Καθημερινή: Η ακροαριστερά είναι ακίνδυνη, η ακροδεξιά αποτελεί πραγματικό κίνδυνο γιατί διαφέρει ιδεολογικά

Όταν ακόμη και ένας ακραιφνής υποστηρικτής τόσο της παγκόσμιας κυρίαρχης τάξης όσο και της εγχώριας συστημικής δομής στην πολιτική και την κοινωνία, αναγορεύει σε ένα εκ των κορυφαίων κινδύνων τον Λαϊκό Εθνικισμό (ασχέτως αν για προφανείς αποπροσανατολιστικούς λόγους τον αποκαλεί «Ακροδεξιά»), τότε είναι ευρέως πιο αντιληπτά κάποια συγκεκριμένα συμπεράσματα… Ο Αριστείδης Χατζής, αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, με σχετικά πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή» υπό τον τίτλο «Πέντε πραγματικοί κίνδυνοι», γράφει –μεταξύ άλλων- τα εξής:

«Ο λιγότερο επικίνδυνος από τους εσωτερικούς εχθρούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας είναι η Ακροαριστερά. Δεν αποδέχεται τους θεσμούς της, ονειρεύεται να την ανατρέψει δυναμικά και φλερτάρει (αν δεν συμμετέχει) στην αριστερή τρομοκρατία – στις ελάχιστες βέβαια χώρες (όπως η Ελλάδα) που αυτό το είδος τρομοκρατίας συνεχίζει να φυτοζωεί. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους θεωρώ αυτούς τους εσωτερικούς εχθρούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας σχετικά ακίνδυνους (ειδικά όταν τους συγκρίνουμε με την Ακροδεξιά). Θα σταθώ σε δύο:...
Πολλοί, ιδίως νέοι, απ’ όσους μετέχουν σε συσσωματώσεις της άκρας Αριστεράς έχουν καλές αν και συνήθως αφελείς προθέσεις. Συχνότατα οι αξίες τους δεν διαφέρουν από εκείνες των φιλελεύθερων. Άγνοια, αυταπάτη και ορισμένες φορές απλή ανοησία τους χαρακτηρίζουν. Αλλά όλα αυτά είναι θεραπεύσιμα. Γι’ αυτό ένα μεγάλο μέρος τους θα το ξεπεράσει ως παιδική ασθένεια.

Αντίθετα η Ακροδεξιά αποτελεί έναν πραγματικό κίνδυνο. Διότι βασίζεται σε ένστικτα που συνδέονται με την ανθρώπινη φύση και που ο δυτικός πολιτισμός προσπαθεί εδώ και αιώνες μάταια να ξεριζώσει. Φόβος, απέχθεια, μίσος για το διαφορετικό και το ξένο. Απόρριψη του κεκτημένου του Διαφωτισμού. Εθνικισμός, θρησκοληψία και μισαλλοδοξία. Η Ακροδεξιά ξεκινάει από πολύ διαφορετικές προκείμενες. Όταν μάλιστα μετατρέπεται από σιωπηλή παθητική αντιδραστικότητα σε κραυγαλέα ενεργή ριζοσπαστικότητα, τα πράγματα γίνονται πολύ επικίνδυνα».

Αναμφίβολα έχει αρκετό ενδιαφέρον η προσέγγιση του συστημικού αρθρογράφου. Σε κάποιους άλλους σίγουρα προξενεί εντύπωση το γεγονός πως θεωρεί την Ακροαριστερά ότι είναι «ο λιγότερο επικίνδυνος από τους εσωτερικούς εχθρούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας», τονίζοντας μάλιστα «ειδικά όταν τους συγκρίνουμε με την Ακροδεξιά», αλλά όχι σ’ εμάς. Κι αυτό, γιατί γνωρίζουμε την εξαρχής συστημική (και άρα ακίνδυνη) φύση της αριστεράς (και ακροαριστεράς), η οποία αποτελεί μία ακόμη συμπληρωματική δύναμη του υπάρχοντος καθεστώτος. Εντελώς απροκάλυπτα και κυνικά ο Χατζής, αναφερόμενος στους νέους που ακολουθούν τα νεφελώματα της αριστεράς σ’ όλες τις εκφάνσεις και εκφράσεις της, ξεκαθαρίζει ότι «Συχνότατα οι αξίες τους δεν διαφέρουν από εκείνες των Φιλελεύθερων», δείχνοντας έτσι ότι αυτά που ενώνουν τους αριστερούς διεθνιστές με τους δεξιούς κοσμοπολίτες είναι πολύ περισσότερα απ’ αυτά που τους χωρίζουν. Η παγκοσμιοποίηση, ο πολυπολιτισμός, οι «ανοιχτές κοινωνίες», ο αντιεθνικισμός, η πλήρης απαξίωση των παραδοσιακών αξιών, αποτελούν τις κοινές «αξίες» που «δεν διαφέρουν».

Προηγουμένως αναφέρεται στις «καλές αν και συνήθως αφελείς προθέσεις» που διέπουν τους ακροαριστερούς. Είναι προφανές ότι αυτές τις «καλές προθέσεις» φροντίζουν να τις μετουσιώνουν σε πράξεις οι, κοινών επί της ουσίας προθέσεων, φιλελεύθεροι. Γι’ αυτό και η «παιδική ασθένεια» του αριστερισμού μετατρέπεται στην πολιτική ενηλικίωση σε στιβαρή καπιταλιστική συμπεριφορά εντός του φιλελευθερισμού και της ευρύτερης κοινωνικής ατζέντας του, που περιλαμβάνει όμοια ζητούμενα (αλλά και κοινή απέχθεια προς συγκεκριμένες καταστάσεις) με την αριστερά.

Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, βρίσκεται στον Εθνικισμό (ως «Ακροδεξιά» χαρακτηρίζεται στο κείμενο αυτό), ο οποίος «αποτελεί έναν πραγματικό κίνδυνο» και όχι γιαλαντζί, όπως της (ακρο)αριστεράς. Εντύπωση προκαλεί η αιτιολόγηση του αρθρογράφου, ο οποίος πιστεύει ότι αυτό συμβαίνει «Διότι βασίζεται σε ένστικτα που συνδέονται με την ανθρώπινη φύση και που ο δυτικός πολιτισμός προσπαθεί εδώ και αιώνες μάταια να ξεριζώσει». Μπορεί στην συνέχεια να δίνει την δική του (πολύ βολική γι’ αυτόν και τους ομοίους του) εκδοχή για το περιεχόμενο αυτών των ενστίκτων, η ουσία όμως βρίσκεται στο ότι ο περιβόητος «Διαφωτισμός» αποτέλεσε το έναυσμα για το σφυροκόπημα εννοιών, αξιών και αρχών που ήσαν άμεσα συνυφασμένες με την νοοτροπία και δράση του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, της Ρωμαϊκής Δύναμης, των πιο ένδοξων και αναμφισβήτητα Ελληνικών στιγμών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η νεωτερικότητα του «δυτικού πολιτισμού», που οδήγησε μ ε μαθηματική ακρίβεια στο τραγικό αδιέξοδο των σημερινών πολυπολιτισμικών κοινωνιών, με τις αντιφατικές ερμηνείες της εξήγησης της Ιστορίας και των πολιτικών και κοινωνικών φαινομένων που την συνοδεύουν, παλεύει αιώνες ολόκληρους να επιβληθεί επί της παραδοσιακής αντίληψης που καθόρισε την λαμπρή διαδρομή του ανθρώπινου πολιτισμού. Ο Εθνικισμός, λοιπόν, «είναι επικίνδυνος» ακριβώς επειδή είναι ανεξέλεγκτος, δεν «θεραπεύεται» ως «παιδική ασθένεια», δεν έχει «κοινές αξίες» με την κυρίαρχη καθεστωτική νοοτροπία. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ