Μία απάντηση στην προπαγάνδα του Συριζαίου υπουργού παραπαιδείας για την Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου

Γράφει ο Δημήτρης Κουκούτσης

Με αφορμή επιστολή του υπουργού Παιδείας της συγκυβέρνησης Σύριζα-ΑΝΕΛ προς τους μαθητές ενόψει της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου, παρατίθενται τόσο το μήνυμα του υπουργού προς τα ελληνόπουλα και μια απάντηση, απέναντι σ' εκείνους που επιμένουν να μελετούν την Ελληνική Ιστορία με μαρξιστικές παρωπίδες.
«Η ελληνική επανάσταση υπήρξε «τέκνο» του Διαφωτισμού, του κινήματος που συνεπήρε τους ανθρώπους όπου Γης, καθώς συνειδητοποιούσαν ότι....
η καθεστηκυία τάξη δεν είναι γραμμένη στην πέτρα, δια άπαντος καθαγιασμένη και ακλόνητη. Ο κόσμος μπορούσε πλέον να γίνει μέσα από τους αγώνες των ανθρώπων, κόσμος ισότητας, αδελφότητας και ελευθερίας», αναφέρει μεταξύ άλλων η επιστολή του υπουργού Παιδείας Αριστείδη Μπαλτά και συνεχίζει: «Η ελληνική επανάσταση υπήρξε μια έξοχη στιγμή εκείνης της άνοιξης των λαών. Όλες οι επαναστάσεις, όπως και η ελληνική, δημιούργησαν σε μεγάλο βαθμό τους λαούς που τις έκαναν. Ήταν οι λαοί που έφτιαξαν τους εαυτούς τους και την επανάστασή τους σε μια εποχή όπου στην Ευρώπη και στον κόσμο κυριαρχούσαν οι απολυταρχικές μοναρχίες ή οι αυτοκρατορίες όπως η οθωμανική. Ο λαός λοιπόν, όλοι εμείς, φτιάχνεται από ελεύθερους και ίσους πολίτες, που αποφασίζουν για την κοινή μοίρα τους, ξεπερνώντας διακρίσεις όπως η φυλή, το γένος, η θρησκεία και η γλώσσα. Όταν ο Ρήγας σχεδίαζε την "Νέα Πολιτική Διοίκηση", δηλαδή το σύνταγμα του κράτους που θα γεννιόταν με την επανάσταση έλεγε ότι: "Ο αυτοκράτωρ λαός είναι όλοι οι κάτοικοι του βασιλείου τούτου, χωρίς εξαίρεσιν θρησκείας και διαλέκτου, Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί, Βλάχοι, Αρμένηδες και Τούρκοι και κάθε άλλο είδος γενεάς".
Λίγα χρόνια πριν, το επαναστατικό σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ξεκινούσε με μια συγκλονιστική φράση: "Εμείς ο λαός.". Αυτό που όχι μόνο λένε αλλά και κάνουν αυτές οι τρεις λεξούλες είναι το μυστικό των επαναστάσεων του Διαφωτισμού: Όταν οι άνθρωποι παίρνουν την τύχη τους στα χέρια τους και θεσπίζουν την πολιτική ενότητά τους παύουν να είναι απλώς άτομα, γίνονται ο "λαός". Και στην προμετωπίδα του "Προσωρινού Πολιτεύματος της Ελλάδας" που συντάχθηκε στην Πρώτη Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, το 1822, διαβάζουμε: "Το Ελληνικό Έθνος, το υπό την φρικώδη Οθωμανική Δυναστείαν μη δυνάμενον να φέρη το βαρύτατον και απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον δια των νόμιμων παραστατών του, εις Εθνικήν, συνηγμένων Συνέλευσιν, ενώπιον του Θεού και ανθρώπων, την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν".
Όπως και με το πρώτο σύνταγμα της Αμερικής, έτσι και τώρα, με το πρώτο σύνταγμα της επαναστατημένης Ελλάδας, ένας λαός ή ένα έθνος εγκαινιάζει την ύπαρξή του. "Την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν", αφού κάποιοι άνθρωποι αποφασίζουν πολιτικά να γίνουν λαός και το διακηρύττουν "ενώπιον Θεού και ανθρώπων", αποτινάσσοντας κάθε λογής τυραννία που θα τους ήθελε υποταγμένους, απλούς υπηκόους.
Και με ανάλογη αφορμή αξίζει να θυμόμαστε εκείνο που εξακολουθούν να μας λένε οι επαναστάτες του παρελθόντος. Γιατί ένας λαός ίσως χρειαστεί ξανά και ξανά να επιβεβαιώσει τον εαυτό του: Κάθε φορά που θα είναι αναγκασμένος να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία του, την κυριαρχία του, την αξιοπρέπειά του και την περηφάνια του, τη δημοκρατία του, την πολιτική του ύπαρξη, κάθε φορά που θα χρειαστεί να ξαναπούμε όλοι μαζί: "Εμείς, ο λαός"».
Μια από τα ίδια κάθε χρόνο από  τους αμετανόητους μαρξιστές... H ταξικότητα της επανάστασης, o σοσιαλισμός του ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ, πάλι μπερδεύουν τον λαό με το έθνος, πάλι αμφισβητούν τον εθνικό χαρακτήρα του ξεσηκωμού και αναμασούν ανυπόστατα ψεύδη ως προς την καταγωγή, την θρησκευτική και εθνική πίστη των επαναστατούντων ΕΛΛΗΝΩΝ.
Την απάντηση όμως, την δίνουν οι ιστορικές πηγές.
Ο Θ. Κολοκοτρώνης έλεγε "Πλησίον εις τον Ιερέα  ήτον ο λαϊκός, καθήμενοι εις ένα σκαμνί, Πατριάρχης και τζομπάνης, ναύτης και γραμματισμένος, ιατροί, κλεφτοκαπεταναίοι, προεστοί και έμποροι" (Θ.Κολοκοτρώνη, Διήγησις συμβάντων ελληνικής φυλής, εκδ. Πάπυρος, Αθήναι, σ. 29). Ο ιστορικός του l9ου αιώνα Χρ.Βυζάντιος σημειώνει: "Προύχοντες, κληρικοί, αρματολοί και κλέφται, λόγιοι και πλούσιοι, συνεφώνησαν ή μάλλον συνώμοσαν και παραχρήμα επαναστάτησαν κατά της τουρκικής δυναστείας". (Χρ.Βυζαντίου, Ιστορία τακτικού στρατού, σ. 265. Βλ. στου Π. Γεωργαντζή, Oι Αρχιερείς και το Είκοσιένα, Ξάνθη 1985, σ.189).
Ο  Ρήγας Φεραίος, στην άκρη του μυαλού του υπουργού, είχε την ταξική επανάσταση και όχι την εθνική ή την θρησκευτική. Ο Ρήγας Φεραίος όμως, όντως επεδίωκε το ξεσήκωμα όλων των Βαλκανικών λαών, χωρίς να τον εμποδίζει η διαφορά γλώσσας και κουλτούρας. Καλούσε τους πολίτες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κύριοι. To "Τούρκοι" αφορούσε τους γηγενείς με την αλλοιωμένη Εθνική συνείδηση. Όλος ο αγώνας του Ρήγα ήταν για τους Γηγενείς, ενάντια στους Εισβολείς. Όσο για την "αγάπη" του, ας μιλήσει ο ίδιος: «Οι ΄Ελληνες.δεν κάνουν ποτέ ειρήνην με ένα εχθρόν, οπού κατακρατεί τον ελληνικόν τόπον». «Σταυρός, η πίστις και καρδιά, δουφέκια και καλά σπαθιά, γκρεμίζουν Τυραννίαν τιμούν Ελευθερίαν». Και τέλος, «Παρασταίνει όλον το ΄Εθνος το πλήθος του λαού, το οποίον είναι ως θεμέλιον της εθνικής παραστήσεως και όχι μόνον οι πλούσιοι και οι προεστοί». Το αντίθετο από αυτά που υποστηρίζετε εσείς στο παρόν πόνημα σύντροφοι.
Υπήρχε όμως μια βασική ενωτική παράμετρος: η κοινή θρησκεία του Χριστιανισμού εναντίον των μουσουλμάνων κατακτητών. Απορίας άξιον που το παραβλέπετε. Και ανέντιμο που αμέσως μετά το όνομα του Ρήγα γράφετε πάντα ότι «η επανάσταση του 1821 δεν ήταν θρησκευτικός πόλεμος, ξεσηκωμός των Χριστιανών κατά των Μωαμεθανών». Υπάρχει όμως και η μαρτυρία των Τούρκων Ιστορικών για τη δράση του ελληνορθοδόξου Κλήρου στον Αγώνα του '21 που καταρρίπτει ενδόξως τους Έλληνες μαρξιστές. 'Έτσι, ο Μώραλη Μελίκ Μπέη δέχεται ότι "τον λαόν (της Πελοποννήσου) υπεκίνησαν oι έχοντες συμφέροντα και σχέσεις μετά τούτων, oι έμποροι, οι πρόκριτοι, και κυρίως oι μητροπολίται και γενικώς oι ανήκοντες εις τον κλήρον, δηλαδή oι πραγματικοί ηγέται του Έθνους". Ο δε Ζανί Ζαντέ σημειώνει: "Τα σχέδια ετηρούντο μυστικά μεταξύ του Πατριάρχου, των Μητροπολιτών, των Παπάδων, των Δημογερόντων".( Ν. Μοσχοπούλου, ό.π., σ. 167. Ι. Παπαϊωάννου, όπ.π., σ. 240).
Όσο για τους θέμα της γλώσσας, το ιστορικό αυτό δεδομένο το προβάλουν οι Έλληνες κομμουνιστές σαν επιχείρημα ότι «να! δεν ήταν εθνική η επανάσταση , γιατί συμμετείχαν και άλλοι λαοί». Εδώ φαίνεται δυστυχώς ξεκάθαρα πως υπάρχουν Έλληνες εκπαιδευτικοί άσχετοι με την ελληνική ιστορία. H Αρβανίτικη δεν είναι γλώσσα των Αλβανών, αλλά των μακρινών προγόνων μας των Πελασγών και πήρε το όνομά της από την αρχαία πόλη ΑΡΒΩΝ .Την Αρβανίτικη γλώσσα  την ομιλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες της Ηπείρου, και της Ιλλυρίας, χιλιάδες χρόνια πριν έρθουν οι Αλβανοί στην Ευρώπη, από την εποχή των Πελασγών. Οι Αρβανίτες είναι  Έλληνες  και ήρθαν από την Β. Ηπείρο μετά από την εκδίωξη τους από τους αλλόθρησκους Τουρκαλβανούς και παρέμεναν κυρίως στην Στερεά και Πελοπόννησο.  (Κων/νος Παπαρρηγόπουλος: «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», ο Κ. Μπίρης: «Αρβανίτες οι Δωριείς του Νεότερου Ελληνισμού», ο Περικλής Περάκης: «Η Διαμόρφωση του Ελληνικού Έθνους» κ.ά.). Άρα οι Αρβανίτες ήταν και  Έλληνες και  χριστιανοί με εθνική συνείδηση που πολέμησαν τους Τούρκους κάτω από την ίδια σημαία των κοινών ιδανικών του έθνους μας και της θρησκείας μας. Πολύ θα ήθελα να ακούσω έναν αριστερό σύντροφο να λέει στους αρβανίτες κάτοικους της Ελλάδας ότι δεν είναι ΕΛΛΗΝΕΣ