Πνευματικές φυλές και το πνεύμα του Ιουδαισμού

Η φυλή της Ψυχής στον Ιουδαισμό

 

Η ποιότητα του χαρακτήρα αντικατοπτρίζει ένα στίλ, το οποίο διαφέρει ανάλογα την φυλετική ψυχή, επομένως η έρευνα σε αυτήν την κατεύθυνση εύκολα μπορεί να φτάσει σε μια πιο γενική αντίληψη πως κάποιος δεν μπορεί να είναι λόγιος, πολεμιστής, ασκητής, έμπορος ή καλλιτέχνης με αφηρημένο τρόπο και πως γενικώς, υπάρχουν διακριτοί τρόποι, που σχηματίζονται από την εσώτερη φυλετική ύπαρξη, το πως κάποιος είναι πολεμιστής, ασκητής, καλλιτέχνης κ.ο.κ. ΄Ετσι κάποιος φτάνει στο πρόβλημα να ξεχωρίσει τους διάφορους “κανόνες του στίλ” οι οποίοι είναι, οι φόρμες με τις οποίες πραγματικά εκφράζεται μια σημασία, ή μια δραστηριότητα ή κάποια θεμελιώδης αλήθεια της ουσία μιας συγκεκριμένης φυλετικής ψυχής.

Για παράδειγμα το Εβραικό ζήτημα, όπως αντιμετωπίστηκε στην Φασιστική Ιταλία, δικαίως και πρωταρχικώς αφορούσε προβληματισμούς που στρεφόντουσαν στον δεύτερο βαθμό της φυλής παρά στον πρώτο. Ο Εβραίος στην Ιταλία είχε....

διωχθεί όχι τόσο στην βάση βιολογικών λόγων, όσο κατα κύριο λόγο από τις πράξεις του. Όχι τόσο πολύ επειδή είχε φυσικά χαρακτηριστικά διαφορετικά από αυτά των μεσογειακών λαών, αλλα κυρίως λόγω του “τρόπου” του, της συμπεριφοράς του, λόγω της διαλυτικής και αποσυνθετικής του δράσης στο κοινωνικό και πολιτισμικό πεδίο που εξασκούσε η εβραική ράτσα, συνήθως χωρίς να το αναγνωρίζει, όπως για παράδειγμα το κάψιμο δεν είναι ασυνήθιστο στην φωτιά ή το δηλητήριο στην οχιά.

Αυτός ο τρόπος, αυτός ο Ιουδαισμός σαν φυλή της ψυχής, αναγνωρίζεται από οποιονδήποτε αλλόφυλο, από οποιονδήποτε άνθρωπο που δεν διεφθάρη εντελώς από τις “αξίες” του μοντέρνου, ουδέτερου, διεθνιστικού πολιτισμού.

Σχετικό με το θέμα είναι και το θέμα των “επίτιμων Εβραίων”. Με αυτό, κάποιος υποδηλώνει τα άτομα τα οποία παρουσιάζουν Εβραική νοοτροπία ακόμα και όταν η φυσική τους ράτσα είναι κατα τα άλλα διαφορετική.

Διαβάζουμε στο Ταλμούδ για κάποιον, ο οποίος ενω επισκεφτόταν έναν ραββίνο έλεγε: “Ελάτε, ας ενωθούμε, ας γίνουμε όλοι οι άνθρωποι ένα” με τον ραββίνο να του απαντά “Τέλεια, αλλα εμείς οι Εβραίοι είμαστε περιτμημένοι, όποτε υπάρχει μόνο ένας τρόπος να επιτευχθεί αυτό, να περιτμηθείτε και εσείς”. Ο De Vries de Heekelingen, ενθυμιζοντας μας αυτό το ανέκδοτο, υπέδειξε ορθώς πως στον μοντέρνο κόσμο η ανάλογη αντίστροφη αφομοίωση λαμβάνει χώρα: προφανώς δεν είναι θέμα φυσικής περιτομής, αλλα πνευματικής. Ο Εβραίος μπόρεσε να προοδεύσει μέσα στον μη-Εβραικό πολιτισμό γιατί ο μη-Εβραίος υιοθέτηση τον τρόπο της ύπαρξης, ο οποίος ήταν χαρακτηριστικός του Εβραίου.

Όπως, έχουν τα πράγματα κάποιος μπορεί να δεί την χρησιμότητα του φυλετισμού του δευτέρου βαθμού. Επιτρέπει στον αντι-ιουδαισμό να είναι συνεκτικός, ολοκληρωμένος και ακέραιος, δίνοντας του τα όπλα με τα οποία ξεχωρίζει και αντιμετωπίζει την ιουδαική νοοτροπία, ακόμα και όταν εκδηλώνεται από κάποιον χωρίς ευθεία καταγωγή από την Ιουδαική σπορά, σε άτομα τα οποία Ιουδαιοποιήθηκαν στην ψυχή και στον τρόπο της ύπαρξης, ενω βιολογικά προέρχονται από Άρια φύλα.

 

Η φυλή του πνεύματος στον Ιουδαισμό.

 

Κάποιος μπορεί να δει ανάμεσα στους Αρίους πολιτισμούς της Αρχαίας Ελλάδας, της Ρώμης, της Ινδίας, της Περσίας, τα Νορδικά-Θρακικά και Δουναβικά φύλα. Σε αυτά ξύπνησε για κάποιο διάστημα, η ηλιακή φυλή σε μια ηρωική απεικόνιση, και καταφέραν μια μερική επιστροφή στην αρχέγονη αγνότητα.Μπορεί να ειπωθεί πως το Σημιτικό στοιχείο, και ιδιαίτερα το Ιουδαικό, αποτελεί την πιο χτυπητή αντίθεση σε αυτούς τους πολιτισμούς. Αυτό γιατί το Ιουδαικό στοιχείο είναι κατα κάποιο τρόπο η συμπύκνωση όλης της φυλετικής σύγκρουσης στον αρχαίο Μεσογειακό κόσμο.

Από αυτήν την σκοπιά, ενώ η ανάγκη του Εβραίου για εξιλέωση από την σάρκα, όπως και οι μυστικές-προφητικές εκφάνσεις του, εμφανίζονται και τοποθετούν τον Εβραίο στις διονυσιακές φυλές, ο χυδαίος υλισμός αυτου του λαού καθως και η έμφαση που δίδεται σε μια αμιγώς κολλεκτιβιστική δομή, δίδουν στον Εβραίο χαρακτηριστικά τελλουρικής φυλής. Ο αισθησιασμός του, στην Αφροδίσια φυλή και τέλος ο δύσκαμπτος δυιστικός χαρακτήρας της θρησκευτικότητας του τον συσχετίζει με την σελήνια φυλή.

Από πνευματικής απόψεως, κάποιος πρέπει να θεωρεί το Ισραηλ ουσιαστικά σαν μια μεικτή πραγματικότητα. Ο “νόμος” τους, σχεδόν με την μορφή της βίας έχει προσπαθήσει να κρατήσει συνεκτικά, διαφορα στοιχεία πολυ διαφορετικά μεταξύ τους και να τους δώσει μορφή συγκεκριμένη. Αυτό είχε κάποια επιτυχία όσο το Ισραηλ διατηρούταν σαν αυτοτελής πολιτισμός, αλλά όταν ο Ιουδαισμος υλιστικοποιήθηκε, μόλις ο Εβραίος απαλλάχτηκε από την παράδοση του και εκσυγχρονίστηκε, το συμπίλημα της αποσύνθεσης και του χάους, που κάποτε ήταν υπο έλεγχο στην συνέχεια εξερράγη και με μολυσματικό τρόπο έδρασε με αποσυνθετικό τρόπο στον κόσμο, μέχρι που έγινε ένα από τα πιο πολύτιμα και έγκυρα όργανα για το κρυφό μέτωπο της παγκόσμιας υπονόμευσης.

Απαλλαγμένος από τον Νόμο του, που αντικαταστούσε για αυτόν τις έννοιες της πατρίδας και της φυλής, ο Εβραίος αποτελεί την “αντι-φυλή”. Αποτελεί έναν επικίνδυνο εθνικό παρία, που ο διεθνισμός του αποτελεί απλή αντανάκλαση της ασχημάτιστης, διαβρωτικής φύσης του ακατέργαστου υλικού από του οποίο ο λαός του αρχικά σχηματοποιήθηκε.

Αυτές οι απόψεις καθιστούν εύκολο να μπορει να καταλάβει κανείς τον μέσο Ιουδαίο, ο οποίος από την μία για τον εαυτό του και την φάρα του ακολουθεί μια παραδοσιολατρεία και έναν πρακτικό φυλετισμό σε βαθμό εμμονής και από την άλλη εξαπολύει τις άλλες του ροπές όσον αφορά την επαφή του με τους μη-εβραίους και εξασκεί αυτήν την καταστροφική δραστηριότητα, την οποία όπως ξέρουμε επιτάσσεται από τον ίδιο τον εβραικό νόμο, όταν ενας εβραίος πρέπει να συνδιαλεχτεί με έναν μη-εβραίο, έναν “goy”!

 

Ιούλιος Έβολα