Τη φοβερή εμπειρία της από το σύγχρονο κολαστήριο της κόκκινης Βόρειας Κορέας, περιέγραψε μια φυγάς από τον… «σοσιαλιστικό παράδεισο», η Χγεόνσεο Λι. Η διαφυγή της έγινε το 1997, αλλά διάλεξε να μιλήσει τώρα για πρώτη φορά για τη δική της περιπέτεια, αλλά και την οδύσσεια της οικογένειάς της. Ας την παρακολουθήσουμε:
«Όταν ήμουν μικρή, πίστευα ότι η Βόρεια Κορέα είναι η καλύτερη χώρα του κόσμου. Ένιωθα πολύ περήφανη. Πίστευα ότι η ζωή μου ήταν φυσιολογική, παρόλο που όταν ήμουν επτά ετών...
παρακολούθησα την πρώτη μου δημόσια εκτέλεση. Η οικογένειά μου δεν ήταν φτωχή και ποτέ δεν είχαμε πεινάσει. Όμως αφότου η μητέρα μου, μου διάβασε το γράμμα μιας συναδέλφου της που έλεγε ότι η οικογένειά της λιμοκτονούσε, συνειδητοποίησα ότι κάτι πήγαινε πολύ στραβά με τη χώρα μου. Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1990, η Βόρεια Κορέα επλήγη από λιμό και άρχισα να βλέπω πείνα, μαρτύρια και θάνατο ολόγυρά μου. Κατάφερα να φύγω από την Β. Κορέα και να φτάσω στην Κίνα. Πίστευα ότι σύντομα θα ξαναβρισκόμουν με την οικογένειά μου, όμως τελικά χρειάστηκαν 14 χρόνια για να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί. Στην Κίνα, οι βορειοκορεάτες πρόσφυγες θεωρούνται παράνομοι μετανάστες και ζούσα με τον μόνιμο φόβο ότι θα με συλλάμβαναν και θα έστελναν πίσω στη Βόρεια Κορέα όπου θα είχα φρικτή μοίρα. Μια μέρα πραγματοποιήθηκε ο χειρότερος εφιάλτης μου. Με έπιασε η κινέζικη αστυνομία και με πήγαν στο τμήμα για ανάκριση. Κάποιος με είχε κατηγορήσει για Βορειοκορεάτισσα, όποτε έλεγξαν τα κινεζικά μου και μου έκαναν πολλές ερωτήσεις. Πίστευα ότι τελειώσει η ζωή μου, αλλά κατάφερα να κρατήσω την ψυχραιμία μου και τελικά με άφησαν! Ήταν θαύμα! Μετά από δέκα χρόνια διαβίωσης στην Κίνα, έμαθα ότι η βορειοκορεατική κυβέρνηση επρόκειτο να εκτοπίσει τους γονείς μου σε μια απομακρυσμένη επαρχία κι έτσι κατάλαβα ότι έπρεπε να τους βγάλω από τη χώρα. Επειδή οι γονείς μου δεν γνώριζαν κινέζικα, έπρεπε να πάω εγώ στα κινεζικά σύνορα να τους παραλάβω και να τους οδηγήσω κάπου στην νοτιοανατολική Ασία. Φτάσαμε μετά από μία εβδομάδα με το πούλμαν στα σύνορα με το Λάος, χρειάστηκε όμως να δώσω όλα μου τα χρήματα για να δωροδοκήσω τους συνοριακούς φρουρούς. Όμως μόλις περάσαμε τα σύνορα, η οικογένειά μου συνελήφθη και φυλακίστηκε για παράνομη είσοδο στη χώρα. Αφότου πλήρωσα δωροδοκίες και πρόστιμα, οι αρχές απελευθέρωσαν την οικογένειά μου μετά από έναν μήνα. Λίγο αργότερα, συνελήφθησαν και πάλι στην πρωτεύουσα του Λάος. Επρόκειτο για μια από τις χειρότερες φάσεις της ζωής μου. Ένιωθα αποτυχημένη. Οι γονείς μου είχαν συλληφθεί και πάλι, τόσο κοντά από την πρεσβεία της Νοτίου Κορέας, όπου θα ζητούσαν άσυλο. Πήγαινα πέρα δώθε, ανάμεσα στο αστυνομικό τμήμα και το γραφείο μετανάστευσης, προσπαθώντας απεγνωσμένα να βγάλω έξω τους δικούς μου. Όμως δεν είχα άλλα χρήματα για δωροδοκίες. Είχα χάσει κάθε ελπίδα. Εκείνη την στιγμή, άκουσα έναν άντρα να με ρωτάει τι τρέχει. Ήμουν τρομερά έκπληκτη που ένας ξένος νοιαζόταν αρκετά για να με ρωτήσει. Με σπασμένα αγγλικά και τη βοήθεια ενός λεξικού του εξήγησα κι εκείνος πήγε σε ένα ΑΤΜ, σήκωσε τα απαιτούμενα χρήματα και πλήρωσε ώστε να βγουν από τη φυλακή οι γονείς μου και άλλοι δύο Βορειοκορεάτες. Όταν τον ρώτησα γιατί με βοηθάει, μου απάντησε ότι δεν βοηθάει εμένα, αλλά τον λαό της Βορείου Κορέας».
(ΥΓ): Κι όμως, στην Ελλάδα του 2013, υπάρχουν θαυμαστές του καθεστώτος της Β. Κορέας! Μήπως να τους στέλναμε εκεί για να νιώσουν τη… γλύκα της… «οικοδόμησης του σοσιαλισμού»;
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών