Οι φύλακες

Τα βράδυα κοιμόμαστε μέσα στα μικρά ή μεγάλα, πλούσια ή φτωχικά σπίτια μας, τις ημέρες ζούμε μέσα στην καθημερινότητά μας. Χαιρόμαστε, λυπόμαστε, κλαίμε, γελάμε, αγαπάμε, μισούμε, ξεκουραζόμαστε. Λίγο απ’ όλα, κάθε μέρα, δίνουμε κάτι από τον εαυτό μας στον μικρό κόσμο που κινούμαστε, χωρίς να δίνουμε σημασία τις περισσότερες ώρες στον μεγάλο κόσμο που μας περιβάλει. Δεν είναι εκεί για εμάς όταν κάνουμε όλα τα παραπάνω. Υπάρχει μόνο στις ειδήσεις. Πόλεμος, «φυσικές» καταστροφές, εξεγέρσεις, βία, πείνα, αρρώστιες, κακουχίες. Είναι όλα τόσο μακρινά.

Όμως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κινούνται όπως εμείς μέσα σε αυτόν τον κόσμο, αλλά κι έξω από αυτόν. Χαίρονται, λυπούνται, κλαίνε, γελάνε, αγαπάνε και κοιμούνται, όμως ποτέ δεν ξεχνούν πόσο ατέλειωτο είναι το σύμπαν γύρω τους. Ότι είναι μέρος αυτού του μεγάλου κόσμου. Δεν μπορούν να....

κάνουν αλλιώς, αφού έχουν απόλυτη επίγνωση ότι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του. Κινούνται μέσα κι έξω από το matrix, όπως το διαλέγουν κάθε φορά κι όπως πρέπει.

Περνάνε μέσα από τον κόσμο που φλυαρεί γύρω τους, όμως δεν τους αγγίζει τίποτα. Όχι γιατί είναι αλεξίσφαιροι, αλλά επειδή ο χρόνος και ο χώρος είναι τόσο σχετικός γι’ αυτούς, που είναι λες και ήταν μόλις χθες που έδωσαν τους ίδιους όρκους που εμείς είχαμε ξεχάσει. Ήταν εχθές για εκείνους που οδηγούσαν σε καιρούς πολέμου τις στρατιές των Ελλήνων σε μυθικές και ιστορικές εκστρατείες και κρατούσαν σκοπιά, ακούραστοι Φύλακες σε καιρούς «ειρήνης».

Είναι λοιπόν εκεί κι εδώ και παντού. Γνωρίζουν τα πάντα πριν τα σκεφτούν και πριν δουν γνωρίζουν τι θα βρουν μπροστά τους. Μπορεί να βρίσκονται μέσα στο σκοτάδι σε κάποια έρημο, γιατί εκεί οφείλουν να βρίσκονται, με το δάχτυλο στη σκανδάλη και περιμένουν. Ίσως βρίσκονται μαζί με ομοίους τους μέσα σε κάποια βρομερή τσιμεντούπολη, για να εξολοθρεύσουν εχθρούς δικούς τους και δικούς μας. Φοβούνται όπως όλοι μας, όμως ο φόβος τους ατσαλώνει ακόμη περισσότερο και είναι εκεί, για να μπορούμε εμείς να κοιμόμαστε μέσα στις πιτζάμες μας και να σκεφτόμαστε ότι όλα είναι πολύ πιο μακρυά από το κρεβάτι μας.

Οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν απόλυτα ποιοι και τι είναι. Είναι ελεύθεροι κι ας έχουν γίνει δέσμιοι του λόγου τους. Ζούσαν, ζουν και θα ζήσουν μέσα κι έξω από τον κόσμο μας στους Αιώνες των Αιώνων.Μπορεί να ήταν ο παππούς που έκανε όλα αυτά τα φοβερά ή και τρελά πράγματα που συζητάμε στην οικογένεια όταν μαζευόμαστε. Μπορεί να είναι ο ξάδελφος ή ο θείος μας, ο αδελφός μας. Μπορεί να είναι το μωρό μέσα μας που περιμένουμε με ανυπομονησία να κρατήσουμε στην αγκαλιά μας. Ένας άγνωστος που μέσα στο πλήθος το χαμόγελό του θα μας φτιάξει την ημέρα χωρίς να ξέρουμε γιατί. Ή αν ανήκουμε στους άλλους, θα ανατριχιάσουμε κι η αίσθηση του τρόμου θα μας ακολουθεί χωρίς επίσης να ξέρουμε γιατί. Μέσα στη δουλειά μας, ελέγχουν πίσω από οθόνες εικόνες και νούμερα. Μπορεί να ψήνουν ψωμιά και να σερβίρουν καφέδες, να διορθώνουν υδραυλικά, αλλά και να σχεδιάζουν γέφυρες. Ότι κι αν κάνουν γύρω μας, τα μάτια τους είναι αεικίνητα. Εποπτεύουν τα πάντα και τους πάντες. Γνωρίζουν αν ήσουν καλό παιδί το χρόνο που πέρασε ή αν ήσουν άτακτος. Είναι ο μίτος που βρίσκεται πάντα εκεί που πρέπει για να βρούμε εμείς το δρόμο της εξόδου κι ας είναι αυτοί μέρος του Λαβύρινθου. Αλλά κι έξω από αυτόν. Είναι το matrix που εμείς ζούμε μέσα του.

Ακόμη κι αυτοί που παίρνουν αποφάσεις μέσα σε μια πολυεθνική ή σε ένα κοινοβούλιο εποπτεύονται. Ακόμη κι αυτοί οι πολιτικάντηδες και άπληστοι καπιταλιστές μπορεί να μην έχουν ιδέα τι γίνεται γύρω τους και να γυρίζουν πλευρό σε ένα μεγαλύτερο και ακριβότερο κρεβάτι από το δικό μας, όμως ο παρονομαστής είναι ο ίδιος. Ζουν μέσα στο ίδιο matrix. Μόνο που αυτοί φοβούνται και όσο περνάει ο καιρός ο φόβος τους γίνεται τρόμος. Επειδή μέρα με τη μέρα οι Φύλακες γίνονται όλο και περισσότεροι, όλο και πιο δυνατοί.

Μπορεί να αναρωτιόμαστε: “Μα ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι άνθρωποι;” Βαθιά μέσα μας όμως γνωρίζουμε πέρα από κάθε αμφιβολία. Είναι αυτοί που είναι, επειδή ο όρκος τους τους κρατά δέσμιους, κι όταν ήρθε η ώρα δεν είπαν “Ωχ αδελφέ, ας σώσει κάποιος άλλος τον κόσμο”. Επειδή ο Δίας έπαιρνε κοντά του στον Όλυμπο τους Εκλεκτούς και τους έδινε αθανασία. Τους έδινε νέκταρ κι αμβροσία και δεν γερνούσαν ή πέθαιναν ποτέ. Επειδή παρόλο που είχαν όλα αυτά, τα θυσίασαν για μεγάλους σκοπούς στο παρελθόν και δεν το έχουν μετανιώσει.

Προετοιμαστείτε. Γιατί δεν έχουν δώσει όρκο μόνο οι Φύλακες στους «Αθάνατους». Είμαστε όλοι δέσμιοι απέναντι στους όρκους μας, αλλά και μεταξύ μας. Γιατί όλοι οι Έλληνες είναι δυνητικοί Φύλακες. Είναι μια απόφαση ζωής αυτή. Μπορείς να μείνεις με τις πιτζάμες το υπόλοιπο της ζωής σου. Μπορείς να πιστεύεις αφελώς, ότι ειρηνικά και αναίμακτα θα δοθούν λύσεις. Ότι αυτό που οφείλεις εσύ να πράξεις θα γίνει από κάποιους «άλλους» που θα εμφανιστούν με «διαστημόπλοια». Γιατί κανένας οδηγητής δεν μπορεί να σε σώσει μόνος του. Μπορείς να πάρεις τη θέση κάποιου Φύλακα που δεν μπορεί να πολεμήσει. Ή μπορεί να ζητήσουν από όλους μας να είναι εκεί που πρέπει. Γιατί όλοι οι Έλληνες, εάν το επιλέξουν κι αν τους ζητηθεί, μπορούν να πράξουν ως οφείλουν. Ως Φύλακες ή στο πλευρό τους.

Νίκη Δαναών
Μέτωπο Γυναικών

πηγή