Ο Χρήστος Γιανναράς και ο φιλελεύθερος εθνομηδενισμός

Η λογική των «δυο άκρων» και η τοποθέτηση στον ίδιο κοινό παρονομαστή του Εθνικού λόγου με τον εθνομηδενισμό, αποτελεί ένα μόνιμο σύμπλεγμα αυτών που ευαγγελίζονται την κυριαρχία του μέτρ(ι)ου. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και τα όσα αναγράφονται από τον Χρήστο Γιανναρά στην «Καθημερινή» της Κυριακής, όπου υπό τον τίτλο «Το αβγό του φιδιού» γράφει, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«O εσκεμμένος πρωτογονισμός γίνεται κατάφωρος όταν, μετά το σημιτικό ΠAΣOK, έρχεται και ο ΣYPIZA να βασίσει στον κ. Aντώνη Λιάκο τις φιλοδοξίες του για «ανανεωτική» εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Δεν αξίζει σχολιασμό ή κρίσεις ούτε το πρόσωπο ούτε οι εξαγγελίες του – το ευθέως ανάλογο θα ήταν, να αναθέσει...
η όποια «Δεξιά» την προεδρία Επιτροπής Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία στον κ. Κασιδιάρη. Το ουσιωδέστερο συναγόμενο είναι η κατοχύρωση της ανάγκης να καταψηφίζεται με συνειδητή αποστροφή ο ΣYPIZA. Όχι για την ανειλικρίνεια του κ. Τσίπρα, όχι για το «μπάχαλο» της κυβερνητικής σύγχυσης και ακοσμίας – έχουμε δει και χειρότερα επί ημερών Eυάγγ. Βενιζέλου και Σαμαρά. Να καταψηφίζεται στο διηνεκές ο ΣYPIZA μόνο επειδή ο μηδενιστικός του αμοραλισμός και ο μικρονοϊκός διεθνισμός του αποδείχνεται ανίατος. Επωάζει Λιάκους».

Με απλά λόγια, το αντίπαλο «αρνητικό» δέος στον εθνομηδενισμό του Λιάκου, είναι ο… Κασιδιάρης. Στην ίδια μοίρα, δηλαδή, η πλήρης άρνηση της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων, με την άδολη αγάπη για την Πατρίδα και την πρακτική εφαρμογή της. Ας μην ανησυχεί, όμως, άδικα ο Γιανναράς. Η «όποια Δεξιά» έχει απεμπολήσει πλήρως, εδώ και δεκαετίες, οποιαδήποτε πατριωτική συμπεριφορά (και) στον χώρο της Παιδείας, υιοθετώντας κι αυτή την αποδόμηση της Εθνικής ταυτότητας και την αποελληνοποίηση της Παιδείας από την οπτική γωνία του κοσμοπολίτικου φιλελευθερισμού.

Από τον Γεώργιο Ράλλη την δεκαετία του 1970, ο οποίος κατακρεούργησε της Ελληνική γλώσσα ως υπουργός Παιδείας, μέχρι την Μαριέττα Γιαννάκου το 2007, η οποία ως υπουργός Παιδείας κι αυτή άναψε το «πράσινο φως» για το αντεθνικό βιβλίο της Ρεπούση, με τον περιβόητο «συνωστισμό», ο εθνομηδενισμός αποτελεί συνειδητή επιλογή και για την φιλελεύθερη Δεξιά. Όσο για «μηδενιστικό αμοραλισμό» και τον «μικρονοϊκό διεθνισμό» του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος «αποδείχνεται ανίατος», καθώς «επωάζει Λιάκους», τα ίδια ακριβώς θα ισχύουν και για τη ΝΔ του κοσμοπολίτη Μητσοτάκη αν τυχόν ανέλθει στην εξουσία Απλώς, αντί για «Λιάκους» θα επωάζει Ράλληδες, Γιαννάκων, Χατζηαβάτηδες, Κεραμέες και άλλα φυντάνια του φιλελεύθερου διεθνισμού.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ