Του William EngdahlΕκ πρώτης όψεως, η όλη ιστορία μοιάζει με το ιδανικό χολυγουντιανό σενάριο για ένα νέο θρίλερ του Όλιβερ Στόουν. Ένας 39χρονος Αυστραλός χάκερ κρατά σε ομηρεία τον πρόεδρο και το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ, απειλώντας τους με μια τεράστια "κυβερνοδιαρροή" και δέχεται να τους αφήσει ελεύθερους μόνο αν ο πρόεδρος επιτρέψει στον Τζούλιαν Άσσαντζ και το WikiLeaks του να κυκλοφορήσουν εκατοντάδες χιλιάδες σελίδες με υπομνήματα που ανταλλάχθηκαν μεταξύ αξιωματούχων της αμερικανικής κυβέρνησης, σελίδες που μεταξύ άλλων περιέχουν ευαίσθητα δεδομένα.
Ωστόσο, μια πιο προσεκτική ματιά στα στοιχεία που έχουν μέχρι στιγμής διαρρεύσει από τα πιο "έγκυρα" διεθνή μέσα ενημέρωσης, όπως οι New York Times, αποκαλύπτει ένα ....σαφές πρόγραμμα δράσης. Το πρόγραμμα αυτό, εντελώς "συμπτωματικά", εξυπηρετεί την στήριξη της γεωπολιτικής ατζέντας των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο, από το Ιράν έως τη Ρωσία και τη Βόρεια Κορέα. Το "σκάνδαλο" WikiLeaks δεν είναι παρά ένα μεγάλο και επικίνδυνο κόλπο της αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών, το οποίο δεν αποκλείεται να χρησιμοποιηθεί για την αστυνόμευση του διαδικτύου.
Το σενάριο είναι υπερβολικά άψογο για να είναι αληθινό. Ένας απογοητευμένος 22χρονος που υπηρετεί στον αμερικανικό στρατό στη Βαγδάτη, ο Μπράντλι Μάνινγκ, χαμηλόβαθμος αναλυτής δεδομένων στις μυστικές υπηρεσίες του αμερικανικού στρατού που κάποιοι έχουν περιγράψει ως μοναχικό, ένας ομοφυλόφιλος στο στράτευμα που είναι μανιακός με τους υπολογιστές κοσκινίζει διαβαθμισμένα έγγραφα στην Βάση Χάμερ. Αποφασίζει να κατεβάσει κρυφά κάποια μέιλ του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ από όλο τον κόσμο και εξακολουθεί να το κάνει αυτό ώρες ολόκληρες καθημερινά επί οκτώ μήνες και να τα αντιγράφει σε αμέτρητα άγραφα CD, ενώ προσποιείται ότι ακούει Lady Gaga. Εκτός από τηλεγραφήματα από διπλωμάτες, ο Μάνινγκ φέρεται ότι έδωσε στην WikiLeaks βίντεο από κάμερα ελικοπτέρου στο οποίο καταγράφεται αμερικανική επίθεση εναντίον άοπλων δημοσιογράφων στη Βαγδάτη, καθώς και ημερολόγια στρατιωτικών από τους πολέμους του Ιράκ και του Αφγανιστάν.
Στη συνέχεια ο Μάνινγκ υποτίθεται ότι γνώρισε έναν διαβόητο πρώην χάκερ υπολογιστών στις ΗΠΑ και ζήτησε τη βοήθειά του για να ανεβάσει τις 250.000 σελίδες με απόρρητα έγγραφα του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ στο διαδίκτυο, από όπου θα μπορούσαν να διαβαστούν σε όλο τον κόσμο. Φέρεται να είπε στον Αμερικανό χάκερ ότι τα έγγραφα που είχε στην κατοχή του περιείχαν "απίστευτες και φοβερές πληροφορίες που ανήκαν στο κράτος και όχι σε κάποιο server μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο στην Ουάσιγκτον". Σύμφωνα με κάποιες φήμες, ο χάκερ τον κατέδωσε στις αμερικανικές αρχές των ΗΠΑ. Στο μεταξύ ο Μάνινγκ είναι άφαντος εδώ και μήνες, από τότε που υποτίθεται ότι τον έβαλαν στην απομόνωση σε στρατιωτικές φυλακές, οπότε δεν μπορούμε να του πάρουμε συνέντευξη, πράγμα που σε κάποιους ήρθε κουτί. Το Πεντάγωνο προσλαμβάνει συνήθως τους καλύτερους χάκερ για το σχεδιασμό των συστημάτων ασφαλείας τους.
Στη συνέχεια, το σενάριο "χοντραίνει". Οι 250.000 σελίδες καταλήγουν στο γραφείο του Τζούλιαν Άσαντζ, του 39χρονου Αυστραλού ιδρυτή ενός ιστοχώρου δήθεν ενάντια στο κατεστημένο στον οποίο έδωσε το χαριτωμένο όνομα WikiLeaks (Wiki-Διαρροές). Ο Άσαντζ αποφασίζει να αναθέσει επιλεκτικά σε αρκετά υπερσυντηρητικά διεθνή μέσα ενημέρωσης την αποκλειστική διαρροή των εγγράφων, αφού τον ίδιο, λένε, τον διώκει η Ιντερπόλ, όχι για τη διαρροή διαβαθμισμένων πληροφοριών, αλλά για πιθανή ανάμιξή του σε υπόθεση συναινετικού σεξ με δύο Σουηδές, οι οποίες αργότερα αποφάσισαν ότι ήταν βιασμός.
Επιλέγει ως αποκλειστικά έντυπα στα οποία ανέθεσε την δικαιοδοσία για το τι ακριβώς θα διαρρεύσει:
1) την εφημερίδα New York Times, η οποία υπήρξε άψογη στις υπηρεσίες της προς το αμερικανικό κράτος, προωθώντας ψευδείς προπαγανδιστικές ειδήσεις κατά του Σαντάμ Χουσείν, με αποτέλεσμα να κηρυχθεί ο πόλεμος εναντίον του Ιράκ,
2) την λονδρέζικη εφημερίδα Guardian και
3) το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel. Ο Άσαντζ ισχυρίζεται ότι δεν είχε χρόνο να "κοσκινίσει" όλες εκείνες τις σελίδες και έτσι αποφάσισε να τις παραδώσει σε έμπιστους συντάκτες έγκυρων μέσων ενημέρωσης, ώστε αυτοί να αποφασίσουν τι θα πρέπει να δημοσιευθεί. Αυτό κι αν είναι αντικονφορμιστική κίνηση! Οι New York Times ανέθεσαν σε έναν από τους κορυφαίους συντάκτες τους, τον Ντέιβιντ Σέιντζερ, να επιβλέψει την δημοσίευση του υλικού του WikiLeaks.
O Σέιντζερ δεν είναι κανένας αντικονφονρμιστής. Είναι μέλος του ελίτ Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, καθώς και του Aspen Institute Strategy Group, μαζί με την Κοντολίζα Ράις, τον πρώην υπουργό άμυνας Γουίλιαμ Πέρι, τον πρώην επικεφαλής της CIA Τζων Ντόιτς, τον πρώην Αναπληρωτή Γραμματέα του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ και τώρα επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζόελικ, μεταξύ άλλων.
Πρόκειται πραγματικά για μια περίεργη επιλογή εντύπων για ένα άτομο που ισχυρίζεται ότι είναι αντικονφορμιστής. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Άσαντζ δήλωσε κάποτε ότι πιστεύει στην εκδοχή της κυβέρνησης των ΗΠΑ για την 9η Σεπτεμβρίου και αποκαλεί την Λέσχη Μπίλντερμπεργκ "μια σύνοδο προσωπικοτήτων όπως πολλές άλλες", πράγμα που φανερώνει την άκρως συντηρητική φύση του.
Όχι και τόσο απόρρητα έγγραφα...
Τα πιο πρόσφατα δημοσιευμένα "εντυπωσιακά" έγγραφα του WikiLeaks που υποτίθεται ότι στάλθηκαν από διπλωματικές αντιπροσωπείες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ σε όλο τον κόσμο στην Ουάσιγκτον σίγουρα δεν προκαλούν καμιά αίσθηση, αφού η Χίλαρυ Κλίντον τα αποκάλεσε "επίθεση στα συμφέροντα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που θέτουν σε κίνδυνο ανυποψίαστους πολίτες". Ούτε ανταποκρίνονται στον χαρακτηρισμό τους από τον Ιταλό υπουργό Εξωτερικών, ο οποίος τα αποκάλεσε "την 11η Σεπτεμβρίου της παγκόσμιας διπλωματίας". Η βρετανική κυβέρνηση τα αποκαλεί "απειλή για την εθνική ασφάλεια", ενώ ένας σύμβουλος του Καναδού πρωθυπουργού καλεί την CIA να δολοφονήσει τον Άσαντζ, όπως ακριβώς και η "ιδιόρρυθμη" πρώην υποφήφιος για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές Σάρα Πέιλιν.
Το σημαντικότερο είναι ότι τα 250.000 έγγραφα δεν είναι "άκρως απόρρητα", όπως θα νόμιζε κανείς. Πάνω από δύο εκατομμύρια κρατικοί υπάλληλοι δικαιούνται να έχουν πρόσβαση σε αυτό το επίπεδο "μυστικών" εγγράφων [1], ενώ περίπου 500.000 άτομα σε όλο τον κόσμο έχουν πρόσβαση στο μυστικό Internet Protocol Network (SIPRnet) όπου είχαν αποθηκευθεί τα έγγραφα. Και το SIPRnet δεν συνιστάται για τη διανομή άκρως απόρρητων πληροφοριών. Μόνο το 6% των εγγράφων (περίπου 15.000 σελίδες) έχουν χαρακτηριστεί ως "απόρρητα", ένα επίπεδο κάτω από τα "άκρως απόρρητα". Το 40% από αυτά ανήκε στο χαμηλότερο επίπεδο, στα "εμπιστευτικά", ενώ τα υπόλοιπα ήταν ελεύθερης πρόσβασης. Με λίγα λόγια, δεν ήταν όλα τα έγγραφα "απόρρητα" [2].
Οι περισσότερες από τις αποκαλύψεις που δημοσιεύτηκαν μέχρι στιγμής είναι κάθε άλλο παρά σοκαριστικές. Στη Γερμανία, οι αποκαλύψεις οδήγησαν στην απομάκρυνση ενός νεαρού πολιτικού του κόμματος FDP, τον οποίο προωθούσε ο Γκουίντο Βεστερβέλε. Στον νεαρό προφανώς άρεσε να μιλά περισσότερο απ' όσο έπρεπε σε ομόλογό του στην αμερικανική πρεσβεία. Όσο για τις αποκαλύψεις γύρω από τη ρωσική πολιτική, σύμφωνα με τις οποίες αξιωματούχος της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Μόσχα αναφέρεται στους Πούτιν και Μεντβέντεφ ως "Μπάτμαν και Ρόμπιν", μας λένε μάλλον περισσότερα για το επίπεδο καλλιέργειας του σημερινού προσωπικού του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ παρά για την εσωτερική ρωσική πολιτική.
Αλλά για όποιον έχει μελετήσει τις τέχνες της κατασκοπείας και της παραπληροφόρησης, ένα σαφές πρότυπο αναδύεται μέσα από την "σαπουνόπερα" του WikiLeaks. Η επιλογή της προέλευσης των αρχείων επικεντρώνεται σαφώς σε γεωπολιτικούς στόχους των ΗΠΑ, οι οποίοι, όπως είπε η Χίλαρι Κλίντον, "δικαιολογούν τις κυρώσεις των ΗΠΑ εναντίον του Ιράν". Προβάλλουν αξιώσεις στο έδαφος της Βόρειας Κορέας με τη χορήγηση εκ μέρους της Κίνας άδειας για ελεύθερη διέλευση σε κορεατικά πλοία, παρά τις εκκλήσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ενώ αποστέλλουν επικίνδυνες "βολές" προς το Ιράν, αφού ο μονάρχης της Σαουδικής Αραβίας Αμπντουλάχ αποκαλεί, σύμφωνα με κάποια έγγραφα, τον πρόεδρο του Ιράν "Χίτλερ".
Η τέλεια αφορμή για την αστυνόμευση του διαδικτύου;
Αυτό που αναδύεται από όλο τον "αχό και την αντάρα" από τις διαρροές του WikiLeaks στην Ουάσιγκτον είναι ότι το όλο σκάνδαλο εξυπηρετεί στην προώθηση ενός μακροπρόθεσμου σχεδίου των προέδρων Ομπάμα και Μπους που αφορά στην αστυνόμευση του μέχρι στιγμής ελεύθερου διαδικτύου. Ήδη η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει κλείσει τον server του WikiLeaks στις Ηνωμένες Πολιτείες, αν και με τις δημοσιεύσεις δεν παραβιάστηκε καμμία συγκεκριμένη νομοθεσία των ΗΠΑ.
Η διαδικασία της αστυνόμευσης του διαδικτύου ήταν σε πλήρη εξέλιξη και πριν από το τρέχον σκάνδαλο διαρροών. Το 2009 ο γερουσιαστής των Δημοκρατικών Τζέι Ροκφέλερ και η γερουσιαστής των Ρεπουμπλικάνων Ολύμπια Σνόου παρουσίασαν το νομοσχέδιο "υπέρ της ασφάλειας στον κυβερνοχώρο" του 2009 (Cybersecurity Act of 2009 /S.773). Σύμφωνα με αυτό, ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα είχε απεριόριστη εξουσία να αποσυνδέει από το διαδίκτυο οποιονδήποτε υπολογιστή ανήκε σε ιδιώτη. Το ίδιο νομοσχέδιο θα επέτρεπε στον πρόεδρο "να κηρύξει τον κυβερνοχώρο σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για λόγους ασφάλειας" για την αντιμετώπιση απειλής από "μη κυβερνητικά δίκτυα υπολογιστών και να κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για την αντιμετώπιση της συγκεκριμένης απειλής". Είναι πλεόν αναμενόμενο ότι στην παρούσα φάση το αμφιλεγόμενο αυτό νομοθέτημα θα λάβει απόλυτη προτεραιότητα, όταν η νέα Βουλή των Αντιπροσώπων με πλειοψηφία των Ρεπουμπλικάνων και η Γερουσία συγκληθούν τον ερχόμενο Ιανουάριο.
Το αμερικανικό Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας, ένας κρατικός φορέας που δημιουργήθηκε μέσα στον απόηχο της πολιτικής υστερίας που ξέσπασε μετά από την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και που αρκετοί έχουν παρομοιάσει με την Γκεστάπο, έχει ήδη αρχίσει την αστυνόμευση του διαδικτύου. Υπάλληλοί του έχουν αρχίσει αθόρυβα να κατάσχουν και να κλείνουν ιστοχώρους και ιστοσελίδες του διαδικτύου χωρίς να έχει προηγηθεί η δέουσα διαδικασία ή μια νόμιμη δίκη. Το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας απλώς κατάσχει ιστοσελίδες κατά βούληση και τοποθετεί ένα απειλητικό λογότυπο που λέει "Υπουργείο Δικαιοσύνης" πάνω στην ιστοσελίδα. Μπορείτε να δείτε ένα παράδειγμα στο http://torrent-finder.com. Πάνω από 75 ιστοσελίδες κατασχέθηκαν και έκλεισαν μέσα σε μια από τις τελευταίες εβδομάδες. Προς το παρόν έχουν εστιάσει την προσοχή τους σε ιστοχώρους και ιστοσελίδες που οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι "παραβιάζουν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας". Ωστόσο, ο ιστοχώρος torrent-finder.com που είχε καταληφθεί από το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας δεν περιείχε κανένα απολύτως περιεχόμενο πνευματικής ιδιοκτησίας. Επρόκειτο απλώς για ένα ιστοχώρο με μηχανή αναζήτησης που συνέδεε τους χρήστες με προορισμούς όπου θα μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε τέτοιου είδους περιεχόμενο. Βήμα-βήμα και προσεκτικά μας στερούν την ελευθερία του λόγου. Και μετά τι κάνουμε;
Σημειώσεις
1. BBCNews, Siprnet: "Where the leaked cables came from", 29/11/2010.
Πηγή: http://www.bbc.co.uk/news/
2. Ken Dilanian: "Inside job: Stolen diplomatic cables show U.S. challenge of stopping authorized users", Los Angeles Times, 29/11/2010.
Πηγή: http://www.latimes.com/news/
skoyrasnet.blogspot.comΤο σενάριο είναι υπερβολικά άψογο για να είναι αληθινό. Ένας απογοητευμένος 22χρονος που υπηρετεί στον αμερικανικό στρατό στη Βαγδάτη, ο Μπράντλι Μάνινγκ, χαμηλόβαθμος αναλυτής δεδομένων στις μυστικές υπηρεσίες του αμερικανικού στρατού που κάποιοι έχουν περιγράψει ως μοναχικό, ένας ομοφυλόφιλος στο στράτευμα που είναι μανιακός με τους υπολογιστές κοσκινίζει διαβαθμισμένα έγγραφα στην Βάση Χάμερ. Αποφασίζει να κατεβάσει κρυφά κάποια μέιλ του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ από όλο τον κόσμο και εξακολουθεί να το κάνει αυτό ώρες ολόκληρες καθημερινά επί οκτώ μήνες και να τα αντιγράφει σε αμέτρητα άγραφα CD, ενώ προσποιείται ότι ακούει Lady Gaga. Εκτός από τηλεγραφήματα από διπλωμάτες, ο Μάνινγκ φέρεται ότι έδωσε στην WikiLeaks βίντεο από κάμερα ελικοπτέρου στο οποίο καταγράφεται αμερικανική επίθεση εναντίον άοπλων δημοσιογράφων στη Βαγδάτη, καθώς και ημερολόγια στρατιωτικών από τους πολέμους του Ιράκ και του Αφγανιστάν.
Στη συνέχεια ο Μάνινγκ υποτίθεται ότι γνώρισε έναν διαβόητο πρώην χάκερ υπολογιστών στις ΗΠΑ και ζήτησε τη βοήθειά του για να ανεβάσει τις 250.000 σελίδες με απόρρητα έγγραφα του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ στο διαδίκτυο, από όπου θα μπορούσαν να διαβαστούν σε όλο τον κόσμο. Φέρεται να είπε στον Αμερικανό χάκερ ότι τα έγγραφα που είχε στην κατοχή του περιείχαν "απίστευτες και φοβερές πληροφορίες που ανήκαν στο κράτος και όχι σε κάποιο server μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο στην Ουάσιγκτον". Σύμφωνα με κάποιες φήμες, ο χάκερ τον κατέδωσε στις αμερικανικές αρχές των ΗΠΑ. Στο μεταξύ ο Μάνινγκ είναι άφαντος εδώ και μήνες, από τότε που υποτίθεται ότι τον έβαλαν στην απομόνωση σε στρατιωτικές φυλακές, οπότε δεν μπορούμε να του πάρουμε συνέντευξη, πράγμα που σε κάποιους ήρθε κουτί. Το Πεντάγωνο προσλαμβάνει συνήθως τους καλύτερους χάκερ για το σχεδιασμό των συστημάτων ασφαλείας τους.
Στη συνέχεια, το σενάριο "χοντραίνει". Οι 250.000 σελίδες καταλήγουν στο γραφείο του Τζούλιαν Άσαντζ, του 39χρονου Αυστραλού ιδρυτή ενός ιστοχώρου δήθεν ενάντια στο κατεστημένο στον οποίο έδωσε το χαριτωμένο όνομα WikiLeaks (Wiki-Διαρροές). Ο Άσαντζ αποφασίζει να αναθέσει επιλεκτικά σε αρκετά υπερσυντηρητικά διεθνή μέσα ενημέρωσης την αποκλειστική διαρροή των εγγράφων, αφού τον ίδιο, λένε, τον διώκει η Ιντερπόλ, όχι για τη διαρροή διαβαθμισμένων πληροφοριών, αλλά για πιθανή ανάμιξή του σε υπόθεση συναινετικού σεξ με δύο Σουηδές, οι οποίες αργότερα αποφάσισαν ότι ήταν βιασμός.
Επιλέγει ως αποκλειστικά έντυπα στα οποία ανέθεσε την δικαιοδοσία για το τι ακριβώς θα διαρρεύσει:
1) την εφημερίδα New York Times, η οποία υπήρξε άψογη στις υπηρεσίες της προς το αμερικανικό κράτος, προωθώντας ψευδείς προπαγανδιστικές ειδήσεις κατά του Σαντάμ Χουσείν, με αποτέλεσμα να κηρυχθεί ο πόλεμος εναντίον του Ιράκ,
2) την λονδρέζικη εφημερίδα Guardian και
3) το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel. Ο Άσαντζ ισχυρίζεται ότι δεν είχε χρόνο να "κοσκινίσει" όλες εκείνες τις σελίδες και έτσι αποφάσισε να τις παραδώσει σε έμπιστους συντάκτες έγκυρων μέσων ενημέρωσης, ώστε αυτοί να αποφασίσουν τι θα πρέπει να δημοσιευθεί. Αυτό κι αν είναι αντικονφορμιστική κίνηση! Οι New York Times ανέθεσαν σε έναν από τους κορυφαίους συντάκτες τους, τον Ντέιβιντ Σέιντζερ, να επιβλέψει την δημοσίευση του υλικού του WikiLeaks.
O Σέιντζερ δεν είναι κανένας αντικονφονρμιστής. Είναι μέλος του ελίτ Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, καθώς και του Aspen Institute Strategy Group, μαζί με την Κοντολίζα Ράις, τον πρώην υπουργό άμυνας Γουίλιαμ Πέρι, τον πρώην επικεφαλής της CIA Τζων Ντόιτς, τον πρώην Αναπληρωτή Γραμματέα του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ και τώρα επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζόελικ, μεταξύ άλλων.
Πρόκειται πραγματικά για μια περίεργη επιλογή εντύπων για ένα άτομο που ισχυρίζεται ότι είναι αντικονφορμιστής. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Άσαντζ δήλωσε κάποτε ότι πιστεύει στην εκδοχή της κυβέρνησης των ΗΠΑ για την 9η Σεπτεμβρίου και αποκαλεί την Λέσχη Μπίλντερμπεργκ "μια σύνοδο προσωπικοτήτων όπως πολλές άλλες", πράγμα που φανερώνει την άκρως συντηρητική φύση του.
Όχι και τόσο απόρρητα έγγραφα...
Τα πιο πρόσφατα δημοσιευμένα "εντυπωσιακά" έγγραφα του WikiLeaks που υποτίθεται ότι στάλθηκαν από διπλωματικές αντιπροσωπείες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ σε όλο τον κόσμο στην Ουάσιγκτον σίγουρα δεν προκαλούν καμιά αίσθηση, αφού η Χίλαρυ Κλίντον τα αποκάλεσε "επίθεση στα συμφέροντα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που θέτουν σε κίνδυνο ανυποψίαστους πολίτες". Ούτε ανταποκρίνονται στον χαρακτηρισμό τους από τον Ιταλό υπουργό Εξωτερικών, ο οποίος τα αποκάλεσε "την 11η Σεπτεμβρίου της παγκόσμιας διπλωματίας". Η βρετανική κυβέρνηση τα αποκαλεί "απειλή για την εθνική ασφάλεια", ενώ ένας σύμβουλος του Καναδού πρωθυπουργού καλεί την CIA να δολοφονήσει τον Άσαντζ, όπως ακριβώς και η "ιδιόρρυθμη" πρώην υποφήφιος για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές Σάρα Πέιλιν.
Το σημαντικότερο είναι ότι τα 250.000 έγγραφα δεν είναι "άκρως απόρρητα", όπως θα νόμιζε κανείς. Πάνω από δύο εκατομμύρια κρατικοί υπάλληλοι δικαιούνται να έχουν πρόσβαση σε αυτό το επίπεδο "μυστικών" εγγράφων [1], ενώ περίπου 500.000 άτομα σε όλο τον κόσμο έχουν πρόσβαση στο μυστικό Internet Protocol Network (SIPRnet) όπου είχαν αποθηκευθεί τα έγγραφα. Και το SIPRnet δεν συνιστάται για τη διανομή άκρως απόρρητων πληροφοριών. Μόνο το 6% των εγγράφων (περίπου 15.000 σελίδες) έχουν χαρακτηριστεί ως "απόρρητα", ένα επίπεδο κάτω από τα "άκρως απόρρητα". Το 40% από αυτά ανήκε στο χαμηλότερο επίπεδο, στα "εμπιστευτικά", ενώ τα υπόλοιπα ήταν ελεύθερης πρόσβασης. Με λίγα λόγια, δεν ήταν όλα τα έγγραφα "απόρρητα" [2].
Οι περισσότερες από τις αποκαλύψεις που δημοσιεύτηκαν μέχρι στιγμής είναι κάθε άλλο παρά σοκαριστικές. Στη Γερμανία, οι αποκαλύψεις οδήγησαν στην απομάκρυνση ενός νεαρού πολιτικού του κόμματος FDP, τον οποίο προωθούσε ο Γκουίντο Βεστερβέλε. Στον νεαρό προφανώς άρεσε να μιλά περισσότερο απ' όσο έπρεπε σε ομόλογό του στην αμερικανική πρεσβεία. Όσο για τις αποκαλύψεις γύρω από τη ρωσική πολιτική, σύμφωνα με τις οποίες αξιωματούχος της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Μόσχα αναφέρεται στους Πούτιν και Μεντβέντεφ ως "Μπάτμαν και Ρόμπιν", μας λένε μάλλον περισσότερα για το επίπεδο καλλιέργειας του σημερινού προσωπικού του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ παρά για την εσωτερική ρωσική πολιτική.
Αλλά για όποιον έχει μελετήσει τις τέχνες της κατασκοπείας και της παραπληροφόρησης, ένα σαφές πρότυπο αναδύεται μέσα από την "σαπουνόπερα" του WikiLeaks. Η επιλογή της προέλευσης των αρχείων επικεντρώνεται σαφώς σε γεωπολιτικούς στόχους των ΗΠΑ, οι οποίοι, όπως είπε η Χίλαρι Κλίντον, "δικαιολογούν τις κυρώσεις των ΗΠΑ εναντίον του Ιράν". Προβάλλουν αξιώσεις στο έδαφος της Βόρειας Κορέας με τη χορήγηση εκ μέρους της Κίνας άδειας για ελεύθερη διέλευση σε κορεατικά πλοία, παρά τις εκκλήσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ενώ αποστέλλουν επικίνδυνες "βολές" προς το Ιράν, αφού ο μονάρχης της Σαουδικής Αραβίας Αμπντουλάχ αποκαλεί, σύμφωνα με κάποια έγγραφα, τον πρόεδρο του Ιράν "Χίτλερ".
Η τέλεια αφορμή για την αστυνόμευση του διαδικτύου;
Αυτό που αναδύεται από όλο τον "αχό και την αντάρα" από τις διαρροές του WikiLeaks στην Ουάσιγκτον είναι ότι το όλο σκάνδαλο εξυπηρετεί στην προώθηση ενός μακροπρόθεσμου σχεδίου των προέδρων Ομπάμα και Μπους που αφορά στην αστυνόμευση του μέχρι στιγμής ελεύθερου διαδικτύου. Ήδη η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει κλείσει τον server του WikiLeaks στις Ηνωμένες Πολιτείες, αν και με τις δημοσιεύσεις δεν παραβιάστηκε καμμία συγκεκριμένη νομοθεσία των ΗΠΑ.
Η διαδικασία της αστυνόμευσης του διαδικτύου ήταν σε πλήρη εξέλιξη και πριν από το τρέχον σκάνδαλο διαρροών. Το 2009 ο γερουσιαστής των Δημοκρατικών Τζέι Ροκφέλερ και η γερουσιαστής των Ρεπουμπλικάνων Ολύμπια Σνόου παρουσίασαν το νομοσχέδιο "υπέρ της ασφάλειας στον κυβερνοχώρο" του 2009 (Cybersecurity Act of 2009 /S.773). Σύμφωνα με αυτό, ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα είχε απεριόριστη εξουσία να αποσυνδέει από το διαδίκτυο οποιονδήποτε υπολογιστή ανήκε σε ιδιώτη. Το ίδιο νομοσχέδιο θα επέτρεπε στον πρόεδρο "να κηρύξει τον κυβερνοχώρο σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για λόγους ασφάλειας" για την αντιμετώπιση απειλής από "μη κυβερνητικά δίκτυα υπολογιστών και να κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για την αντιμετώπιση της συγκεκριμένης απειλής". Είναι πλεόν αναμενόμενο ότι στην παρούσα φάση το αμφιλεγόμενο αυτό νομοθέτημα θα λάβει απόλυτη προτεραιότητα, όταν η νέα Βουλή των Αντιπροσώπων με πλειοψηφία των Ρεπουμπλικάνων και η Γερουσία συγκληθούν τον ερχόμενο Ιανουάριο.
Το αμερικανικό Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας, ένας κρατικός φορέας που δημιουργήθηκε μέσα στον απόηχο της πολιτικής υστερίας που ξέσπασε μετά από την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και που αρκετοί έχουν παρομοιάσει με την Γκεστάπο, έχει ήδη αρχίσει την αστυνόμευση του διαδικτύου. Υπάλληλοί του έχουν αρχίσει αθόρυβα να κατάσχουν και να κλείνουν ιστοχώρους και ιστοσελίδες του διαδικτύου χωρίς να έχει προηγηθεί η δέουσα διαδικασία ή μια νόμιμη δίκη. Το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας απλώς κατάσχει ιστοσελίδες κατά βούληση και τοποθετεί ένα απειλητικό λογότυπο που λέει "Υπουργείο Δικαιοσύνης" πάνω στην ιστοσελίδα. Μπορείτε να δείτε ένα παράδειγμα στο http://torrent-finder.com. Πάνω από 75 ιστοσελίδες κατασχέθηκαν και έκλεισαν μέσα σε μια από τις τελευταίες εβδομάδες. Προς το παρόν έχουν εστιάσει την προσοχή τους σε ιστοχώρους και ιστοσελίδες που οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι "παραβιάζουν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας". Ωστόσο, ο ιστοχώρος torrent-finder.com που είχε καταληφθεί από το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας δεν περιείχε κανένα απολύτως περιεχόμενο πνευματικής ιδιοκτησίας. Επρόκειτο απλώς για ένα ιστοχώρο με μηχανή αναζήτησης που συνέδεε τους χρήστες με προορισμούς όπου θα μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε τέτοιου είδους περιεχόμενο. Βήμα-βήμα και προσεκτικά μας στερούν την ελευθερία του λόγου. Και μετά τι κάνουμε;
Σημειώσεις
1. BBCNews, Siprnet: "Where the leaked cables came from", 29/11/2010.
Πηγή: http://www.bbc.co.uk/news/
2. Ken Dilanian: "Inside job: Stolen diplomatic cables show U.S. challenge of stopping authorized users", Los Angeles Times, 29/11/2010.
Πηγή: http://www.latimes.com/news/
Πηγή
Το είδαμε στο ΔΕΞΙ ΕΞΤΡΕΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών