Πολύς θόρυβος γίνεται ακόμα και σήμερα στα ελληνικά ΜΜΕ, αλλά και στον κυβερνοχώρο, με την (επαν)εισαγωγή στο πολιτικό προσκήνιο του όρου «ντιντής», μέσα από άρθρο του Φαήλου Κρανιδιώτη στο Antinews.
Επειδή τα ερωτήματα που τίθενται από τον κόσμο, που μεγάλο κομμάτι του αγνοεί τον όρο, είναι πολλά, αξίζει πιστεύω να τον αναλύσουμε μέσα στα πλαίσια της πολιτικής επιστήμης.
Από αρχαιοτάτων χρόνων, πολλοί ήταν οι κομψευόμενοι που πολιτεύονταν. Στην αρχαία Αθήνα, είχε να κάνει με τον τρόπο που δίπλωνε κάποιος τον μανδύα του, στη Ρώμη την τήβεννο του, κ.ο.κ. Στον μεσαίωνα, και αργότερα στην αναγεννησιακή Ευρώπη, ο όρος όχι μόνο καθιερώθηκε, αλλά κυριάρχησε και σαν συμπεριφορά, και όχι μόνο στη πολιτική αρένα. Φρου φρου και αρώματα, περουκίνια, δαντέλες, μονόπετρα, και άλλα συναφή παραφερνάλια ήταν τα χαρακτηριστικά των επονομαζόμενων ντιντήδων, τζιτζιφιόγκων, φιρφιρίκων, φλούφληδων, κλπ. (Στην εποχή μας όλα αυτά αντικαταστάθηκαν από το μπουρνούζι, το ζελέ, το κολεγιακό ενδυματολογικό στυλάκι, το ηδυπαθές βλέμμα, κ.ο.κ.)
Το να είσαι όμως κομψευόμενος, όντας στη πρώτη γραμμή της πολιτικής, είχε ανέκαθεν τους...