Εντυπωσιακό κείμενο: Η αλήθεια για την Γερμανο-σοβιετική σύγκρουση του 1941

Συμπληρώνονται σήμερα 72 χρόνια από την έναρξη της επιχειρήσεως «Μπαρμπαρόσσα», που έκανε τον κόσμο να κρατά την ανάσα του. Η γερμανο-σοβιετική σύγκρουση ήταν αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη μάχη του πολέμου και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σχεδόν μονοπωλεί το ενδιαφέρον των ιστορικών και του κοινού μέχρι σήμερα.

Τι συνέβη, όμως, πραγματικά στον γερμανο-σοβιετικό πόλεμο; Πολλοί και διάφοροι μύθοι κυκλοφορούν γύρω απ’ αυτήν την σημαντική πτυχή του Β΄Π.Π., που οι Γερμανοί ονόμασαν «εκστρατεία κατά του μπολσεβικισμού» και οι Σοβιετικοί «μεγάλο πατριωτικό πόλεμο». Ευκαιρία είναι να τους ξεδιαλύνουμε σήμερα…

Πρέπει, όμως, να ρίξουμε μια σύντομη ματιά και στα προηγηθέντα, που ταυτοχρόνως διαλύουν τον πρώτο μύθο, περί της «αντιφασιστικής συνεπείας» της ΕΣΣΔ. Λίγοι γνωρίζουν –μιας και η επικρατούσα από το 1974 μέχρι σήμερα αριστερή προπαγάνδα επιμελώς το αποκρύπτει- ότι από τον Αύγουστο του 1939 έως την 22α Ιουνίου 1941, η Γερμανία είχε συνάψει σύμφωνο φιλίας με την ΕΣΣΔ. Οι σχετικές διαβουλεύσεις ξεκίνησαν στις αρχές Αυγούστου του 1939, αφού ο Στάλιν είχε κατ’ αρχάς αντικαταστήσει από την θέση του υπουργού Εξωτερικών τον Ιουδαίο Λιτβίλωφ με τον Μολότωφ (η γυναίκα του οποίου ήταν Ιουδαία…), σε ένδειξη καλής θελήσεως. Εν τέλει, τα δύο μέρη κατέληξαν σε συμφωνία στις 23 Αυγούστου και υπέγραψαν το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ (από τα ονόματα των δύο υπουργών Εξωτερικών). Το σύμφωνο ήταν φαινομενικώς αθώο, αλλά συνοδευόταν από μυστικό πρωτόκολλο, που ρύθμιζε την διανομή της Πολωνίας, των Βαλτικών χωρών και τμήματος των Βαλκανίων.

Μια εβδομάδα μετά την υπογραφή του συμφώνου, οι Γερμανοί εισέβαλλαν στην Πολωνία (εξ’ αιτίας της διαφιλονικουμένης περιοχής του Ντάντσιχ) και οι Αγγλο-γάλλοι τους κήρυξαν τον πόλεμο. Στις 17 Σεπτεμβρίου, σοβιετικά στρατεύματα εισέβαλλαν εξ’ ανατολών στην Πολωνία, χωρίς οι Αγγλο-γάλλοι να κηρύξουν και σ’ αυτούς τον πόλεμο. Και να’ ταν μόνο αυτό; Την 1η Δεκεμβρίου, σοβιετικά… φιλειρηνικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Φινλανδία, ενώ τον Ιούνιο του 1940, έπραξαν το ίδιο –πάντα πιστά στα ιδανικά της παγκοσμίου… ειρήνης και του σεβασμού της ανεξαρτησίας των κρατών- σε Εσθονία, Λεττονία και Λιθουανία, ενώ τον Νοέμβριο του ιδίου έτους στις ρουμανικές επαρχίες της Βεσσαραβίας και της Μπουκοβίνας. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, οι Σοβιετικοί κατηγορούσαν τους Αγγλο-γάλλους ως υπαιτίους του πολέμου και έδωσαν εντολή (με απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, στις 7 Νοεμβρίου 1939) στα κατά τόπους φερέφωνά τους, να μην αντιστέκονται στις δυνάμεις του Άξονος. Έτσι, το Κ.Κ. Γαλλίας έριξε το περιβόητο σύνθημα «πουρκουά» (γιατί και για ποιον να πολεμήσουμε;»), μόλις η Γαλλία εδέχθη την γερμανική επίθεση, το ΚΚΕ καλούσε τον ελληνικό λαό να μην πολεμήσει το 1940 κατά των Ιταλών «για την βασιλομεταξική σπείρα», κ.ο.κ. Τότε, ήταν καλός ο Χίτλερ για τους κομμουνιστάς. Μετά έγινε… τέρας!

Ο δεύτερος μύθος, αφορά την «παλλαϊκή αντίσταση των λαών της ΕΣΣΔ στον χιτλερικό εισβολέα». Πρόκειται για κραυγαλέο ψεύδος! Οι λαοί της Σοβιετικής Ενώσεως δεν είχαν καμία διάθεση να υπερασπισθούν το μισητό σταλινικό καθεστώς, κι αυτό φάνηκε καθαρά από τις πρώτες ημέρες του πολέμου. Οι Σοβιετικοί στρατιώτες υποχωρούσαν άτακτα, ενώ στρατιές ολόκληρες παραδίδονταν αμαχητί στους Γερμανούς, αφού πρώτα «εκκαθάριζαν» τους Σοβιετικούς κομισαρίους, την παρουσία των οποίων είχε επιβάλλει το κομμουνιστικό καθεστώς σε κάθε στρατιωτική μονάδα (και που όλοι τους ανεξαιρέτως ήσαν Ιουδαίοι…). Μάλιστα, μεταξύ αυτών που παραδόθηκαν, ήταν και ο ίδιος ο υιός του δικτάτορος, Ιάκωβος Στάλιν! Στα μετόπισθεν, η κατάσταση για το σοβιετικό καθεστώς, ήταν πολύ χειρότερη. Σχεδόν παντού –και ειδικώς στην Ουκρανία και στα βαλτικά κράτη- κατά την διάρκεια της γερμανικής προελάσεως, ο λαός «εκκαθάριζε» τους κομματικούς ηγέτες (όσους δεν είχαν προλάβει να εξαφανισθούν…), καταργούσε τα σοβιέτ, άνοιγε τις εκκλησίες και διέλυε τα κολχόζ. Μόλις δε κατέφταναν οι Γερμανοί, τους υποδέχονταν με ζητωκραυγές, τους έραιναν με άνθη και τους προσέφεραν ψωμί κι αλάτι (δείγμα καλωσορίσματος). Στα μάτια τους φάνταζαν ως απελευθερωτές τους.

Ίσως, κάποιοι με θεωρήσουν υπερβολικό. Με τον καταιγισμό της κομμουνιστικής προπαγάνδας που έχουν δεχθεί, για την «μεγαλειώδη αντίσταση του σοβιετικού λαού» κ.τ.λ., δεν τους αδικώ καθόλου. Και για του λόγου μου το αληθές, παραθέτω κάποιες φωτογραφίες από τις χιλιάδες που υπάρχουν! Και δεν περιορίστηκαν οι λαοί της ΕΣΣΔ στο καλωσόρισμα των Γερμανών, αλλά κατατάσσονταν κιόλας σε εθελοντικούς στρατιωτικούς σχηματισμούς, που αρχικώς προορίζονταν για την τήρηση της τάξεως. Οι σχηματισμοί αυτοί, λόγω της πληθώρας των εθελοντών, μετεξελίχθησαν γρήγορα σε «απελευθερωτικούς στρατούς», που πολέμησαν γενναία κατά των καταπιεστών τους, ενώ κάποιοι εξ’ αυτών οργανώθηκαν σε ανεξάρτητες μεραρχίες των Ες-Ες. Έτσι, δημιουργήθησαν δύο ρωσσικές μεραρχίες των Ες-Ες, 2 ουκρανικές, 2 εσθονικές, 2 λεττονικές, 2 των Κοζάκων, 1 λιθουανική, 1 λευκορωσσική και πολλοί μικρότεροι της μεραρχίας σχηματισμοί, από Αρμενίους, Τατάρους, Τσετσένους, Αζέρους κ.λπ. Επίσης, εκτός όλων αυτών, δημιουργήθησαν ο Ρωσσικός Απελευθερωτικός Στρατός (ΡΟΑ), με επικεφαλής τον στρατηγό Α. Βλασώφ κι ένα εκατομμύριο εθελοντές, ο Ουκρανικός Εθνικός Στρατός (το 1945 αριθμούσε 250.000 εθελοντές), που πολέμησαν τους σταλινικούς.

Θα αναρωτιέστε βεβαίως, τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι. Πατριώτες ή προδότες; Κατ’ αρχάς, ο κομμουνισμός διακηρύττει ότι «οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα». Άρα, από… μαρξιστικής απόψεως, δεν ήταν προδότες. Αν το δούμε το θέμα αλλιώς, η ΕΣΣΔ ήταν ένα πολυεθνικό και πολυφυλετικό συνονθύλευμα. Οι ξεχωριστές εθνότητες που την αποτελούσαν, ουδέποτε ερωτήθησαν για το αν συμφωνούσαν ή όχι με την συμμετοχή τους εις αυτήν. Η ενσωμάτωση είχε γίνει δια της βίας. Άλλωστε, και η λεγομένη «ρωσσική επανάσταση», δηλαδή η κομμουνιστική του 1917, είχε γίνει μόνο στα εδάφη της Ρωσσίας και πουθενά αλλού, πρωτοστατούσης μιας ελαχίστης ιουδαϊκής μειοψηφίας και το καθεστώς που επεβλήθη στην Ρωσσία επεκτάθηκε και στις υπόλοιπες περιοχές της πρώην τσαρικής αυτοκρατορίας, με τις λόγχες του Ερυθρού Στρατού. Το 1991, λοιπόν, που έπαψε να υπάρχει ο φόβος και η καταπίεση, η ΕΣΣΔ διελύθη εις τα εξ’ ων συνετέθη και ο κάθε λαός τράβηξε ελεύθερα τον δρόμο του. Έτσι, προέκυψαν τα ανεξάρτητα κράτη της Ουκρανίας, της Εσθονίας, της Λεττονίας, της Λιθουανίας, της Λευκορωσσίας, της Μολδαβίας, του Καζακστάν, της Αρμενίας κ.α. Αυτό θα μπορούσε να είχε συμβεί από το τέλος του πολέμου, αν βεβαίως τον είχαν κερδίσει οι δυνάμεις του Άξονος. Δηλαδή, κάθε ξεχωριστή εθνότητα θα είχε δημιουργήσει την δική της εθνική εστία. Πως, λοιπόν, μπορεί να ήσαν προδότες αυτοί που μάχονταν για την ελευθερία της πατρίδος των;

Άλλωστε, τα τελευταία χρόνια, που οι χώρες τους είναι ανεξάρτητες, οι αντικομμουνιστές μαχητές της εποχής εκείνης τιμώνται από τα επίσημα κράτη ως «μαχητές της ελευθερίας», λαμβάνουν τιμητικές συντάξεις, έχουν ανεγερθεί μνημεία των πεσόντων τους κ.τ.λ.

Ο τρίτος μύθος, αφορά την «νίκη του κομμουνισμού». Αφού ο Στάλιν είδε την πρώτη αντίδραση του στρατού του και των λαών της ΕΣΣΔ στην γερμανική προέλαση, κατάλαβε πως αν τους ζητούσε να πολεμήσουν για τον κομμουνισμό θα χανόταν. Έκανε, λοιπόν, μεγάλη αντικομμουνιστική στροφή, προσπαθώντας να πείσει τον κόσμο πως ο πόλεμος είναι «πατριωτικός» κι όχι καθεστωτικός. Λίγες ημέρες μετά την επίθεση, κάλεσε σε πόλεμο για την «μητέρα Ρωσσία», άνοιξε τον μητροπολιτικό ναό της Μόσχας (που είχε σφραγισθεί το 1925) και όσες εκκλησίες δεν είχαν γκρεμισθεί αλλά είχαν δοθεί για άλλες χρήσεις (αίθουσες εκδηλώσεων, θέατρα, στάβλοι κ.τ.λ.), διόρισε Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσσιών και υποχρέωνε τους ιερείς (που επέστρεψαν άρον-άρον από τις εξορίες…) να καλούν το ποίμνιο σε αγώνα μέχρις εσχάτων κατά του… αθέου (!!!) Χίτλερ. Εν συνεχεία, κατήργησε τον ύμνο της διεθνούς («κάτω τα σύνορα και οι πατρίδες»…), επαναφέροντας τον ρωσσικό εθνικό ύμνο της τσαρικής εποχής, εξηφάνισε το σύνθημα «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» κι έριξε το «θάνατος στους εισβολείς για την υπεράσπιση της πατρίδος». Χαρακτήρισε τον πόλεμο «μεγάλο πατριωτικό» και στους λόγους του καλούσε τον λαό να εμπνέεται από τους «μεγάλους μας προγόνους» και τον στρατό από τους Τσάρους και τις «αιώνιες ρωσσικές παραδόσεις»! Τέλος, κατήργησε ακόμα και την Κομμουνιστική Διεθνή (1943) κι έδωσε εντολή στους πιστούς του στις γερμανοκρατούμενες περιοχές να οργανώσουν «Εθνικά Απελευθερωτικά Μέτωπα» και να μην αναφέρουν λέξη περί κομμουνισμού!

Ταυτοχρόνως, η μυστική αστυνομία του καθεστώτος, ανέλαβε την «εκκαθάριση» των «πιθανώς εχθρικών στοιχείων» στα μετόπισθεν. Κι όταν λέμε «εκκαθάριση», εννοούμε στην συγκεκριμένη περίπτωση γενοκτονία με όλη την σημασία της λέξεως, που αφορούσε το σύνολο του πληθυσμού, μη εξαιρουμένων και των κατά τόπους στελεχών του Κ.Κ. Η πρώτη τέτοια επιχείρηση έγινε εις βάρος της γερμανικής μειονότητος του Βόλγα (που αριθμούσε 2 εκατομμύρια) και συνεχίστηκε με την κατά βούλησιν εξόντωση άλλων «υπόπτων» εθνοτήτων, όπως των Ελλήνων, των Τσετσένων, των Κοζάκων, των Τατάρων, των Ινγκουσετίων κ.α.

Οι Γερμανοί, είχαν μεν καταλάβει σημαντικά εδάφη της ΕΣΣΔ, αλλά η χώρα ήταν τεράστια και υπολείπονταν πολλές ακόμα περιοχές. Κι αν οι Σοβιετικοί εφήρμοζαν πολιτική γενοκτονίας για τους «υπόπτους» λαούς, στον ρωσσικό λαό των περιοχών που βρίσκονταν μακριά από την γερμανική προέλαση, εφήρμοσαν πρακτική πλύσεως εγκεφάλου και τους περιέγραφαν τις «σφαγές και λεηλασίες» των Γερμανών στα κατεχόμενα εδάφη. Κάτι, λοιπόν, οι ελιγμοί του καθεστώτος και τα πατριωτικά κηρύγματα, κάτι οι εκφοβιστικές διαδόσεις για εγκλήματα των Γερμανών και κάτι τα ολέθρια λάθη που διέπραξαν οι Γερμανοί σε κατεχόμενες περιοχές, η πλειοψηφία των Σοβιετικών επείσθη εν τέλει να πολεμήσει κατά των «εισβολέων».

Τέταρτος και τελευταίος μύθος, είναι ότι η ΕΣΣΔ νίκησε «με το σπαθί της» που λέμε, στηριζομένη στις δικές της δυνάμεις και στην γενναιότητα των λαών της. Η αλήθεια είναι ότι τον Νοέμβριο του 1941, οι Γερμανοί είχαν καταλάβει τις πιο σημαντικές πλουτοπαραγωγικές περιοχές της ΕΣΣΔ. Ευρισκόμενη ένα βήμα πριν από την οικονομική κατάρρευση –που αναπόφευκτα θα έφερνε και την στρατιωτική- η ΕΣΣΔ κατάφερε να επιβιώσει και να ορθοποδήσει χάρη στην άφθονη αμερικανική βοήθεια, σε τρόφιμα, όπλα, πολεμοφόδια, καύσιμα, πρώτες ύλες κ.α., που έγιναν με τον νόμο «περί εκχωρήσεως και δανεισμού» και βέβαια δεν επιστράφηκαν ποτέ!

Αυτά, λοιπόν, για να μη μας δουλεύουν οι αριστεροί. Τα παραμυθένια «κατορθώματα» των ινδαλμάτων τους, ας τα λένε κι ας τα ακούνε μόνοι τους. Εμείς… ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε!

πηγή