Η «διαφορετικότητα» δεν είναι χριστιανική αξία

Σχ. ΚΟ: Το παρακάτω κείμενο είναι εν μέρει τροποποιημένο. Το πρωτότυπο άρθρο είναι γραμμένο από Αμερικάνο καθηγητή, Καθολικό στο θρήσκευμα, και αντικατοπτρίζει την τραγική κατάσταση στις ΗΠΑ, όπου ακόμα και καθολικά πανεπιστήμια προωθούν την ιδεολογία της «διαφορετικότητας» (ή «ποικιλομορφίας» - "diversity" στα αγγλικά). Αυτή αποτελεί μια πιο soft έκδοση του γνωστού νεοταξικού δόγματος του «αντιρατσισμού», το οποίο με την σειρά του επιφέρει «επιτίμια» σε όποιον αντιτάσσεται στην υποχρεωτική αποδοχή της επιβαλλόμενης «πολυπολιτισμικότητας». Ακόμα πιο soft ακούγεται ο όρος «ετερότητα» ή «διαφορετικότητα». Εδώ δεν πρόκειται βέβαια, για ....μάθημα σεβασμού στην διαφορετικότητα κάθε έθνους, λαού ή προσώπου, αλλά για σκληρή κατήχηση ισοπέδωσης (εξαφάνισης) της ταυτότητας, προς χάριν δημιουργίας ενός σύμμεικτου πλήθους χωρίς εθνική, φυλετική, πολιτιστική, θρησκευτική ιδιαιτερότητα. «Το όμορφο περιβόλι των Εθνών, θέλει να τσαλαπατήσει ο διάβολος και αυτό άλλωστε βολεύει και την Νέα Τάξη Πραγμάτων, γι’ αυτό εδώ και πάρα πολλά χρόνια προωθείται με κάθε τρόπο ο Διεθνισμός που σαν οδοστρωτήρας λιώνει κάθε εθνική ταυτότητα», αναφέρει εύστοχα ένας Ορθόδοξος ιερέας. Ήδη και σε εγχώριους θρησκευτικούς κύκλους, με πρόσχημα την καταδίκη του «ρατσισμού» και της «μισαλλοδοξίας», στέλνονται στην «πυρά» όσοι δεν σκύβουν το κεφάλι στην χρυσή εικόνα του πολυπολιτισμού και δεν κλείνουν το στόμα μπροστά στην επιβαλλόμενη μετατροπή της (μέχρι χθες) ομοιογενούς ελληνικής κοινωνίας σε ένα απρόσωπο πολυφυλετικό - πολυθρησκευτικό - πληθυσμιακό μόρφωμα. Και επειδή η σήψη έχει προχωρήσει αρκετά, μετά την «αποδοχή» (= ‘σκάσε και μη μιλάς’) του φυλετικά «Άλλου», ακολουθεί η «αποδοχή» (= ‘σκάσε και μη μιλάς’) του σεξουαλικά «Άλλου». Πρόσφατα, ένας επίσκοπος της Επισκοπικής εκκλησίας των ΗΠΑ, ξεκίνησε αγώνα να πείσει τους χριστιανούς ότι εάν μιλάνε (ή σκέφτονται) αρνητικά για την ομοφυλοφιλία διαπράττουν μέγιστη «αμαρτία»…

ΥΓ. Την ίδια ώρα στην χώρα μας, ετοιμάζεται «Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο» από την Ελληνική Βιβλική Εταιρία σε συνεργασία με τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (δείτε τους συμμετέχοντες εδώ) με θέμα «Το Διάταγμα Ανεξιθρησκίας του 313 μ.Χ. και το αίτημα του 21ου αιώνα για καταλλαγή: Ο ρόλος της Αγίας Γραφής στην ειρηνική συμβίωση των ετεροτήτων». Το πιάσατε το νόημα; Η Αγία Γραφή δεν είναι για να την μελετά και να την τηρεί ο χριστιανός, αλλά για να συμβιώνει «ειρηνικά» με την «ετερότητα» που ήρθε και κάθησε δίπλα του (ή πάνω του). Και επειδή οι κάθε είδους «ετερότητες» έχουν ήδη ανακηρυχθεί «ιερές» από τα μιντιακά ιερατεία και τις μηχανές προπαγάνδας, δεν μένει να μπει και «παπική βούλα», ώστε κάθε «ιερόσυλος» να οδηγείται εις τον τροχό (όχι της τύχης).

[Σχετικά άρθρα για διάβασμα: «Ενότητα στην ποικιλομορφία» και Έχουν «ιερό καθήκον» οι χριστιανοί να καλοδέχονται τον κάθε παράνομο μετανάστη;]

Του Wolfgang Grassl / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Το σλόγκαν της εποχής είναι η «διαφορετικότητα». Ή αλλιώς «ποικιλομορφία». Έχει καταντήσει να είναι η κοσμική θρησκεία της ‘Δύσης’ και ως θρησκεία εξυμνείται και εορτάζεται στον ακαδημαϊκό χώρο, κυρίως ως υποκατάστατο της αληθινής θρησκείας. Τώρα έχει αρχίσει και εισβάλει και στα θρησκευτικά πανεπιστημιακά ιδρύματα. Με το πρόσχημα της διαφορετικότητας, οι υποστηρικτές συμμετάσχουν σε μια ξέφρενη κίνηση αντικατάστασης του παραδοσιακού προγράμματος σπουδών με «έθνικ» μελέτες ή γυναικείες μελέτες ή μελέτες "φύλου". Εκεί έχουμε ομοφυλόφιλους φοιτητές και διδάσκοντες. Και εκεί καλλιεργούν την αυτο-προσδιοριζόμενη πολιτιστική τους ταυτότητα καθώς και άλλες «ταυτότητες». Μια πραγματική βιομηχανία «διαφορετικότητας» έχει προβάλει, με "μελέτες" διαφορετικότητας, σύμβουλους διαφορετικότητας, προγράμματα εγγραφής «διαφορετικών» φοιτητών, προγράμματα «ευαισθητοποίησης» για να ξεπεραστούν οι τάσεις «κατηγοριοποίησης» και οι «ομοφοβικές» τάσεις όλων των αρσενικών και πολλά άλλα τέτοια φρούτα αυτού του είδους.

Και εδώ προκύπτει ένα πρώτο πρόβλημα με την διαφορετικότητα/ποικιλομορφία ως ρυθμιστική αρχή. «Διαφορετικό» δεν μπορεί να είναι κανένα άτομο, αλλά μόνο μια συλλογικότητα. Για εύλογους λόγους, είναι αδύνατο να εντάξουν περισσότερους «διαφορετικούς» φοιτητές, γιατί κανένα άτομο δεν είναι διαφορετικό από τον εαυτό του. Βασικά στοιχεία στατιστικής μας πληροφορούν ότι μόνο η τυπική απόκλιση κάποιας μεταβλητής που περιγράφει μια ομάδα όπως μια ομάδα φοιτητών, μια πόλη ή ένα έθνος μπορεί να είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη. Για κάθε δεδομένο πληθυσμό, η αύξηση της «διαφορετικότητας», τότε σημαίνει απλά την αντικατάσταση κάποιων μελών του υπάρχοντος πληθυσμού από άλλους με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Η διαφοροποίηση συνεπάγεται πάντα χαμένους, δηλαδή τα μέλη εκείνα, που μέχρι εκείνη την στιγμή έχουν ορίσει τα στάνταρ του πληθυσμού. Παράγει κολακευτικές κατανομές. Σε πληθυσμούς που δεν αναπτύσσονται, είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, μια απλή αντικατάσταση των μελών της, όπως ακριβώς γίνεται και στην εθνοκάθαρση. Πρόκειται για μια τεχνητή και πολιτική κίνηση σε αντίθεση με την φυσική δικαιοσύνη και το δίκαιο.

Η ξέφρενη αναζήτηση για "διαφορετικότητα" είναι μια βαθιά αντι-χριστιανική κίνηση. Δεν βρίσκει κανένα έρεισμα στην χριστιανική ηθική και κοινωνική διδασκαλία. Δεν υπάρχει καμία αναφορά της «διαφορετικότητας» ως στόχο της χριστιανικής ζωής στην κατήχηση της Εκκλησίας ή σε κάποια εγκύκλιο για ποιμαντικά, ηθικά ή κοινωνικά ζητήματα. Η «διαφορετικότητα» δεν υποστηρίχτηκε ποτέ από τις μεγάλες μορφές της Εκκλησίας, οι οποίες αντίθετα κήρυξαν την ενότητα. Και υπάρχει ένας καλός λόγος γι’ αυτή την κραυγαλέα απουσία : Οι χριστιανοί θαυμάζουν την φυσική ποικιλομορφία της Δημιουργίας του Θεού, με τη διαφορά σε ανθρώπους, ζώα, τοπία, φυτά και γλώσσες. Θέλουν να διατηρήσουν τόσο πολύ από αυτή την ανομοιογένεια, γιατί μας εμπλουτίζει όλους. Αλλά θα αντισταθούν στην διατάραξη της τάξης που ο Θεός θέλησε για τον κόσμο. Η ανέγερση ουρανοξυστών στην έρημο Σαχάρα, η διασταύρωση των ειδών, η ανάπτυξη τεχνητών γλωσσών, το βάψιμο των μαλλιών μας σε πράσινο χρώμα (!) - όλα αυτά αυξάνουν την «πολυμορφία», αλλά με ποιο κόστος; Η τεχνητή διαφοροποίηση εξοντώνει την φυσική ποικιλομορφία της τέλειας Δημιουργίας του Θεού. Το να προσελκύονται φοιτητές μιας συγκεκριμένης φυλής από μια μακρινή μεγάλη πόλη να μετακομίσουν σε μια μικρή αγροτική πόλη (όπου κατοικεί εδώ και χρόνια ένας ομοιογενής φυλετικά πληθυσμός) ή το να καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια για να δοθεί  προτεραιότητα στους γκέι και τις λεσβίες υποψήφιες για μια θέση στα πανεπιστήμια, δεν αποτελεί ακριβώς εξήγηση βελτίωσης του κόσμου κάτι για το οποίο οι Χριστιανοί ενδιαφέρονται.

Η καταστροφική αναζήτηση της τεχνητής διαφοροποίησης είναι μια απόφυση της μάστιγας του εικοστού αιώνα, το παντού διάχυτο δόγμα του σχετικισμού. Αν δεν υπάρχουν αλήθειες για τον άνθρωπο, τη φυσική, τη βιολογία, την κοινωνία, ή τον Θεό, αν όλα είναι θέμα άποψης, γνώμης ή ατομικής αίσθησης, τότε η αυξανόμενη «διαφορετικότητα» έχει πράγματι νόημα, καθώς σε ένα σωρό από διάφορες πέτρες είναι πιο πιθανό να βρείτε ένα ψήγμα χρυσού. Και αυτή εξακολουθεί να είναι η πολεμική κραυγή των περισσότερων προπαγανδιστών της πολυμορφίας : η «διαφορετικότητα» υποτίθεται ότι εμπλουτίζει μια ομάδα όπως ακριβώς η αποδοχή περισσότερων απόψεων μας δίνει μια μεγαλύτερη πιθανότητα «να βρούμε την αλήθεια». Αλλά έχουν δίκιο; Σφάλουν, φυσικά, στην παραδοχή ότι η αλήθεια στην επιστήμη ή η αλήθεια για τη ζωή προκύπτει κάπως τυχαία, εάν είναι πρόθυμοι βέβαια, να παραδεχτούν ότι υπάρχει πιθανότητα να υπάρχει Αλήθεια τελικά. Η θέση της Εκκλησίας είναι ότι όχι μόνο πρέπει να ψάξουμε για την αλήθεια, αλλά ήδη γνωρίζουμε πού θα την βρούμε : στον Ιησού Χριστό, που ο Ίδιος είναι η Αλήθεια («Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή» - Ιωάννης 14:6).

Έτσι, η αναζήτηση της διαφορετικότητας είναι πραγματικά ένα πολιτικό στρατήγημα για να επιβληθεί μια αντι-χριστιανική ατζέντα. Του Μάο Τσε Τουνγκ το σύνθημα από το 1956, «Ας ανθήσουν εκατό λουλούδια και ας υποστηριχθούν εκατό σχολές σκέψης» διαμορφώθηκε στην αρχή μιας από τις πιο βίαιες καταστολές της ανθρώπινης ελευθερίας που έχει δει ο κόσμος. Δεν πέρασε ένας χρόνος από την φράση αυτή και εκατομμύρια Κινέζοι στάλθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας. Εκείνοι που προωθούν τον Ολοκληρωτισμό ζητούν την τεχνητή ποικιλία για να αποκτήσουν την εξορθολογισμένη σκέψη και συμπεριφορά της επιλογής τους, γιατί η πρόθεσή τους δεν είναι να προωθηθεί η μεγαλύτερη ποικιλία, αλλά μάλλον η υπεροχή μιας ευνοούμενης ομάδας ή ιδεολογίας. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα στην πολυπολιτιστική ‘Δύση’ που μας βάζουν κανόνες για το πώς πρέπει να μιλάμε, μας αστυνομεύουν την σκέψη και τιμωρούν αυτούς που δεν υποστηρίζουν την πολιτικώς ορθή εκστρατεία υπέρ της ποικιλομορφίας.

Οι κατηγορίες της ποικιλομορφίας μπορεί να αλλάξουν, αλλά ανεξάρτητα από ποια είναι η τρέχουσα ‘trendy’ πολυμορφία - αυτή τη στιγμή είναι η ομοφυλοφιλία - δεν υπάρχει κάποιο έρεισμα στη χριστιανική σκέψη, ιδιαιτέρως δε καθώς η Εκκλησία είναι ‘καθολική’ και αγκαλιάζει όλους τους λαούς («Καθολική μεν ουν καλείται η Εκκλησία, διότι καθ᾽ όλου του κόσμου διακεχυμένη υπάρχει..., διά το κατά πάσης είναι της οικουμένης από περάτων γης έως περάτων...» - Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων). Οι χριστιανοί μπορούν να ισχυριστούν ότι θέλουν μεγαλύτερη ποικιλομορφία από ό, τι θέλει ακόμη και ο πιο φανατικός της ποικιλομορφίας! Αγαπάνε την ποικιλομορφία, γιατί βλέπουν το κάθε ανθρώπινο ον, ανεξάρτητα από τη φυλή, την τάξη, το φύλο, ή την εθνικότητα ως θεόπνευστο άτομο: «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3:28). Η ποικιλομορφία που η επιφανειακή κουλτούρα μας καλλιεργεί είναι η ποικιλομορφία μόνο των ομάδων, την κατηγορία των οποίων επιλέγει κάποιος επικυρίαρχος στοχαστής. Οι χριστιανοί, από την άλλη πλευρά, σέβονται την προσωπικότητα όλων των προσώπων που, χωρίς εξαίρεση, δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα του Θεού και ως εκ τούτου είναι ιερά ως πρόσωπα. Παρ’ όλα αυτά, ο σχετικισμός (μερικές φορές μεταμφιεσμένος σαν ‘πολυφωνία’ ή κάτι παρεμφερές) και η ποικιλομορφία της ομάδας είναι τώρα το ‘μότο’ ακόμα και χριστιανικών πανεπιστημίων, όπως ακριβώς και κρατικών, μερικά δε τέτοια χριστιανικά πανεπιστήμια προσπαθούν ενεργά να προσελκύσουν περισσότερους ομοφυλόφιλους φοιτητές, καθηγητές και προσωπικό, δίνοντάς τους δημόσια φόρουμ, ενώ πλανάται ακόμα και το φάντασμα της θεωρίας περί «κατασκευασμένης ταυτότητας φύλου»! Από την άλλη πλευρά, αδιαφορούν για τον ευαγγελισμό, την ιεραποστολή, τα έργα δηλαδή που είναι διαχρονικό καθήκον της Εκκλησία.

Και αυτή είναι η πιο θλιβερή πτυχή αυτής της περιττής και καταστροφικής ιδεολογίας. Οι τελάληδες της δεν αποκαλύπτουν την χαρά της θαυμαστής πολυμορφίας στην Δημιουργία του Θεού, αλλά μια επίμονη αποφασιστικότητα να κάνουν τον κόσμο να είναι σύμφωνος με ένα πρότυπο που αυτοί, οι λίγοι «φωτισμένοι» και «σωστοί», έχουν σκεφτεί . Η διαφορετικότητα στη συνέχεια μετατρέπεται σε μια μαχητική και καθαρά κοσμική θρησκεία. Είναι αυτό το «εφηβικό πνεύμα του προοδευτισμού», που προκλητικά δείχνει ότι έχει πάντα δίκιο, όταν βρίσκεται κάποιος αντιμέτωπος με οποιαδήποτε απόφαση στο να προχωρήσει μπροστά ή να παραμένει πιστός στις δικές του παραδόσεις. Σήμερα, το πνεύμα της κοσμικότητας μας οδηγεί στον προοδευτισμό, σε αυτή την ομοιομορφία της σκέψης. Η διαπραγμάτευση της ταυτότητας ενός ατόμου, είναι ξεκάθαρα αδύνατη, διότι αποτελεί ένα δώρο από τον Θεό, μια χάρη που πρέπει να αναγνωριστεί και να ενδυναμωθεί, την οποία βέβαια, μπορεί κάποιος να απορρίψει ή να αλλάξει, θέτοντας όμως σε κίνδυνο τον εαυτό του.

Όχι, αυτή η ποικιλομορφία δεν είναι σε καμία περίπτωση μια χριστιανική αξία. Το δώρο που έχουμε λάβει δεν πρέπει να το στρεβλώσουμε τεχνητά, προκειμένου να ακολουθήσει το τραγούδι της σειρήνας που σκοπεύει να ιδρύσει μια ομοιομορφία που επιβάλλεται από τις αντιπάλους της πίστης μας και της ηθικής μας.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ