέρασμα. Αυτό αφορά την απομυθοποίηση όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ευρύτερης αριστεράς ως ένα δήθεν φιλολαϊκό, αντιπλουτοκρατικό και αντιμνημονιακό ιδεολογικό πολιτικό Κίνημα. Η αριστερά είχε μέχρι πρότινος το πλεονέκτημα ότι δεν είχε κυβερνήσει άμεσα την Χώρα από την μεταπολίτευση και μετά. Στις δικαιολογημένες ενστάσεις αρκετών για την κυβερνητική θητεία του ΠΑΣΟΚ (ιδίως την πρώτη περίοδο 1981-89), αλλά και για την συμμετοχή εκπροσώπων αριστερών κομμάτων (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) στην εξουσία της τοπικής αυτοδιοίκησης, οι απαντήσεις ήταν έτοιμες: το ΠΑΣΟΚ είχε αναφορές στην αριστερά, αλλά δεν ήταν ποτέ αριστερό κόμμα, ενώ η τοπική αυτοδιοίκηση έχει περιορισμένες αρμοδιότητες, καθώς ήταν όμηρος των δεξιών και σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων.

Από τις 25 Ιανουαρίου 2015 και μετά, όμως, η αριστερά είναι πλέον κυβερνητική εξουσία και επισήμως. Κάτι άλλωστε, το οποίο λάνσαραν και ως προεκλογικό σύνθημα, το γνωστό «πρώτη φορά αριστερά». Στις 20 Σεπτεμβρίου η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επανεξελέγη, αλλά αυτή την φορά...
στο προεκλογικό της πρόγραμμα εξέλιπαν οι αντιμνημονιακές λεκτικές αναφορές του παρελθόντος, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ είχε φροντίσει να είναι ο δημιουργός και ο εφαρμοστής του τρίτου στην σειρά Μνημονίου. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η όποια απομυθοποίηση της υποτιθέμενης φιλολαϊκής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. 11 μήνες μετά την εκλογική νίκη της 25ης Ιανουαρίου, και πολύ περισσότερο 3 μήνες μετά την νέα εκλογική επικράτηση της 20ης Σεπτεμβρίου, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδεικνύει ένα μνημονιακό και αντιλαϊκό πρόσωπο όχι απλώς εφάμιλλο των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, αλλά πολύ χειρότερο.

Όποιος δει το περιεχόμενο του τρίτου Μνημονίου, το οποίο ψηφίστηκε στην Βουλή στις 14 Αυγούστου, θα διαπιστώσει ότι συνεχίζει κάτι παραπάνω από «επάξια» την πολιτική του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της φτωχοποίησης του Ελληνικού Λαού. Θα δει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ φροντίζει για τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας, την ακόμη περισσότερη μείωση των συντάξεων, την παράδοση «φιλέτων»  σε ξένους και ντόπιους καπιταλιστές, την αύξηση της ανεργίας, την εξόντωση του αγροτικού κόσμου κ.τ.λ. Ταυτόχρονα θα διαπιστώσει ότι το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς διασκορπίζεται στον αέρα, όπως η σκόνη στον άνεμο, αποδεικνύοντας ότι και η αριστερά είναι διαποτισμένη κι αυτή με την ανηθικότητα και την παρανομία που διέπουν κάθε διεφθαρμένη εξουσία.

Οι υποθέσεις Φλαμπουράρη-Σταθάκη, η προσπάθεια δημιουργίας κομματικού κράτους, η θέσπιση νέων θεσμικών φορέων μόνο και μόνο για να βολεύονται οι διάφοροι ευνοούμενοι του κόμματος, η εμφανής έλλειψη διάθεσης συγκρούσεων με τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, το κλείσιμο του ματιού σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για την διατήρηση του ακατάσχετου ορίου στα λεφτά που πρέπει να δίνουν στις τράπεζες για τα υπέρογκα χρέη τους, αποτελούν ορισμένα μόνο χαρακτηριστικά δείγματα του «ήθους» που εκφράζει η αριστερά στην πολιτική ζωή της Χώρας. Αναρωτιέται, λοιπόν, εύλογα ο καθένας τι είναι τελικά αυτό που υποδηλώνει τον λαϊκό χαρακτήρα της αριστερής ιδεολογίας ενός κόμματος, το οποίο αποτελεί πλέον κυβερνητική εξουσία και σε ποιες από τις προεκλογικές του εξαγγελίες φάνηκε συνεπής ο ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται το κλειδί της πραγματικής ατζέντας της «κυβερνώσας αριστεράς». Οι όποιες φιλολαϊκές  αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ είχαν ξεκάθαρα ψευδή προεκλογικό χαρακτήρα και περιεχόμενο, τα οποία σαρώθηκαν από την πλήρη μνημονιακή μετάλλαξη του μορφώματος αυτού.

Από την άλλη μεριά, όμως, αν υπήρχε μια συνέπεια του ΣΥΡΙΖΑ τόσο ως προς τις προεκλογικές του εξαγγελίες όσο και προς τα όσα ενστερνίζεται ιδεολογικά, αυτά είχαν να κάνουν με την συστηματική προώθηση του διεθνισμού, του εθνομηδενισμού, της πολυπολιτισμικότητας, της ενθάρρυνσης της λαθρομετανάστευσης και της πολιτικής των ανοιχτών συνόρων. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να φρόντισε να τσακίσει αμείλικτα και αδίστακτα κάθε εναπομείνασα ζωτική ικμάδα του Ελληνικού Λαού, μπορεί να ενίσχυσε στο έπακρο την «κινεζοποίησή» του, μπορεί η οικονομική πολιτική που εφήρμοσε να οδήγησε σε κοινωνική εξαθλίωση  που θα ζήλευαν και οι προκάτοχοί του στο πηδάλιο της μνημονιακής πορείας, αλλά στο ζήτημα των διεθνιστικών του ιδεοληψιών φέρεται άψογα.

Διάπλατο άνοιγμα των συνόρων με αποτέλεσμα η Χώρα να γίνει πόλος έλξης λαθρομεταναστών, «φιλότιμες» προσπάθειες μετατροπής του Ελληνικού Λαού σε μειοψηφία μέσα στην ίδια του την Πατρίδα, περαιτέρω αποεθνικοποίηση της Παιδείας με σκοπό την «γενιτσαροποίηση» της Νεολαίας, αρωγή παντός είδους στις ακροαριστερές περιθωριακές συμμορίες για να παρενοχλούν ανεμπόδιστα και εντελώς παράνομα τις νόμιμες συγκεντρώσεις της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, παραχάραξη της Ιστορικής Αλήθειας με προστασία σε ανθέλληνες που αρνούνται αναντίρρητα γεγονότα (όπως π.χ. η γενοκτονία των Ποντίων) και άλλα πολλά.

Συνοψίζοντας, λοιπόν, αυτό που έχουμε να διαπιστώσουμε είναι ότι αν η ανατολή του 2015 σήμαινε την απαρχή της ξεκάθαρα αριστερής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, η δύση αυτού του έτους συνεπάγεται το γκρέμισμα κάθε ψευδαίσθησης  για την υποτιθέμενη φιλολαϊκή διάθεση του κόμματος αυτού και την εδραίωση της πεποίθησης ότι πρόκειται για ένα αντεθνικό και αντιλαϊκό συνονθύλευμα στην υπηρεσία της παγκοσμιοποίησης. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ