έχουμε προτείνει για την προκύπτουσα υπεραξία του παραγωγικού κεφαλαίου το μοίρασμά της σε δύο ίσα μέρη εκ των οποίων το ένα να το καρπούται ο κάτοχος του κεφαλαίου και το άλλο το κράτος (βλ. το άρθρο μου «Συναγωνιστική Οικονομία», περ. «Χ.Α.», τεύχος 145), η προκύπτουσα Υπεραξία του τραπεζικού κεφαλαίου να μηδενισθεί.
Προς το σκοπό αυτό πολλάκις έχουμε προτείνει την εξίσωση των επιτοκίων δανεισμού i% και ταμιευτηρίου s%. Τότε φυσικά και η επένδυση Ι θα ισούται με την συνολική (δηλ. ιδιωτική και κρατική) αποταμίευση S. Θα πρέπει όμως να είμαστε προσεκτικοί και να διακρίνουμε μεταξύ i και Ι, ή το s από το S, γιατί ενδέχεται να έχουμε I = S και χωρίς i = s, το οποίο παράγει την υπεραξία που εκμεταλεύονται οι τραπεζίτες.
Για να το δούμε αυτό γραφικά θεωρούμε το διάγραμμα προσφοράς-ζήτησης του χρήματος (βλ. Σχ. 1). Στον οριζόντιο άξονα είναι το Ι και το S, και στον κατακόρυφο άξονα το επιτόκιο r. Και το μεν Ι είναι μία συνάρτηση I(r ) του r που συμβαίνει να είναι η υπερβολή I(r ) = 1/r, το δε S, που είναι περίπου αμετάβλητο, παρίσταται από μία ευθεία πολύ μεγάλης κλίσεως. Η τομή των καμπυλών Ι και S στο Α μας δίνει κανονικά το σημείο ισορροπίας προσφοράς (S) και ζήτησης (Ι) του χρήματος σε μία κλειστή οικονομία.
Στο σημείο Α έχουμε r = i = s, και φυσικά I = S με αμφότερα έστω Ι0 και S0 . Προφανώς η συνθήκη ισορροπίας της οικονομίας επίσης πληρούται για I = S. Αλλά η συνθήκη ισορροπίας της οικονομίας I = S πληρούται και για Ι = Ι1 και S = S1 (βλ. Σχ. 1). Αυτό ακριβώς εκμεταλεύονται οι τραπεζίτες και κρατάνε καθηλωμένα τα Ι και S στην θέση Ι1 = S1. Και τούτο γιατί στην περίπτωση αυτή τα αντίστοιχα επιτόκια i1 και s1 ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ, δίδοντα λαβή στο σχηματισμό της υπεραξίας. Συγκεκριμένα ο.....
Αξίζει να διαβάσετε τη συνέχεια:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών