Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

Γράφει ο Σ. Παιδάκος

«Δεν είναι νοσταλγοί των ναζιστών όσοι υπερψήφισαν τον κ. Χόφερ την περασμένη Κυριακή. Ούτε είναι οι Αυστριακοί «φασίστες» ή «ρατσιστές» ως εκ της φύσεώς τους. Πρόκειται για αναγνώσεις σαφώς απλοϊκές, που η αφετηρία τους ανάγεται στη συλλογιστική της Αριστεράς ή στους προαγωγούς «φιλελευθέρων» ιδεών και βίαιης προσαρμογής της κοινωνίας στις ανάγκες της οικονομικής παγκοσμιοποιήσεως. Η αναβίωση της λεγομένης ακραίας Δεξιάς στην Αυστρία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία αποτελεί επί της ουσίας έκφραση διεκδικήσεως του δικαιώματος της εθνικής κυριαρχίας. Όχι διότι η αντίληψη του εθνικού κράτους είναι εδραιωμένη κατά τρόπον αμετάκλητο στη συνείδηση των Ευρωπαίων πολιτών. Αλλά επειδή η....

αέναη ειρήνη, ευημερία και ανάπτυξη, που επαγγέλλονταν από συστάσεώς της οι οπαδοί της ευρωπαϊκής ιδέας, έχουν αρχίσει να διαψεύδονται.»

Το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί μέρος του άρθρου του κ. Ιορδανίδη που δημοσιεύτηκε το Μ. Σάββατο στην καθεστωτική Καθημερινή. Ο δημοσιογράφος ασχολείται με την άνοδο των Εθνικιστικών κινημάτων στην Ευρώπη και αποφεύγει, για λόγους που όλοι γνωρίζουμε, την οποιαδήποτε αναφορά στα της Ελλάδος πολιτικά δρώμενα. Αφήνει όμως, εμμέσως πλην σαφώς, να εννοηθεί ότι η Χώρα μας ακολουθεί την αναβίωση του Εθνικισμού όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τις τάξεις του Λαϊκού Συνδέσμου της Χρυσής Αυγής. Τα όσα περιγράφει ο αρθρογράφος, εκτός του ότι αποτελούν ένα ράπισμα στο σάπιο ανακτοβούλιο των Βρυξελλών, τονίζει επίσης ότι, το αίσθημα της επαναφοράς και συντήρησης των υγειών αρχών και αξιών, όπως αυτές συντέλεσαν στη δημιουργία των εθνών της γηραιάς ηπείρου, επανέρχονται στο προσκήνιο ώστε να αντιπαρατεθούν στη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση. Οι δε ηγέτες της λεγομένης νέας τάξης πραγμάτων προσπαθούν με θεμιτά και αθέμιτα, κυρίως, μέσα να αντιπαρέρθουν αυτής της προσπάθειας των ευρωπαίων Εθνικιστών. Αλλά η αντιπαράθεση τους αυτή δεν δηλώνει τίποτε άλλο από την παταγώδη αποτυχία όλων αυτών των «νεοτερισμών» που προσπαθούν χρόνια τώρα να επιβάλλουν στην Ευρώπη.  Δεν αναφέρεται ευθέως από τον κ. Ιορδανίδη, αλλά και ο κ. Τσίπρας και ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι άλλοι από τους εκτελούντες χρέη των νεοταξιτών της παγκοσμιοποίησης. Η αναφορά του και μόνο με χαρακτηρισμούς του στυλ «συλλογιστική της αριστεράς» ή «προαγωγούς φιλελεύθερων ιδεών» δεν χαρακτηρίζει μόνο τους υπολοίπους της Ευρώπης ηγέτες, αλλά δείχνει με έμμεσο τρόπο την κατάντια της Ελληνικής, κατ’ επίφαση, Δημοκρατίας και τους ενορχηστρωτές αυτής.

Ο κ. Ιορδανίδης δεν είπε τίποτε περισσότερο από αυτό που λένε χρόνια τώρα οι Έλληνες Εθνικιστές. Δεν είπε τίποτε περισσότερο από αυτό που δείχνουν όλα τα Εθνικιστικά κινήματα της Ευρώπης. Δεν είπε τίποτε περισσότερο από αυτό που δείχνει την ανάγκη της έγερσης των λαών της Ευρώπης απέναντι στα νοσηρά σχέδια των υπονομευτών της ανθρώπινης αξίας και αξιοπρέπειας. Η ανάγκη διατήρησης των πολιτισμικών στοιχείων, όπως αυτά συνέθεσαν την υπόσταση του κάθε Έθνους της Ευρώπης, είναι πλέον όχι απλώς εμφανής αλλά είναι η αρχή της επέλασης των Εθνικιστικών κινημάτων έναντι των διεθνιστών ηγητόρων της Ευρώπης όσο και των υπερατλαντικών αφεντικών αυτών. Η επέλαση όμως δεν θα είναι αναίμακτη, και ούτε το θεριό του διεθνισμού θα σωριαστεί μονομιάς. Το πληγωμένο θηρίο γίνεται περισσότερο επικίνδυνο όταν λαβωθεί. Και αυτοί λαβώθηκαν.

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες, παρ όλες τις εις βάρος μας διώξεις και οι οποίες θα ενταθούν, ο αγώνας μας για την αποτίναξη των εγχωρίων δυναστών μας δεν είναι ακατόρθωτος ούτε γίνεται επί ματαίω. Κάποτε μας χαρακτήριζαν ως φασίστες, τώρα που ο τροχός άρχισε να γυρνά, κάθε μέρα που θα ξημερώνει στον Ελληνικό ουρανό δεν θα είναι σαν την προηγούμενη. Λιθαράκι-λιθαράκι θα ξαναχτίσουμε πάλι την Ελλάδα μας.