Το «τείχος του Βερολίνου» και ο υπερασπιστής του, Μπογιόπουλος

Η επέτειος της πτώσης του τείχους του Βερολίνου έδωσε την ευκαιρία σε διάφορους «αρουραίους» νοσταλγούς του μπολσεβικισμού να βγουν από τους υπονόμους τους και να δείξουν ότι όχι μόνο δεν έχουν μετανιώσει στο ελάχιστο για τα αίσχη του κομμουνισμού, αλλά «ζητούν και τα ρέστα». Και εντάξει, από το απολίθωμα του ΚΚΕ και τα «φυτά» που το ακολουθούν δεν περιμέναμε κάτι το διαφορετικό. Εδώ δεν είχαν το παραμικρό ηθικό ενδοιασμό να χυδαιολογήσουν εναντίον της εξέγερσης του Ουγγρικού Λαού το 1956, θα διστάσουν στα τεκταινόμενα στην Ανατολική Γερμανία; Πολύ ενδιαφέρον, όμως, έχει η στάση που κράτησε για την επέτειο αυτή ο Μπογιόπουλος. Ναι, ο γνωστός δημοσιογράφος, ο οποίος μπορεί να....
απολύθηκε από τον «Ριζοσπάστη», επειδή δεν είναι μέλος της νέας ηγετικής κλίκας του Περισσού, αλλά το «χούι» του λυσσασμένου μπολσεβίκου παραμένει αναλλοίωτο.
Ο … μεγάλος αυτός «δημοκράτης» και «ανθρωπιστής», ο οποίος στους συγγραφικούς μονολόγους του στον διαδικτυακό ιστότοπο του Χατζηνικολάου νομίζει ότι «τσακίζει» την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, με ένα ακόμα άρθρο – πιλάφι προσπαθεί να πείσει το αδαές κοινό πως ό,τι γνωρίζει για το τείχος του Βερολίνου είναι ιμπεριαλιστική προπαγάνδα. Ιδού πως ξεκινάει το άρθρο του σχετικά με το ιστορικό του τείχους, ο Μπογιόπουλος:
«Δεν υπάρχει επιτελείο προπαγάνδας που να μην έχει υπηρετήσει εκείνη την υπέροχη ρήση: «Ποτέ μην αφήνεις την πραγματικότητα να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία»… Πόσο «ωραία» όμως είναι η ιστορία που μας διηγήθηκαν και φέτος οι νικητές του «ψυχρού πολέμου» - και μάλιστα την διηγήθηκαν με ιδιαίτερη ένταση λόγω της συμπλήρωσης 25 χρόνων από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου; Λίγο να ξύσεις την λουστραρισμένη βιτρίνα εκείνο που αμέσως θα προκύψει είναι το ρυτιδιασμένο, το μουμιοποιημένο κουφάρι των προ 25ετίας επινικίων τους περί «ελευθερίας» και «ευημερίας» που δήθεν θα βασίλευαν στον κόσμο μετά την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος». Ένας όρος που ακόμα κι αυτόν τον δανείστηκαν από τον Γκέμπελς αφού εκείνος τον είχε χρησιμοποιήσει στο ραδιοφωνικό του διάγγελμα στις 12/2/1945. Ιδανικό σύμβολο της ιστορίας-μούμια που περιφέρουν δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Γκορμπατσόφ. Αυτή η θλιβερή περίπτωση, ο πρώην ΓΓ του ΚΚΣΕ και ο κατοπινός διαφημιστής πιτσαρίας, που επελέγη ως πρωταγωνιστής και κεντρικό πρόσωπο της γιορτής που στήθηκε χτες στο Βερολίνο, κάνοντας την αποτίμηση των γεγονότων που δυο χρόνια αργότερα οδήγησαν στην διάλυση της ίδιας του της χώρας, δήλωσε: «… όλος ο κόσμος κέρδισε…». Ας δούμε μερικές «λεπτομέρειες», λοιπόν. Που λείπουν από την αφήγησή τους. Είναι ο ασφαλής τρόπος για να αντιπαραβάλλεις την ιστορία τους με την αλήθεια, αλλά και να αποτιμήσεις τα πραγματικά «κέρδη»: «Λεπτομέρεια»1η :ενώ έχουν να πουν πολλά για την πτώση του Τείχους, δεν λένε λέξη για το χτίσιμο του Τείχους. Ίσως γιατί θα έπρεπε να πουν ότι τα σύνορα της Ανατολικής με την Δυτική Γερμανία έκλεισαν στις 12-13 Αυγούστου 1961 (δηλαδή 15 ολόκληρα χρόνια μετά την ανακήρυξη δύο κρατών στο έδαφος της Γερμανίας) και αφού πρώτα: α)Το Μάη του 1955 η ΟΔΓ έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, άρχισε να επανεξοπλίζεται (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945), άρχισε να δημιουργεί δικό της στρατό (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945) ενταγμένο στο ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ άρχισαν να τοποθετούν βάσεις και μέσα εκτόξευσης ατομικών όπλων στο έδαφος της Δυτικής Γερμανίας (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945).β)Το Μάρτη του 1958 η Βουλή της Δυτικής Γερμανίας αποφάσισε τον εξοπλισμό των στρατιωτικών δυνάμεών της με σύγχρονα όπλα (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945).γ)Στις αρχές Αυγούστου 1961 οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ στην κεντρική Ευρώπη τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού, τα αμερικανικά τανκς έκαναν την εμφάνισή τους στο έδαφος της ΓΛΔ, διέσχισαν την Πύλη του Βρανδεμβούργου, εισέβαλαν στο έδαφος της Ανατολικής Γερμανίας και αποκρούστηκαν από τους φρουρούς της πρωτεύουσας της Ανατολικής Γερμανίας. Έτσι προέκυψε το Τείχος…».  
Η λέξη αίσχος είναι το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς για τον θρασύτατο αυτό μπολσεβίκο, ο οποίος προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Κάτι τέτοιες κομμουνιστικές αθλιότητες στάθηκαν, δυστυχώς, το άλλοθι για την «απολύμανση» του καπιταλισμού και την επιδρομή του (και) στην Ανατολική Ευρώπη. Έχει πάντως «πλάκα» η επίθεση που επιχειρεί εναντίον του Γκορμπατσόφ. Η επίθεση αυτή θα είχε, όμως, νόημα την εποχή της παντοδυναμίας του και όχι τώρα που όντως είναι ένας βετεράνος διαφημιστής πίτσας. Όπως π.χ το καλοκαίρι του 1991, όταν η Παπαρήγα επισκεπτόταν την Μόσχα και συναντώντας τον Γκορμπατσόφ τον χαρακτήριζε: «σοβαρό ηγέτη με νέα πολιτική σκέψη»!
Πιο εντολοδόχος, ξενόδουλος και ξευτίλας δεν γίνεται…. Είναι μάλλον άσκοπο να ρωτήσουμε τι γνώμη είχε για τον Γκορμπατσόφ τότε ο Μπογιόπουλος. Καλούμε λοιπόν τον εμπαθή αυτόν μπολσεβίκο να συνεχίζει να εκτίθεται ανεπανόρθωτα με τα απολογητικά του κείμενα για τα εγκλήματα της Σοβιετικής Ένωσης και των δορυφόρων της. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να βλέπουμε την ποιότητα διαφόρων γραφικών της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, οι οποίοι συχνά-πυκνά επιτίθενται στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ με τα γνωστά «επιχειρήματα» μιας αναμασημένης τροφής και χωρίς την δυνατότητα απάντησης. Τελειώνοντας, υπενθυμίζουμε στον υπάλληλο του ιστολογίου του Χατζηνικολάου ότι είναι τυχερός που ο ανεπάγγελτος Κουτσούμπας και η κλίκα του δεν είναι εξουσία στην Ελλάδα. Το πιο πιθανό θα ήταν, ως «ανεπιθύμητος» στην κλίκα του, να έσπαγε πέτρες σε κάποιο εγχώριο «γκούλαγκ». ΄Οσο για μια χειρότερη εκδοχή καλύτερα ούτε να το σκεφτόμαστε….
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ