Για πρώτη φορά διάβασα για τον Μίκη, σε ένα έντυπο του εθνικιστικού χώρου, μαθητής ακόμα. Στη σκέψη μου κυριαρχούσε η θυσία του, για τις ιδέες του, για τις απόψεις του, για τις οποίες δεν δίστασε να συγκρουσθεί και στο πεζοδρόμιο. Τον είχα κατατάξει δίπλα στον Καραολή και στον Δημητρίου, στον Αυξεντίου και στον Παλληκαρίδη. Νέοι και αυτοί, με ιδανικά, σκοτώθηκαν αγωνιζόμενοι για αυτά που πίστευαν.
Ο Μίκης έχασε την ζωή του από τους ιδεολογικούς του αντιπάλους. Ήταν ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος, ένας νέος με όνειρα και ανησυχίες, όπως όλοι οι νέοι. Το έγκλημά του;
Εθνικιστής, οργανωμένος πολιτικά στον μεγαλύτερο ιταλικό εθνικιστικό φορέα. Πίστευε και αυτός αυτό που έγραψε ο Ενζρα Πάουντ, ότι «αν δεν είσαι πρόθυμος να θυσιαστείς για τις ιδέες σου, ή εσύ δεν αξίζεις ή οι ιδέες σου». Ο Μίκης, ήταν γραφτό, για αυτές τις ιδέες να θυσιαστεί...
Στην Ιταλία τα κόμματα και οι οργανώσεις του εθνικιστικού χώρου τον τιμούν. Πορείες και εκδηλώσεις γίνονται στη μνήμη του. Η ιταλική εθνικιστική νεολαία τον έχει πρότυπό της. Στην πατρίδα μας όμως, αν εξαιρέσει κανείς μεμονωμένες προσπάθειες του ευρύτερου εθνικιστικού χώρου, ο Μίκης όχι μόνο δεν τιμήθηκε τουλάχιστον όσο θα έπρεπε, αλλά η θυσία του δεν έγινε ευρύτερα γνωστή. Η κυριαρχία της αριστεράς στα ΜΜΕ και την διανόηση, επέβαλε μία σιωπή όσον αφορά τον Μάντακα. Ετσι ενώ σχεδόν όλοι ξέρουν-και σωστά- ποιος ήταν ο Παναγούλης, ο Μανδηλαράς και ο Πέτρουλας, δεν ξέρουν ποιος και τι ήταν ο Μίκης Μάντακας,. Σε μία συζήτηση κάποτε σε μία παρέα, που αναφέρθηκε το όνομα του, όλοι ρώτησαν «ποιος είναι αυτός;» Εύλογο ερώτημα. Στην Ελλάδα του μέτριου και του μίζερου, στην καθημερινότητα του ισοπεδωτισμού και του καταναλωτισμού, η θυσία ενός ανθρώπου για τις ιδέες του, φαντάζει κάτι το περίεργο. Όταν εξήγησα ποιος ήταν ο Μίκης, όλοι, όπου και αν ανήκαν ιδεολογικά, φάνηκαν σκεφτικοί και προβληματισμένοι. Μεγαλωμένοι μέσα σε μία αριστερή προπαγάνδα, με πρότυπα και μορφές που πάντα από το 74 και μετά είναι οι ίδιες, η θυσία ενός νέου ανθρώπου, η άνανδρη δολοφονία του από αριστεριστές, προκάλεσε διάφορα συναισθήματα. Σε μία πατρίδα που οι προκηρύξεις των τρομοκρατών της 17 Νοέμβρη δημοσιεύονταν με εγκωμιαστικά σχόλια από «κάποιους», σε μία πατρίδα που η σημαία καίγεται σε διαδηλώσεις, έρχεται η υπόμνηση, η μάλλον η ενημέρωση της θυσίας του Μίκη Μάντακα. Ενός εθνικιστή. Και καταπέφτει αμέσως η εικόνα των κακών και των ρεβανσιστών που το κατεστημένο έχει φτιάξει για όλους εμάς. Και αναδεικνύονται νέοι ήρωες, νέα πρότυπα και νέες ημερομηνίες για νέες επετείους.
Φέτος στην εκδήλωση που διοργανώνεται στη Ρώμη, θα κυματίζει περήφανα η γαλανόλευκη. Μαζί με τους διοργανωτές της εκδήλωσης, και αντιπροσωπεία από την Πατρίδα μας, όπως γίνεται άλλωστε κάθε χρόνο. Ελάχιστος φόρος τιμής, η εκδήλωση που για πρώτη φορά διοργανώνεται στην Αθήνα στις 3 Μαρτίου, όπου μεταξύ άλλων θα μιλήσουν και συναγωνιστές του Μίκη.
Ο Μίκης Μάντακας, δολοφονήθηκε για τις Ιδέες του. Όπως έγραφε ο Μπραζιγιάκ λίγο πριν την εκτέλεσή του στο τέλος του πολέμου «τον ήλιο και τον θάνατο δεν μπορείς να τους κοιτάξεις κατάματα. Όμως προσπάθησα.»
Ο Μίκης τους κοίταξε κατάματα και τους δύο..
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι διαχειριστές του ιστολογίου δε φέρουν ευθύνη για σχόλια των αναγνωστών