Ιδεολογική και πολιτιστική αντεπίθεση

Το καθεστώς της Μεταπολίτευσης, το οποίο επιβλήθηκε στον τόπο το 1974, εκτός από τον φόβο, την δυσπιστία και την σύγχυση που καλλιέργησε ενδόμυχα στις ψυχές των Ελλήνων όλα αυτά τα χρόνια, απέδειξε και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό: ότι το καθεστώς αυτό δεν έχει μόνο την οικονομική δύναμη και την πολιτική εξουσία, όπως αυτή εκφράζεται από το αντεθνικό κράτος, τους θεσμούς και την λειτουργία τους. Έχει και την ιδεολογική εξουσία, που το βοηθάει τα μέγιστα, στην εξασφάλιση της πολιτικής ηγεμονίας. Οι ’’διανοούμενοι’’ και πιο μορφωμένοι, από τους καθεστωτικούς πολιτικούς, παράγουν τέτοιου είδους ’’αφηγήσεις’’ (όπως αποκαλούνται τα ιδεολογικά παραμύθια στην γλώσσα των, από καθέδρας, κοινωνιολόγων), τα στημένα ΜΜΕ τις .....
εκλαϊκεύουν και με πλύση εγκεφάλου προσπαθούν να τις σφηνώσουν στα μυαλά των απληροφόρητων και βαθιά νυχτωμένων ανθρώπων, ενώ τα συστημικά πολιτικά κόμματα, τα οποία εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κατεστημένου, μετατρέπουν τα αφηγηματικά παραμύθια σε υλική δύναμη, σε δύναμη ενσωμάτωσης των Ελλήνων στην λογική διαχειρίσεως του συστήματος. Η εμπειρία της ζωής έχει αποδείξει ότι για να αποκτήσουν κάποιοι τον έλεγχο του Λαού, φτάνει να τον διατηρούν ανεκπαίδευτο και αδαή, να τον κρατούν σε σύγχυση, να τον έχουν αποδιοργανωμένο και αποσπασμένο σε θέματα, τα οποία δεν έχουν καμία πραγματική αξία και σημασία. 
Έτσι, λοιπόν, το καθεστώς της μεταπολίτευσης, ακολουθώντας την τακτική του Ιταλού μαρξιστή Γκράμσι επεδίωξε εξ αρχής να τιθασεύσει ιδεολογικά και να νουθετήσει πολιτιστικά τον Ελληνικό Λαό, δημιουργώντας, από την μια, ενοχικά σύνδρομα για το παρελθόν του ενώ από την άλλη -προκειμένου να ελέγξει την εξέλιξη της κριτικής ικανότητας της κοινωνίας- προωθεί την αρνητική και όχι την θετική εξέλιξη αυτής της κριτικής ικανότητας. Στα πλαίσια αυτά, λοιπόν, γίνεται και η επαναγραφή, ο αναθεωρητισμός της Ελληνικής Ιστορίας από διεθνιστές ψευτοϊστορικούς, με μοναδικό σκοπό αυτής της μεθόδου την παραχάραξη της Ιστορικής αλήθειας. Μια ’’Ιστορία’’ ιδωμένη μέσα από τα παραποιητικά και ανθελληνικά τεχνάσματα της Ρεπούση, της Δραγώνα, της Φραγκιουδάκη, του Λιάκου, του Βερέμη κλπ. Σκοπός τους, που συνάμα είναι και σκοπός των αφεντικών τους, αποτελεί η πλήρης αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων, η καλλιέργεια του διεθνισμού και του κοσμοπολιτισμού στην συνείδηση των νέων ανθρώπων, η αποκοπή των συμπατριωτών μας από κάθε θετική πτυχή του Ιστορικού τους παρελθόντος, με τελικό στόχο την μετατροπή του μέχρι πρότινος ομοιογενούς Ελληνικού Λαού σε ετερόκλητο πληθυσμό. Κάθε προσπάθεια αντίστασης σ’ αυτήν την επιχείρηση αποεθνικοποίησης αντιμετωπίζεται λυσσαλέα από τις ποικιλόχρωμες και ποικιλότροπες καθεστωτικές δυνάμεις.  
Η πρόσφατη περίπτωση με την υποκριτική ’’αγανάκτηση’’ για την περιβόητη ’’διάπλαση των παίδων’’, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Επειδή για Εμάς, τους Χρυσαυγίτες, Άνδρες και Γυναίκες, η αντίληψη για την Νεολαία είναι διαμετρικά αντίθετη από τις επιταγές του συστήματος και των υποτακτικών του. Γιατί, ανέκαθεν, το σύστημα προσπαθούσε να παράγει ανθρώπους-φυτά, υπάκουους στις επιταγές του καθεστώτος. Όταν η Νεολαία αυτή αποδρά από τα προκαθορισμένα τους σχέδια και αναζητά λύσεις ταυτόσημες με τους φυσικούς νόμους, τότε βλέπουμε ένα εκπληκτικό, όσο και αηδιαστικό, φαινόμενο. Να ’’προβληματίζονται’’, δηλαδή, για την γνήσια αντικαθεστωτική διαπαιδαγώγηση και συμπεριφορά των νέων, αυτοί οι οποίοι μέχρι τώρα προωθούσαν (και τους πουλούσαν με το αζημίωτο) διάφορα σαθρά πρότυπα. Κατέκλυσαν τον κόσμο με τις Τατιάνες, τις Τζούλιες, τις Μανωλίδου, τους Γαβαλάδες και τους Λαζόπουλους και τα πλείστα τηλεοπτικά ’’σκουπίδια’’. Αυτοί, οι οποίοι μετέδιδαν σε καθημερινή βάση ’’αίμα και σπέρμα’’, ντυμένα με ’’καλλιτεχνικό’’ περίβλημα, έχουν τώρα το θράσος και την αναίδεια να ’’συζητούν’’, μονολογώντας, για τις τάσεις και τις συμπεριφορές μιας Νεολαίας, η οποία θεωρείται καλή -γι’ αυτούς- όταν αποβλακώνεται από την τηλεοπτική αθλιότητα και τον ελεεινό βούρκο του ’’λάιφ στάιλ’’ ή όταν η πολιτικοποίησή της κινείται, αποσπασματικά και όχι ολοκληρωμένα, σε ρηχά νερά αμφισβήτησης και όχι άρνησης του συστήματος, μέσα από φιλελεύθερα και μαρξιστικά μορφώματα. Την λοιδορούν, όμως, και την συκοφαντούν ασύστολα όταν προσπαθεί να αποδράσει από τα σάπια πρότυπά τους και τις στημένες εναλλακτικές λύσεις, που το σύστημα προωθεί, αναζητώντας την Αληθινή Διέξοδο διαμέσου της Ελληνικότητας, της Τιμής, της Συντροφικότητας, της Αξιοπρέπειας, της Υπερηφάνειας, της Διεκδίκησης. Γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο σπάει το μέχρι πρότινος ’’καλούπι’’, το οποίο δημιουργούσε, εκ του ασφαλούς, νέους και νέες αλλοτριωμένους, αποξενωμένους, αυτιστικούς, μοναχικούς. Δημιουργούσαν, έτσι, μια ευνουχισμένη και αποπροσανατολισμένη νεολαία, στην οποία προσφερόταν ως διέξοδος το τηλεφωνικό ‘’σεξ’’, οι διαδικτυακές σαχλαμάρες, ο τηλετζόγος. Μια κοινωνία ολότελα παρηκμασμένη και σαπισμένη, στην οποία το μόνο ουσιαστικό φάρμακο θα ήταν μια Ριζική Επανάσταση Σκέψης και Δράσης, μια διαπαιδαγώγηση ψυχών με σκοπό της Επανελληνοποίηση του Τόπου, σ’ όλες τις πτυχές και εκφάνσεις τους. 
Αυτό ακριβώς θέλουμε να προσφέρουμε και να επιτύχουμε με το έργο μας. Μια Ιδεολογική και Πολιτιστική Αντεπίθεση που θα σημάνει την επιστροφή στις Φυσικές Αξίες. Αντλώντας την αισιοδοξία μας από την Πίστη στην Ζωή, την Δημιουργία και την Ιδεολογία μας, γνωρίζουμε ότι το κύτταρο της Εθνικής και της Κοινωνικής Αντίστασης, το οποίο έχουμε δημιουργήσει  -και για χρόνια επέμενε να λάμπει σαν μικρή πυγολαμπίδα μέσα στο βαθύ σκοτάδι του ανθελληνισμού και της παγκοσμιοποίησης-, τώρα έχει μετατραπεί σε μια τεράστια φωτιά, έτοιμη να κάψει καθετί περιττό στο πέρασμά της. Γι’ αυτό, λοιπόν, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία, χρήσιμη και ορατή μια άμεση Επανάσταση Ιδεών στην Χώρα μας. Μια Επανάσταση Ατσάλινα Ρομαντική, που θα επανασυνδέσει, μέσω της δημιουργικής (και όχι αρρωστημένης) φαντασίας, τον σπασμένο κρίκο ανάμεσα στο ένδοξο παρελθόν και το αφανές-παρακμιακό παρόν, προετοιμάζοντας ένα ελπιδοφόρο-αναζωογονητικό Μέλλον. Μια Επανάσταση Εθνικιστική, που θα αναδείξει την αξία της ιδιαιτερότητας και της αυτοτελούς ύπαρξης των Εθνών, ενάντια στον, κενό περιεχομένου, διεθνισμό της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, τον αφασιακό κοσμοπολιτισμό και την παρακμιακή φύση της αριστεράς. Μια Επανάσταση παραδοσιοκρατική, μια Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο μίζερο κόσμο της διεφθαρμένης εποχής μας. 
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΣΙΑΚΑΣ