ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Έγινε σταδιακά και ύπουλα. Πρώτα σε μια υπηρεσία, σε έναν οργανισμό, σε μια ΔΕΚΟ, σε μια τράπεζα, μετά σε όλα, ΠΑΝΤΟΥ. Πριν την «ανάπτυξη», την «πρόοδο», τον «εκσυγχρονισμό» και την «καλύτερη εξυπηρέτηση», αν είχες ένα πρόβλημα με την τηλεφωνική σου γραμμή πχ, τηλεφωνούσες στον ΟΤΕ, απαντούσε ένας υπάλληλος, τον ενημέρωνες για το θέμα, σου έδινε τις ανάλογες πληροφορίες ή σε συνέδεε με κάποιον άλλον αρμοδιότερο υπάλληλο και μέσα σε δυο-τρία λεπτά είχε τελειώσει η δουλειά σου.

Σήμερα, τηλεφωνείς σε έναν πενταψήφιο αριθμό, αντί τον δεκαψήφιο του παρελθόντος. Σου απαντά ένα ηχογραφημένο μήνυμα και το πρώτο που σου λέει είναι: «Αν επιθυμείτε να συνεχίσετε στα αγγλικά, πιέστε ένα» (όπου συνειδητοποιείς ότι τα αγγλικά έχουν γίνει ήδη ατύπως η δεύτερη επίσημη γλώσσα της χώρας). Μετά προσπαθεί να μαντέψει τι μπορεί να θέλεις και σου προτείνει να πατήσεις διαφορετικό νούμερο για κάθε περίπτωση. Έχεις φάει ήδη ένα πεντάλεπτο ακούγοντάς το και συνήθως προσπαθώντας εσύ να μαντέψεις σε ποια απ’ τις επιλογές που σου δίνει ανήκει η περίπτωσή σου. Πιέζεις το νούμερο που σου φαίνεται πιο ταιριαστή επιλογή. Άλλη μια σειρά επιλογών που σε καλεί να πιέσεις τον ανάλογο αριθμό, από την ίδια τυποποιημένη ψηφιακή φωνή. Πιέζεις ό,τι σου φαίνεται κοντινότερο πάλι και –  αφού ακούσεις όλες τις διαφημίσεις νέων προϊόντων και 3 επαναλήψεις ενός σπαστικού τραγουδιού με αγγλικό στίχο και τζαμαϊκανό ρυθμό ρέγγε  και προειδοποιηθείς ότι «η συνομιλία καταγράφεται» – επιτέλους, ένας άνθρωπος απ’ την άλλη πλευρά. Ο οποίος, με το που του λες το θέμα σου, σου απαντά ότι πρέπει να μιλήσεις πχ με «το εμπορικό τμήμα» και θα σε συνδέσει. Και σε ξαναβάζει στο αρχικό μενού του ψηφιακού κέντρου, με το ηχογραφημένο μήνυμα και τις επιλογές «πιέστε…». Το ξανακούς προσεκτικά, πουθενά δεν σου λέει «για το εμπορικό τμήμα», οπότε πατάς πάλι το κοντινότερο μ’ αυτό που ζητάς, εξαιρώντας τον αριθμό που πάτησες προηγουμένως. Και ΞΑΝΑ ΤΑ ΙΔΙΑ. Μέχρι να ξαναφτάσεις σε έναν άνθρωπο υπάλληλο, που θα σου ξαναπεί να σε συνδέσει με «το εμπορικό». Στον οποίο λες ότι προτιμάς να σε συνδέσει με έναν άνθρωπο «του εμπορικού» και όχι με το ψηφιακό κέντρο, το οποίο ακούς το τελευταίο τέταρτο. Και, εκείνος παίρνει το ύφος με το οποίο μιλάει κανείς σε ένα καθυστερημένο παιδάκι (λες και δεν νιώθεις ήδη αρκετά ηλίθιος τόση ώρα που πρέπει να υπακούς στις εντολές ενός μηχανήματος) για να σου πει ποιους αριθμούς να πιέσεις κατά τη σειρά των ψηφιακών μενού.  Και, κάπως έτσι, μαθαίνεις μισή ώρα αργότερα ότι η περίπτωσή σου ανήκει σ’ αυτές που πρέπει να πας στο πλησιέστερό σου κατάστημα του ΟΤΕ με την ταυτότητά σου… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »