Η τελική ευθεία προς τις εκλογές

Έχοντας μπει για τα καλά στην τελική ευθεία για τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου μπορούμε να διακρίνουμε την κατάσταση, όπως αυτή ήδη είναι διαμορφωμένη στο πολιτικό σκηνικό της Χώρας. Η ηθική, πολιτική, αλλά και εσωκομματική, απογύμνωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι άνευ προηγουμένου. Μέσα σε λιγότερο από επτά μήνες ο κομματικός εκφραστής της «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης υπέστη έναν πολλαπλού είδους εξευτελισμό. Από τις προεκλογικές υποσχέσεις του «σκίζουμε τα μνημόνια», «βαράμε τους ζουρνάδες να χορεύουν οι αγορές», «θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν» κ.τ.λ., φτάσαμε στην....
πλήρη και άνευ όρων υποταγή στις επιθυμίες και τις εντολές των δανειστών. Από την ηχηρή «τσαμπουκαλίδικη» γλώσσα της προεκλογικής περιόδου φτάσαμε στο στήσιμο «στα τέσσερα» στις αδηφάγες ορέξεις των διεθνών τοκογλύφων. 
Αυτός ο ηθικός και πολιτικός εξευτελισμός, ο οποίος απέδειξε ότι όντως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα άλλο από ένα συνονθύλευμα λιγουριών της εξουσίας, που άλλωστε είναι και το μόνο που τους ενδιαφέρει, συνοδεύτηκε από την υποχώρηση μιας σημαντικής ομάδας βουλευτών και στελεχών από το κόμμα και την δημιουργία άρον-άρον ενός μορφώματος, υπό τον καθόλου πρωτότυπο τίτλο «Λαϊκή Ενότητα». Το ότι αποχώρησαν, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν είναι κι αυτοί λιγούρια. Μέχρι και στην συμφωνία της 13ης Ιουλίου δεν είχαν το παραμικρό ίχνος ουσιαστικής αντίδρασης και άρνησης απέναντι στο επερχόμενο επαίσχυντο νέο (τρίτο στην σειρά) Μνημόνιο και παραμύθιαζαν κανονικά με απύθμενο θράσος και αναίδεια τον κόσμο, ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να υποκύψει και να υπογράψει για την έλευση και άλλου Μνημονίου. Ακόμη και η αποχώρησή τους από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε μόλις υπέγραψε την συμφωνία της εκ νέου υποδούλωσης, ούτε βεβαίως στις συνεδριάσεις της Βουλής που ακολούθησαν. Έγινε μόνο όταν ο Τσίπρας επιβεβαίωσε και επισήμως την πρόθεσή του να πάει το συντομότερο δυνατόν σε εκλογές. Αντιλαμβανόμενοι ότι θα έμεναν εκτός εκλογικών λιστών, όπως είναι λογικό, έκαναν την «επανάστασή» τους, αφήνοντας πίσω τους τον ΣΥΡΙΖΑ. 
Από την άλλη μεριά έχουμε τη ΝΔ. Ένα κόμμα, το οποίο (συγ)κυβερνώντας από τον Ιούνιο του 2012 έως και τον Δεκέμβριο του 2014 διέλυσε τα πάντα, ακολουθώντας κατά γράμμα τις οδηγίες των αφεντικών του από το εξωτερικό. Εν τούτοις, και βασιζόμενη στην αναισθησία και το αφιλότιμο που χαρακτηρίζει τον εγχώριο πολιτικαντισμό, φέρεται σαν να μην τρέχει τίποτα και επιζητεί την ψήφο του Ελληνικού Λαού. Και τολμούν οι υπεύθυνοι της ΝΔ να το κάνουν αυτό, ενώ όχι μόνον υπεραμύνονται της μνημονιακής τους υποτέλειας επί 2,5 χρόνια, αλλά ψήφισαν «δαγκωτό» και το τρίτο Μνημόνιο που έφερε η παρελθούσα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μια Αξιωματική Αντιπολίτευση, η οποία όμως δρούσε ως συμπολίτευση στην ψήφιση του τρίτου (και χειρότερου, μέχρι στιγμής) Μνημονίου. Τώρα, μας καλεί να την ψηφίσουμε. Γιατί άραγε; Για να διαχειριστεί, με την γνωστή δουλικότητα που την διέπει, το Μνημόνιο προς όφελος των διεθνών τοκογλύφων; Ή μήπως για να συγκυβερνήσει, αν αυτό κριθεί απαραίτητο από τους εντολείς των Βρυξελλών με τον ΣΥΡΙΖΑ, στα πλαίσια του «μεγάλου συνασπισμού», στον οποίο πρώτη φορά είχε αναφερθεί στο παρελθόν η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ; 
Εις ό,τι αφορά τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες ανήκουν στην ψευδεπίγραφη λεκτική και νοηματική απάτη του «συνταγματικού τόξου», βλέπουμε ότι το Ποτάμι του αγράμματου Σταύρου Θεοδωράκη έχει μπει ήδη για τα καλά σε διαδικασία στέρευσης. Όση αβάντα (σε προκλητικό, μάλιστα, βαθμό) κι αν είχε από τα ΜΜΕ της διαπλοκής, δεν φάνηκε ικανή τελικά να του δώσει τον ρόλο του ρυθμιστή προς όφελος των γνωστών ξένων και εγχώριων συμφερόντων, με αποτέλεσμα η πορεία του συνεχώς να φθίνει. Το άλλοτε κραταιό κόμμα εξουσίας που άκουγε στο όνομα ΠΑΣΟΚ, σήμερα δίνει κυριολεκτικά μάχη επιβίωσης για την είσοδό του στην επόμενη Βουλή. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που να πανηγυρίζει επειδή επέτυχε εκλογική σύμπραξη με την πλήρως αποτυχημένη και εξαφανισμένη πολιτικά ΔΗΜΑΡ (του 0,5% στις εκλογές του Ιανουαρίου). Οι ΑΝΕΛ, είναι ολοφάνερο ότι ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους και έφτασε πλέον οριστικά η ημερομηνία λήξης του προϊόντος που λάνσαραν στην πολιτική πιάτσα. Όταν, μάλιστα, ο προεκλογικός τους λόγος μοιάζει πολύ περισσότερο στο να εκλιπαρούν για την είσοδό τους στην Βουλή, προκειμένου να συμμετάσχουν εκ νέου στην διαχειριστική πορεία του τρίτου Μνημονίου, παρά σε εμπεριστατωμένα πολιτικά επιχειρήματα, τότε γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρη η κάθε είδους γύμνια που χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο μόρφωμα, το οποίο παρίστανε το πατριωτικό και αντιμνημονιακό κόμμα. Όσο για τον… Πρόεδρο (ένας είναι ο… Πρόεδρος), μπορεί η Τρίτη Πολιτική Δύναμη της Χώρας να είναι πλήρως αποκλεισμένη από τους «πλουραλιστές» των καθεστωτικών ΜΜΕ, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τα «νούμερα», τα «ψώνια» και με την όποια φαιδρή και ακίνδυνη όψη της πολιτικής ζωής του Τόπου. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ