Οι «μαύροι» Αύγουστοι του Ελληνισμού (ΙΙ)

14 Αυγούστου 1974. Η τουρκική εισβολή, με την κωδική ονομασία «Αττίλας», στις 20 Ιουλίου 1974 στην Κύπρο έχει βαλτώσει και δείχνει βραχυκυκλωμένη. Έχει προηγηθεί η αποτυχημένη προσπάθεια του Απριλιανού καθεστώτος να ανατρέψει τον Μακάριο στις 15 Ιουλίου. Ο Μακάριος με την ομιλία του στον ΟΗΕ, στις 19 Ιουλίου, ουσιαστικά δίνει το πράσινο φως για την τουρκική εισβολή. Το Στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967 καταρρέει κάτω από το βάρος της ανεπάρκειάς του και της νεφελώδους ιδεολογίας του, καλώντας εσπευσμένα ως «σωτήρες» αυτούς, τους οποίους είχε ανατρέψει ως «ανίκανους» επτά χρόνια νωρίτερα, δηλαδή τους πολιτικούς… Από το πουθενά, ξεπρόβαλε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος στις 24 Ιουλίου ήρθε στην Ελλάδα από το Παρίσι της Γαλλίας, όπου ζούσε «αυτοεξόριστος» και αυτοεξευτελισμένος από το 1963, όταν και το έσκασε με το ψεύτικο όνομα «Τριανταφυλλίδης», αρνούμενος να....
σταθεί στο ύψος των περιστάσεων που απαιτούσε η θέση του ως αρχηγός της ΕΡΕ. Όλο αυτό το διάστημα, από τις 24 Ιουλίου μέχρι και τις 14 Αυγούστου, υποτίθεται ότι η Ελληνική πλευρά «έσκιζε» σε διπλωματικό επίπεδο τους τούρκους εισβολείς, οι οποίοι όμως ως πιο πρακτικοί ετοιμαζόντουσαν ήδη για την δεύτερη στρατιωτική τους εισβολή στην Κύπρο. Στις 14 Αυγούστου, λοιπόν, η Τουρκία εξαπολύει τον «Αττίλα 2» και μέσα σε λίγες ημέρες το 2% της κατοχής στην Μεγαλόνησο που είχαν μέχρι τότε οι εισβολείς έγινε 38%! Η… δυναμική αντίδραση της Ελλάδος στη νέα ιταμή πρόκληση της Τουρκίας ήρθε διαμέσου της πασίγνωστη ρήσης Καραμανλή, ότι δηλαδή «Η Κύπρος κείται μακράν»! Μια ρήση, η οποία έμεινε στην Ιστορία για το εύρος της δειλίας, της ενδοτικότητας, της προδοσίας, που την διέπει. Η Κύπρος ήταν μακριά για τον Καραμανλή, με αεροπλάνα, πλοία και υποβρύχια στην διάθεσή του, αλλά αντιθέτως ήταν κοντά για τον Κίμωνα τον Αθηναίο, το 480 π.Χ., ο οποίος είχε στην διάθεσή του τριήρεις…
Και όμως, αυτόν τον αρνητή της υπεράσπισης της Κύπρου το «συνταγματικό τόξο» τον έχει ανάγει σε «εθνάρχη» και ανώτατο σύμβολο του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. 22 χρόνια αργότερα, συγκεκριμένα στις 11 και 14 Απριλίου 1996, μια νέα τραγωδία θα εκτυλιχθεί ξανά στην μαρτυρική Κύπρο. Στις 11 Αυγούστου Κύπριοι μοτοσικλετιστές έχουν διασπάσει την γραμμή αντιπαράταξης στην περιοχή του Σοπάζ έξω από την Λευκωσία, αφού προηγουμένως είχαν γίνει αποτυχημένες απόπειρες στην Άχνα, τον δρόμο που οδηγεί στην Μόρφου και το Λήδρα Παλάς. Ενώ συνέβαιναν αυτά στο Σοπάζ, την ίδια στιγμή στην Δερύνεια οι διαδηλωτές διέσπασαν την γραμμή κατάπαυσης του πυρός, βρισκόμενοι αντιμέτωποι με τις δυνάμεις κατοχής. Εκεί είχαν συγκεντρωθεί «γκρίζοι λύκοι» και τουρκοκύπριοι, οπλισμένοι με κυνηγετικά όπλα, λοστούς και τσεκούρια. Οι άοπλοι διαδηλωτές, οι οποίοι είχαν περάσει στη νεκρή ζώνη, δεν ήταν παραπάνω από μερικές δεκάδες. Μπροστά στα απαθή βλέμματα των αντρών των Ηνωμένων Εθνών και στον δικό τους χώρο ευθύνης ο έξαλλος όχλος των πάνοπλων και διψασμένων για αίμα τούρκων καταδίωξε τους ελάχιστους διαδηλωτές και παγίδευσε τέσσερα άτομα στο συρματόπλεγμα, τα οποία άρχισε να τα χτυπά ανελέητα. Ο Τάσος Ισαάκ δεν είχε παγιδευτεί, έτρεξε όμως να βοηθήσει έναν από τους εγκλωβισμένους διαδηλωτές, θέτοντας πάνω από την ίδια την ασφάλειά του την αλληλεγγύη στους συνδιαδηλωτές του. Ένα λεφούσι από εξαγριωμένους και θρασύδειλους τούρκους έπεσε πάνω του και προέβη σ’ έναν ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου. Το κυπριακό κράτος, φοβούμενο τις αντιδράσεις στην κηδεία του, την ανέβαλε τρεις φορές, έως ότου αυτή τελικά πραγματοποιήθηκε  στο Παραλίμνι στις 14 Αυγούστου, 22 χρόνια ακριβώς μετά την εξαπόλυση του «Αττίλα 2».
Την ημέρα αυτή ένας ακόμη Γενναίος ακολούθησε τον Τάσο Ισαάκ στο πάνθεον των Ηρώων του Ελληνισμού. Ήταν ο Σολωμός Σολωμού. Είχε ορκιστεί εκδίκηση και αν χρειαζόταν θα έδινε και την δική του ζωή προκειμένου να την πραγματοποιήσει. Πηγαίνοντας μαζί με άλλους διαδηλωτές προς το οδόφραγμα της Δερύνειας, οι οποίοι είχαν πάει εκεί για να εναποθέσουν στεφάνια στον χώρο της θυσίας του Τάσου Ισαάκ, ξεπετάχθηκε έξαφνα μπροστά από τους υπολοίπους και ξεφεύγοντας από τα χέρια των ειρηνευτών ανέβηκε στο ιστό για να κατεβάσει το πανί του ψευδοκράτους, την σημαία της κατοχικής ντροπής, αυτής που συμβολίζει την σφαγή  και τον ξεριζωμό εκατομμυρίων Ελλήνων της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Κύπρου. Την ώρα που ανέβαινε στον ιστό, οι τούρκοι άρχισαν να τον πυροβολούν. Ο Σολωμός Σολωμού έπεφτε νεκρός, αλλά η δολοφονία του εξευτέλισε για μια ακόμη φορά τους τούρκους κατακτητές. Ένας από τα καθάρματα-δολοφόνους του αναγνωρίστηκε. Είναι ο Κενάν Ακίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού και πράκτορας της ΜΙΤ. Ένα κτήνος, το οποίο κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερο και ανενόχλητο. Ο μήνας Αύγουστος, λοιπόν, για τα έτη 1922, 1974 και 1996 έχει ένα «μαύρο» περιεχόμενο για τον Ελληνισμό. Χρέος και Καθήκον μας είναι, ενθυμούμενοι τις θλιβερές αυτές επετείους, να αντλήσουμε δυνάμεις από τα γεγονότα αυτά και να μετατρέψουμε μελλοντικά τις τραγωδίες αυτές σε Εθνικούς θριάμβους.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ! 
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ