Η γραφικότητα των “αντιρατσιστών”

Η εικόνα είναι γνωστή όσο και απαίσια, από άποψη τόσο πολιτική όσο και αισθητική. Κάθε φορά που οι κάτοικοι μιας περιοχής αποφασίζουν να διαμαρτυρηθούν έμπρακτα για την υποβάθμιση της ζωής τους και των γειτονιών τους, από την υποχρεωτική παρουσία λαθρομεταναστών στις πλατείες και τα σπίτια τους, έξαφνα εμφανίζεται μια ανάμεικτη εθνολογικά ομάδα πακιστανών, αφγανών, μπαγκλαντεσιανών και άλλων αλλοδαπών στοιχείων, μαζί με κάποιους ντόπιους ελληνόφωνους συνεργάτες τους.
Καλυπτόμενοι πίσω  από τις αστυνομικές δυνάμεις (τις οποίες σε άλλες περιπτώσεις θεωρούν απλώς ως χοιρινό κρέας) φωνασκούν εκτός τόπου και χρόνου συνθήματα, προκαλώντας έτσι την αγανάκτηση όλων των παρευρισκομένων εκεί. Όταν το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης έχει πάρει πραγματικά ανεξέλεγκτες διαστάσεις, όταν τόσο οι...
ακτές των νησιών όσο και οι πλατείες των πόλεων έχουν «βουλιάξει» από την συνεχή ροή λαθρομεταναστών, όταν δεν τηρούνται οι στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής, όταν η ανεργία αυξάνεται ακόμη περισσότερο με την παρουσία τους, οι αριστεριστές υπηρέτες των λαθρομεταναστών δίνουν την δική τους πρόταση-λύση(…) στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης.
Όπως διαβάζουμε σε μια χαρακτηριστικού ύφους και ήθους αριστερίστικη φυλλάδα, σχετικά με τα όσα προτείνουν γύρω από το θέμα αυτό: «οι δικές μας θέσεις είναι το άνοιγμα των συνόρων, η χορήγηση ασύλου και η νομιμοποίηση όλων».
Όχι, δεν πρόκειται για «τρολιά», αλλά για πρόταση(!) πολιτικού κόμματος, ασχέτως αν με τέτοιες  θέσεις ψάχνουν να βρουν την ψήφο τους στις κάλπες. Είναι φανερό ότι τέτοιου είδους «πολιτικές» θέσεις κινούνται άνετα μεταξύ γελοίας γραφικότητας και άλυτων ψυχολογικών συμπλεγμάτων. Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι ανεκδιήγητοι αυτοί τύποι ζητούν τη νομιμοποίηση ΟΛΩΝ όσων περνούν τα σύνορα, αντί όμως να αντιμετωπίζονται από όλους τους φορείς του «συνταγματικού τόξου» ως μια περίπτωση που παραπέμπει στο σκεπτικό τροφίμων του ψυχιατρείου, αντιθέτως, θεωρούνται ως άτομα με νηφάλια σκέψη και εμπεριστατωμένη πολιτική άποψη.
Άτομα τα οποία ομιλούν στο όνομα της εργατικής τάξης, αλλά ουδεμία ουσιαστική σχέση έχουν με αυτή. Εννοείται, βεβαίως, ότι έχουν σαφή θέση και εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, με τις γνωστές άναρθρες κραυγές και τα αναλόγου φτηνού επιπέδου συνθήματα που μηχανικά (όσο και βλακωδώς) φωνάζουν στις συγκεντρώσεις τους. Βλέπουμε, επίσης, ότι επιθυμούσαν να παίξουν και ρόλο ως κατήγοροι στην δίκη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, σιγοντάροντας επί της ουσίας την συστημική σκευωρία που έστησε η κυβέρνηση Σαμαρά με άνωθεν εντολές από το εξωτερικό και με την αγαστή συνεργασία όλου του «συνταγματικού τόξου».
Επανερχόμενοι στο ζήτημα της παρουσίας των ανεκδιήγητων αυτών τύπων, με την μορφή της αντισυγκέντρωσης εναντίον των κατοίκων των περιοχών που υποφέρουν από την λαθρομετανάστευση, μπορούμε να θυμηθούμε το σχετικά πρόσφατο συμβάν στην Πλατεία Βικτωρίας, στο κέντρο της Αθήνας. Οι κάτοικοι της περιοχής συγκεντρώθηκαν έντιμα, νόμιμα, ειρηνικά, προκειμένου να ακουστεί η κραυγή απόγνωσής τους, καθώς νιώθουν καταδικασμένοι να ζουν μέσα σε πρωτόγνωρα απάνθρωπες συνθήκες. Οι διαμαρτυρίες τους ούτε στο ελάχιστο δεν ήταν «κήρυγμα μίσους» κατά των λαθρομεταναστών. Αυτό που ζητούσαν ήταν η μετακίνησή τους προς οργανωμένους χώρους, να πλυθεί και να απολυμανθεί η πλατεία και να ανοίξει επιτέλους τόσο για τους περίοικους όσο και για τους περαστικούς.
Και όμως, αυτό το τόσο λογικό και ανθρώπινο αίτημα αντιμετωπίστηκε ως… πρόκληση από τον γνωστό περιφερόμενο θίασο των δακτυλοδεικτούμενων επαγγελματιών του «αντιρατσισμού», καθώς εκτόξευαν ύβρεις και απειλές κατά των διαμαρτυρόμενων κατοίκων. Σύμφωνα με την «αφασιακή» σκέψη των αριστεριστών-«αντιρατσιστών» υπάρχει από την μια πλευρά μια αγιοποίηση των λαθρομεταναστών και από την άλλη μια δαιμονοποίηση των γηγενών κατοίκων αυτού του Τόπου. Οι πρώτοι «πρέπει» να αφεθούν ελεύθεροι να κάνουν ό,τι τους γουστάρει, γιατί θεωρούνται εκ προοιμίου θύματα και αντικείμενα εκμετάλλευσης. Οι δεύτεροι «οφείλουν» να υπομείνουν τα πάντα. Να γίνεται το πεζοδρόμιό τους υπαίθριο υπνοδωμάτιο, αυτοσχέδια τουαλέτα, χώρος διακίνησης πολλών και διαφόρων εμπορευμάτων.
Αν συμβεί κάποιο βίαιο επεισόδιο εναντίον των κατοίκων θα φταίει πάντοτε ο «καπιταλισμός», η «φασιστικοποίηση της ζωής», «τα αίσχη των ιμπεριαλιστών» και ποτέ οι λαθρομετανάστες. Σε τυχόν ερώτηση του απελπισμένου κατοίκου της περιοχής προς τους αυτόκλητους «προστάτες» των παράνομα εισερχόμενων αλλοδαπών ποια είναι η λύση, αυτή είναι τόσο… απλή: «Καταγγελία του ρατσισμού» και «ανοιχτά σύνορα και άσυλο για όλους, αλλά και ελευθερία εγκατάστασης στην Ελλάδα όσων το θέλουν». Πόσων είπαμε; «Όσων» το θέλουν.
Εννοείται ότι κάθε είδους συζήτηση για τις αντικειμενικές δυνατότητες για την «χωρητικότητα» κάθε Χώρας, ιδιαίτερα δε της Ελλάδας εν μέσω μνημονιακής κρίσης, είναι εκ των προτέρων «αντιδραστική», «θερμοκήπιο του ρατσισμού», «φασιστικό θεώρημα». Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι παρακμιακές αυτές ομαδούλες, αν και ολιγομελείς, προξενούν πολύ περισσότερο «ντόρο» από το πραγματικό τους μέγεθος. Με την ύπαρξη άφθονου χρήματος (άγνωστη η προέλευσή του), η οποία βοηθάει τα μέγιστα στην εκτύπωση αμέτρητου έντυπου υλικού, αλλά και στην πιθανή μισθοδοσία επαγγελματικών στελεχών, οι φανατικοί αυτοί προωθητές των πιο εφιαλτικών προοπτικών του εθνομηδενισμού, του πολυπολιτισμού και της παγκοσμιοποίησης, αντιμετωπίζονται από το επίσημο κράτος και τα συστημικά ΜΜΕ όχι ως μια γραφική και γελοία καρικατούρα ιδεολογικά ξοφλημένων και πολιτικά αναλφάβητων, αλλά ως σοβαρή και εμπεριστατωμένη άποψη για ευνόητους λόγους. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ