Η Μάχη των Ιδεών

«…Είναι σίγουρο πως εάν θέλουμε να δούμε κατάματα την Αλήθεια της νεότερης ιστορίας μετά την Εθνεγερσία και την κρατική ανασύσταση, το Έθνος μας σήμερα δεν είναι ελεύθερο. Είναι ένα Έθνος, υπόδουλο πρωτίστως στους διεθνείς πλουτοκράτες και κατά δεύτερο λόγο στους ξεπουλημένους πολιτικούς, τους οποίους διορίζει η διεθνής πλουτοκρατία και οι ντόπιοι μικροαντιπρόσωποί της με ποικίλους τρόπους. Από την άλλη άν θέλουμε να κοιτάξουμε βαθειά στην διαχρονική Αλήθεια της σύνολης Ιστορίας θα αναγνωρίσουμε αναμφίβολα ότι : «Ένα έθνος που υπεράσπισε την ελευθερία του με όλους τους πόρους και τους τρόπους του, δεν έχει ποτέ νικηθεί ακόμα. Συχνά ωστόσο, εκείνοι που ενδίδουν λόγω απόγνωσης έχουν νικηθεί». Όμως όσο εμείς είμαστε αποφασισμένοι να....
αντισταθούμε με κάθε κόστος, δεν μπορούμε να νικηθούμε, και για μας το να μην νικηθούμε σημαίνει να είμαστε νικητές.
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι απλά πολιτικό, είναι κοσμοϊστορικά Εθνικό και επαφίεται στην ελεύθερη βούληση του καθενός μας είναι να επιλέξει τον ρόλο του: τον ρόλο του τουρκοκοτζαμπάση ή του κλέφτη. Τον ρόλο του εθνικού επαναστάτη, ή των κοινοβουλευτικών υπαλλήλων και των πρακτοροκρατούμενων ψευτοεπαναστατών αντιφάδων που υπηρετούν τους ίδιους ντόπιους διαχειριστές και τα ίδια διεθνή αφεντικά. Επισημαίνεται πως ο εθνικός επαναστάτης δεν σημαίνει αναγκαστικά πως είναι έτοιμος να ανατρέψει αυτό το απάνθρωπο, κτηνώδες και πολύχρωμο καθεστώς σε παγκόσμιο επίπεδο. Όχι, μπορεί να μη είσαι έτοιμος, έχεις όμως καθήκον να κρατήσεις ΕΛΕΥΘΕΡΟ το φρόνημα και να λες την Αλήθεια στον Λαό, δίχως να τον ταΐζεις με ψευδολογίες ότι δήθεν είναι ελεύθερος μέσα στην πιο σκληρή σκλαβιά του. Κάποιοι νομίζουν ότι οι πολιτικές μάχες δίνονται μόνον στα πεζοδρόμια ή δίνονται μόνον με τον ευρύτερο πολιτικό αγώνα. Αυτό είναι λάθος. Δίνονται εάν όχι πρωτίστως τουλάχιστον ταυτόχρονα και στον χώρο των Ιδεών.
Εδώ είναι απαραίτητες οι ακόλουθες διευκρινήσεις: Ο ιδεολογικός ελιτισμός, που θέλει μια ομάδα δήθεν εκλεκτών απομονωμένη από τον κόσμο και την πολιτική είναι ένα διαρκές αδιέξοδο, που κρύβει είτε διανοητική σύγχυση, είτε δειλία. Από την άλλη πλευρά, ο στείρος ακτιβισμός, η πολιτική δράση χωρίς πνεύμα και νου, χωρίς βαθύτερο περιεχόμενο ιδεών, είναι μεν μία γενναία αντιμετώπιση των πραγμάτων, (που έχει σαν μόνο σίγουρο θετικό της αποτέλεσμα την δικαιολογημένη αυτοεπιβεβαίωση), αλλά από την άλλη πλευρά, δεν εξυπηρετεί σε τίποτε τον Μεγάλο Σκοπό, εάν μάλιστα δεν καθίσταται τελικά και επικίνδυνη γιά την ευόδωσή του, καθώς προσφέρει στο σιωνοκρατούμενο μαρξοφιλελεύθερο καθεστώς ευρύτερο «πεδίο πυρός» και ερείσματα γιά να δράσει ενάντια στο Κίνημά μας.
Εκτός αυτών των δύο στάσεων ζωής και αγώνα υπάρχει και ο «πολιτικάντικος χατζηαβατισμός» των διαφόρων αισχρών ευκαιριοκρατών, των «οπορτουνιστών της εθνικοφροσύνης», ο οποίος στις ημέρες μας γνωρίζει ανεπανάληπτες στιγμές γελοίας «δόξας».
Δηλαδή, μ’ απλά λόγια η στάση αυτών των αλητών που λένε ναι σε όλους, που είναι τα «καλά παιδιά» του συστήματος κι ευλογούν με κάθε τρόπο και με την μέγιστη κολακεία που διαθέτουν, το ένοχο και προδοτικό ΕΘΝΟΚΤΟΝΟ πολιτικό σύστημα (όλα αυτά ασφαλώς με το αζημίωτο), αλλά έχουν δήθεν σαν σκοπό τους να χρησιμοποιήσουν μακροπρόθεσμα τις ενέργειές τους σαν «Δούρειο Ίππο» για να «αλώσουν το σύστημα»

ΠΗΓΗ