Άλλο ένα ιδεολογικό μανιφέντο που πρέπει να διαβαστεί.. Τελικά ποιός (δεν) είναι ο "πατριώτης";

«Ιερή αγανάκτηση» κατέλαβε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος σε ότι αφορά την αντιμετώπιση του προέδρου της δημοκρατία, Κάρολου Παπούλια, από χιλιάδες κόσμου στην Θεσσαλονίκη κατά τον εορτασμό της επετείου του «ΟΧΙ».

Πριν αναφερθώ αναλυτικά γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα θα πρέπει να τονίσω πως θα ήταν αφελές να θεωρείται πως είναι σημαντική η θέση του προέδρου της δημοκρατίας. Ο εκάστοτε πρόεδρος είναι απλά ένας....

αξιωματούχος χωρίς εξουσία, ίσα ίσα για να παρακολουθεί ακίνητος τις παρελάσεις (εφέτος του στέρησαν το δικαίωμα), να σταυροκοπιέται στις θρησκευτικές δοξολογίες και να υποδέχεται ξένους ηγέτες, χωρίς ο ίδιος να έχει τη δυνατότητα να διεξάγει συνομιλίες ουσίας.

Μπορεί, λοιπόν, ο θεσμός αυτός να λειτουργεί συμβολικά στο πολιτικό σύστημα, όμως αυτό που συμβολίζει με μια ευρύτερη οπτική γωνία δεν είναι άνευ πολιτικής και κοινωνικής σημασίας. Το σύστημα, όλο αυτό το διάστημα της προεδρικής θητείας Παπούλια, έχει καλλιεργήσει για το πρόσωπο του την εικόνα του «καλοσυνάτου και σοβαρού προέδρου». Γι’ αυτό θα εξετάσουμε και την περίπτωση του μελετώντας τα πάντα, χωρίς να αφήσουμε τίποτα στο απυρόβλητο. Αφού λοιπόν «είμαστε όλοι ίσοι» απέναντι στην κριτική, ουδείς επιτρέπεται να απολαμβάνει οποιοδήποτε ίχνος ανοχής και ασυλίας. Επομένως, ας δούμε κάποιες από τις δηλώσεις του Παπούλια εκείνη την ημέρα αμέσως μετά την αποχώρηση του από τον χώρο της παρέλασης:

« Λυπάμαι πάρα πολύ, είναι ντροπή τους. Αναφέρομαι στους υβριστές που είπαν «παπούλια προδότη». Δεκαπέντε χρονών ήμουν αντάρτης και πολεμούσα τον Ναζισμό και τους Γερμανούς. Ποιος είναι ο προδότης; Πρέπει να ντρέπονται… Ο Ελληνικός Λαός καταλαβαίνει που πάει, γι’ αυτό και δέχεται όλες αυτές τις πιέσεις και όλα αυτά τα μέτρα που είναι σε βάρος των ασθενέστερων και των αδύνατων. Πιστεύει ότι μια μέρα θα ξημερώσει καλύτερη. Κι αυτό πιστεύουμε όλοι, γι’ αυτό είμαστε εδώ. Και λυπάμαι πάρα πολύ που αμαυρώνουν αυτή την ημέρα, μια Ιστορική ημέρα. Μια μέρα που ανήκει στον Ελληνικό Λαό, δεν ανήκει σε αυτούς». Επίσης, σε γραπτή του δήλωση λίγο αργότερα ανάμεσα σ’ άλλα αναφέρει και τα εξής: «Πατριώτες είναι εκείνοι που αμαυρώνουν μια εθνική επέτειο; Και πως μετριέται η πλειοψηφία; Με τη συμμετοχή σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ή με τις εκλογές που, με βάση το Σύνταγμα, γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια;».

Πριν απαντήσω στις προκλητικές αυτές δηλώσεις δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην στάση της Ν.Δ. και του ΛΑ.Ο.Σ. οι οποίοι έσπευσαν να καλύψουν πολιτικά τον Παπούλια και να επικεντρωθούν στον «Ιερό Θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας» και τους «αναμφισβήτητους εθνικούς αγώνες του Κάρολου Παπούλια» ( το τελευταίο ειπώθηκε και από αρκετά τηλεοπτικά κανάλια). Αλήθεια, ποιοι θεωρούνται οι «αναμφισβήτητοι εθνικοί αγώνες» του πλουσιοπάροχα αμειβόμενου Παπούλια; Μήπως η άρση της εμπολέμου κατάστασης με την Αλβανία το 1987, όπου η συγκεκριμένη συμφωνία έδινε ουσιαστικά «συγχωροχάρτι» στο κομμουνιστικό καθεστώς της Αλβανίας; Θυμίζουμε πως ο Κάρολος Παπούλιας ήταν τότε υπουργός εξωτερικών στην κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. «Παπούλια, Προδότη, Αλβανέ» του φώναζαν τότε οι Βορειοηπειρώτικοι σύλλογοι, «Παπούλια, προδότη, τροϊκανέ» φωνάζουν σήμερα κάποιοι άλλοι. Εμείς, δεν θα πούμε ποιος μπορεί να είναι «προδότης» ή όχι, θα πούμε, όμως, ποιος δεν θεωρούμε πως είναι πατριώτης. Δεν μπορεί να είναι πατριώτης όποιος υπογράφει συνθήκες επιζήμιες για τον Ελληνισμό. Όποιος ακούει αδιαμαρτύρητα την πρόεδρο της βουλής να του λέει ότι στα πλαίσια της ενωμένης Ευρώπης η Εθνική Κυριαρχία και τα σύνορα θα περιοριστούν. Όποιος υπογράφει νόμους, ψηφίσματα, διατάγματα που αναιρούν την Εθνική Ανεξαρτησία της Χώρας. Όποιος υπογράφει αντίστοιχα χαρτιά που οδηγούν τον Λαό στην κοινωνική εξαθλίωση, σε εργασιακές σχέσεις γαλέρας ή ανεργίας και γενικότερα καταστάσεις που «κινεζοποιούν» τον Ελληνικό Λαό. Όποιος θρασύτατα, ανάλγητα και μέσα από την άνεση αρκετών χιλιάδων ευρώ ως μισθό τον μήνα, ισχυρίζεται πως ο Λαός δέχεται αυτά τα μέτρα και ελπίζει ότι με βάση αυτά θα ξημερώσει μια καλύτερη μέρα. Όποιος «μας πουλά τρέλα» και μας λέει πως η πλειοψηφία μετριέται αποκλειστικά με την συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες κάθε τέσσερα χρόνια, ακόμη κι αν η «νόμιμα» εκλεγμένη κυβέρνηση, όχι μόνο ανέβηκε στην εξουσία λέγοντας ασύστολα ψέμματα, αλλά διαλύοντας κι αυτό το σημερινή «κουτσουρεμένο» Σύνταγμα παραχωρεί ξεκάθαρα εθνική κυριαρχία και έτσι γκρεμίζει την παράγραφο του άρθρου του Συντάγματος που λέει πως «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων». Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά περισσότερα, τελειώνω, όμως, κάπου εδώ λέγοντας πως Πατριώτης δεν είναι όποιος στηρίζει μια ανίκανη, διεφθαρμένη και πάνω από όλα ξενόδουλη κυβέρνηση με το να μην παραιτηθεί από το αξίωμα του, επειδή έτσι διασφαλίζει τα στενά του συντηρητικά συμφέροντα. Εκείνος που είναι γαντζωμένος από μια θεσμική καρέκλα και εκφράζει τον αποτροπιασμό του για την λαϊκή κατακραυγή εναντίον του, εκείνος που κάνει γενικές και αόριστες αναφορές σε ιδανικά τα οποία ουσιαστικά δεν τα εκφράζει με τις πράξεις του, αν είχε λίγο φιλότιμο θα έπρεπε τουλάχιστον να σιωπήσει και όχι να πουλά πνεύμα. Οι βολεμένοι, οι χορτάτοι, όλοι εκείνοι που χρησιμοποιούν τον πατριωτισμό με μια εντελώς διαστρεβλωτική μορφή για να αποτελέσει καταφύγιο για τα δικά τους συμφέροντα έχουν την πολυτέλεια να παραμορφώνουν την πραγματικότητα μιλώντας απαξιωτικά για «ντροπή τους», «αμαύρωση Ιστορικής ημέρας», «κατάχρηση» και «εκφυλισμό» της λαϊκής οργής.

Οι αληθινοί Πατριώτες, όμως, όσοι βλέπουν την Ελλάδα να ξεπουλιέται, οι άνεργοι, οι πεινασμένοι, όσοι δεν έχουν «στον ήλιο μοίρα», έχουν λόγους να αντιδράσουν για να μπορέσουν να αλλάξουν τα δεδομένα. Οι καρεκλοκένταυροι του συστήματος και το υπηρετικό τους προσωπικό καταδικάζουν την λαϊκή αντίδραση γιατί έχουν πολλά να χάσουν. Όχι μόνο την ησυχία τους και την άνεση τους (οικονομική και κοινωνική), αλλά ενδεχομένως πολύ περισσότερα… Ο Παπούλιας, λοιπόν, δεν αντιπροσωπεύει ούτε τα Εθνικά Συμφέροντα, ούτε τον Ελληνικό Λαό. Γι’ αυτό είναι μεν «ανεύθυνος», αλλά και απολύτως υπεύθυνος για την σωστή λειτουργία του ρολογιού του καθεστώτος. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ