Η κατάντια του ΚΚΕ

Πριν στεγνώσει το μελάνι στα όσα γράψαμε για το μαρξιστικό παραλήρημα της Παπαρήγα σε βάρος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, το ΚΚΕ φρόντισε και πάλι να αποδείξει ότι το κόμμα αυτό, το οποίο παρουσιάζεται ως φιλεργατικό, δεν έχει την παραμικρή θετική σχέση με τον Έλληνα εργαζόμενο. Από τις 13 έως τις 15 Ιουλίου, λοιπόν, το ΚΚΕ διοργάνωσε στο «πάρκο ΦΙΞ», στα Άνω Πατήσια, ένα τριήμερο εκδηλώσεων για «Έλληνες και Μετανάστες». Βεβαίως,
πηγαίνοντας κάποιος στην εκδήλωση αυτή, το μόνο που δεν θα έβλεπε σίγουρα, θα ήταν Έλληνες εργαζόμενους. Οι διάφοροι καλομαθημένοι κομματικοί συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, οι οποίοι ήταν παρόντες στο πανηγυράκι αυτό, δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να θεωρηθούν εργαζόμενοι, με την ουσιαστική έννοια του όρου. Επειδή όμως το ΚΚΕ, με το απύθμενο θράσος που το χαρακτηρίζει, όχι μόνο δεν έχει μετανιώσει για την απάνθρωπη ιδεολογία του και την εγκληματική πολιτική του πρακτική, όπου ο κομμουνισμός εφαρμόστηκε, αλλά επιμένει «για την επιτυχία του Σοσιαλισμού, ο οποίος ανατράπηκε», γι΄ αυτό και θα αποδείξουμε πώς αυτό το τριήμερο εκδηλώσεων ξεγυμνώνει, απ’ όλες τις απόψεις, το ανθελληνικό και αντιλαϊκό αυτό κόμμα.
Έχει ιδιαίτερη σημασία να παρουσιάσουμε όλα τα περίπτερα μεταναστών, τα οποία είχαν στηθεί στο πανηγυράκι αυτό, με βάση την εθνικότητα τους, ποιες ήταν οι χώρες εκείνες που είχαν αντιπροσωπευτική συμμετοχή, με “περίπτερο”  στην “γιορτή” αυτή του ΚΚΕ: Καμερούν, Μαδαγασκάρη, Κονγκό, Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Σιέρα Λεόνε, Κένυα, Τανζανία, Παλαιστίνη και… Μπουργκίνα Φάσο. Διαβάζοντας όλα αυτά τα ονόματα, αυτό το οποίο διαπιστώνεται, και προκαλεί φυσικά και την ανάλογη απορία, είναι το εξής: Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ του τέως ανατολικού μπλοκ, απ’ αυτές που, για μισό περίπου αιώνα είχαν κομμουνιστικό καθεστώς, η οποία να εκπροσωπήθηκε με περίπτερο στην φιλομεταναστευτική εκδήλωση του ΚΚΕ. Αφού «ο Σοσιαλισμός ήταν τόσο επιτυχημένος», σύμφωνα με τους ιθύνοντες του ΚΚΕ, γιατί άραγε συνέβη τέτοιο «κλάσιμο» από τους Ευρωπαίους μετανάστες; Ρητορικό, εννοείται, το ερώτημα, καθώς η απάντηση αναδύεται ξεκάθαρα μέσα από τα γεγονότα. Οι μετανάστες από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης έζησαν για τα καλά στο πετσί τους την αθλιότητα και την βαρβαρότητα του κομμουνισμού και είναι απολύτως φυσικό να τον αντιμετωπίζουν αρνητικά. Η παντελής απουσία των λευκών μεταναστών από τις φιέστες του ΚΚΕ είναι η πιο τρανή απόδειξη της πλήρους αποτυχίας του κομμουνιστικού μοντέλου. Γι’ αυτό, απ’ ό,τι φαίνεται, η ψεύτικη προπαγάνδα των ξοφλημένων μπολσεβίκων μπορεί να ξεγελάσει μόνο τους λαούς της Αφρικής και της Ασίας.
Οι εδώ αντιπρόσωποί τους, οι οποίοι παρέστησαν στο πάρκο ΦΙΞ, τα κλασσικά χαζοχαρούμενα «φυτά» της ΚΝΕ, οι επαγγελματίες εργατοπατέρες και οι απλοί περαστικοί, που είτε από περιέργεια είτε από την γαργαλιστική μυρωδιά των ψημένων σουβλακίων, διαμόρφωσαν μια τραγελαφική εικόνα, στην οποία η γελοιότητα ήταν το κυρίαρχο στοιχείο. Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει, πραγματικά, λόγος να σχολιάσουμε το οτιδήποτε από τα όσα είπε η Παπαρήγα στην εκδήλωση αυτή, εναντίον όχι μόνον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, αλλά πολύ περισσότερο εναντίον της Αλήθειας και κάθε έννοιας εντιμότητας και σοβαρότητας. Λίγο η θερινή ραστώνη, λίγο η εκλογική σφαλιάρα της 17ης Ιουνίου, φαίνεται πως επιδείνωσαν την ήδη βεβαρημένη ψυχική κατάσταση του κομματικού αυτού απολιθώματος. Οι απίθανοι αυτοί τύποι, οι οποίοι ιδεολογικά έχουν «ψοφήσει» από καιρό και πολιτικά πνέουν, πλέον, τα λοίσθια, είναι ικανοί να δώσουν άφθονο ρεσιτάλ γέλιου και στις πιο δύσκολες, για το κομματικό μαγαζάκι τους, στιγμές που διανύουν. Διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα της Κ.Ε. του ΚΚΕ για τις πρόσφατες εκλογές και θα καταλάβετε τι εννοώ:
«Το εύρος και η αντοχή της εκλογικής δύναμης του κόμματος καθορίζεται από το επίπεδο της ταξικής πάλης και αποτελεί δείκτη της. Το επίπεδο της ταξικής πάλης προκύπτει από την αλληλεπίδραση της δράσης του υποκειμενικού παράγοντα με τους αντικειμενικούς, καθοριστικούς παράγοντες που είναι οι εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία, στην ταξική διάρθρωση κ.α.».
Το προηγηθέν ακαταλαβίστικο απόσπασμα ξέρετε τι μου θυμίζει; Την χαρακτηριστική σκηνή από την ταινία «Αλαλούμ» (1982), όπου ο κομματικός διαφωτιστής (κομισάριος), τον οποίον υποδύεται πολύ επιτυχημένα ο Κωνσταντίνος Τζούμας, συναντά στην ύπαιθρο τον βοσκό Τραμπάκουλα (Χάρρυ Κλυν) και του λέει τα εξής:
«Γνωρίζετε, δηλαδή, ότι η πάλη των τάξεων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, ενώ η διεθνής καπιταλιστική μεθοδολογία σαμποτάρει την πρωτοβουλία της κολχόζνικης ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας σεχταρισμός, που αποπροσανατολίζει τις μάζες και τις αφήνει σε ένα τέλμα ιδεολογικής σύγχυσης με ανεπανόρθωτες συνέπειες στην ανάπτυξη του κινήματος της εργατικής τάξης και της αποδέσμευσής της από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά;»
Πέρα, όμως, από την φαιδρή πλευρά, υπάρχει και το σοβαρό ζητούμενο της όλης υπόθεσης, το οποίο έχει να κάνει με τον προβοκατόρικο, όσο και καταστροφικό, ρόλο του ΚΚΕ στα θέματα των εργασιακών σχέσεων. Η τραγική περίπτωση της «Χαλυβουργίας», όπου ο δίκαιος απεργιακός αγώνας των εκεί εργαζομένων εκφυλίστηκε και ουσιαστικά εξουδετερώθηκε από τους αδίστακτους «φωστήρες» του ΚΚΕ, προκειμένου να χρησιμοποιήσουν τους απεργούς για τα φθηνά κομματικά παιχνίδια τους, είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της ανικανότητας και της ασχετοσύνης των κομμουνιστών. Το δήθεν φιλεργατικό λούστρο ξεθωριάζει αμέσως μόλις έρθει σ’ επαφή με την υγρασία της πραγματικής πολιτικής και αποδεικνύει ποιοι είναι οι Αληθινοί και ποιοι ψεύδονται ασύστολα. Απ’ αυτήν την υγρασία της πραγματικής πολιτικής θα οξειδωθεί, κάποια στιγμή, και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος παρουσιάζεται ως «αντιμνημονιακή» και «αντισυστημική» δύναμη, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο «αντί» που έχει είναι το απύθμενο μίσος για καθετί Αληθινά Ελληνικό. Για Εμάς τους Χρυσαυγίτες αυτό, το οποίο μετρά είναι το ότι δεν πρόκειται να εγκλωβιστούμε σ’ έναν στείρο και ρηχό αντικομμουνισμό, που θα ευλογεί τον φιλελεύθερο καπιταλισμό, αλλά θα πολεμήσουμε το ανθελληνικό και αντιλαϊκό σύστημα, το οποίο εκφράζεται με διαφορετικά ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ