Η κρίση έχει απάντας...Το θέμα είναι αν τολμάς να τη δεις

Κάνοντας μια σύντομη ανασκόπηση των πολιτικών και κατ’ επέκταση των οικονομικών γεγονότων που διαδραματίστηκαν τους τελευταίους μήνες, ιδιαίτερα από το καλοκαίρι κι έπειτα, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι επικρατεί μία ρευστότητα και αστάθεια τέτοιου μεγέθους, που πολλές φορές τείνει να οδηγεί πράγματα που θεωρούνται δεδομένα σε διάψευση, και αντίθετα, να οδηγεί αμφίβολα δεδομένα σε επιβεβαίωση. Η ρευστότητα αυτή αν μη τι άλλο, πέρα από αστάθμητους παράγοντες που πράγματι δε μπορούν να εκτιμηθούν, είναι ταυτόχρονα και απόρροια της.....
μεταστροφής του ελληνικού κράτους προς την επιβολή συνεργασιών εκβιαστικού τύπου με κράτη που προωθούν σχέδια αντίθετα προς το εθνικό συμφέρον της Ελλάδος και της αναμφισβήτητης ανικανότητας διαχείρισης της εξουσίας από τους ανθρώπους που την κατέχουν.

Εντούτοις, θα ήταν λάθος να ισχυριζόμαστε ότι όλα αυτά αποτελούν προϊόν της αφέλειας ορισμένων, γιατί όπως θα εξετάσουμε λίγο παρακάτω, όλα γίνονται βάσει οργανωμένου σχεδίου που χαράχτηκε με πλήρη επίγνωση από τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας και υλοποιήθηκε από τα εγχώρια εκτελεστικά όργανα με σαφή ανταλλάγματα.

Εάν δούμε τα πράγματα με αντικειμενική ματιά θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι, πράγματι, υπήρξαν πολλοί θιασώτες της παγκοσμιοποίησης που επιθυμούσαν την εγκαθίδρυση μίας πλασματικής κρίσης στην Ελλάδα, γιατί γνώριζαν ότι αυτή θα ελευθέρωνε το πεδίο για κερδοσκοπία σε τέτοιο βαθμό, που θα οδηγούσε ένα ούτως ή άλλως ασθενές κράτος στην χρεοκοπία. Υπό την μόνιμη απειλή της οικονομικής κατάρρευσης και ό,τι αυτή συνεπάγεται εγκαθιδρύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες και αμφιβόλου συνταγματικής νομιμότητας μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, η οποία στην ουσία πρόκειται για μια κυβέρνηση εντολοδόχων των διεθνών τραπεζών, με μοναδικό σκοπό την προώθηση μέτρων που θα επιφέρουν μεγαλύτερα κέρδη στα ταμεία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

Πράγματι, η νέα κυβέρνηση στην μέχρι τώρα διάρκεια ζωής της έχει ασχοληθεί μόνο με μέτρα και προτάσεις που αφορούν την οικονομία, ώστε να νομίζει κανείς ότι δεν έχει ή δεν επιθυμεί να έχει αρμοδιότητες επί άλλων ζητημάτων. Ο περιορισμός αυτός σε έναν και μόνο τομέα σαν τον οικονομικό δείχνει και τον προσανατολισμό της κυβέρνησης και τον πραγματικό σκοπό ύπαρξης της. Αυτό σαν μία απάντηση σε όσους αφελείς ή καλοπροαίρετους που πιστεύουν ότι αυτό που θα μας σώσει είναι το «καλό πρόσωπο», οι διασυνδέσεις και οι καλές σχέσεις με επώνυμους Ευρωπαίους κεφαλαιοκράτες.

Ανέφερα προηγουμένως ότι η......

συνέχεια

Ο εθνικισμός ως αναγκαία λύση για έξοδο από την κρίση