Το κρυφό σχολειό του τότε και του σήμερα

Πολλά έχουν ακουστεί διαχρονικά για το συγκεκριμένο ιστορικό ζήτημα. Παραδοσιακά υποστηρίζεται πως χάρη στην ύπαρξη του «Κρυφού Σχολειού», δηλαδή κρυφών σχολείων που η τουρκική διοίκηση αγνοούσε την ύπαρξή τους, προωθήθηκε κατά κύριο λόγο η ελληνική παιδεία επί τουρκοκρατίας. Σε αυτά τα σχολεία, διάφοροι ιερείς που ήταν κάτοχοι μία στοιχειώδους τουλάχιστον μόρφωσης, συγκέντρωναν τα ελληνόπουλα σε κρυφές, ενδεχομένως και δυσπρόσιτες τοποθεσίες, σε μοναστήρια, ακόμα και σε σπηλιές επί παραδείγματι, ώστε να διδάξουν τα παιδιά τα ελληνικά γράμματα, και να τονώσουν τη πατριωτική και φυλετική τους συνείδηση. Αυτή σε γενικές γραμμές είναι η μία άποψη, η οποία ήταν και είναι μέχρι τις μέρες μας παγιωμένη στη πλειοψηφία των Ελλήνων.  Υπάρχει όμως και μία άλλη άποψη, η οποία είναι......
εκ διαμέτρου αντίθετη από τη προηγούμενη, και η οποία εκφράζεται εντονότερα τα τελευταία χρόνια, κυρίως από τους λεγόμενους «αναθεωρητές» ιστορικούς, από εγκάθετους και δοτούς δηλαδή «επιστήμονες» που ο μόνος τους ρόλος είναι η παραχάραξη της ιστορικής αληθείας και η αποδόμηση της εθνικής συνειδήσεως.  Η άποψη αυτή υποστηρίζει ότι σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε το «Κρυφό Σχολειό» και αποτελεί έναν μύθο, έναν εθνικό μύθο κατ’ ουσία, τον οποίο και δημιούργησε ο λαός μας, ώστε να πιστέψει σε κάτι τη δύσκολη περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας και να αναπτερωθεί το ηθικό του.
Εθνικό όμως είναι ό,τι είναι αληθές. Και επειδή εμείς οι εθνικιστές είμαστε λάτρεις της αλήθειας, μέσα από τις πηγές εκείνης της εποχής θα αναδείξουμε την αλήθεια του Κρυφού Σχολειού.
Είναι αυτονόητο πως διαμέσου των αιώνων της σκλαβιάς και της δουλείας, για να κρατηθεί ζωντανός από τους τούρκους κατακτητές ο υπόδουλος ελληνισμός, αναγκάστηκε να οργανωθεί με μυστικότητα για να επιβιώσει. Εκείνο δηλαδή το συνεκτικό στοιχείο που ήταν απαραίτητο για την επιβίωση του έθνους, ήταν η μυστική παιδεία του. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να αντισταθεί αποτελεσματικά.  Ποια ακριβώς ήταν η κατάσταση στον υπόλοιπο ελληνικό χώρο και κυρίως στην ύπαιθρο; Χαρακτηριστικός είναι ο αλληγορικός στίχος από ένα δημώδες άσμα «Ό ήλιος εσκοτίδιασε και το φεγγάρι εχάθη…»  Δεν υπήρξε κάποιος επίσημος οθωμανικός νόμος που να προέβλεπε απαγόρευση της εκπαίδευσης. Παρ’ όλα αυτά, υπήρχαν κατά καιρούς ισχυρισμοί από λόγιους και ερευνητές πως οι Τούρκοι απαγόρευαν στη πράξη την ίδρυση σχολείων. Επιπλέον, το προνόμιο που είχε δοθεί στον πρώτο Πατριάρχη, δεν ίσχυε απαραίτητα παντού ως θέσφατο. Η ισχύς του επαφιόταν στη θέληση του σουλτάνου και των οργάνων και εκπροσώπων του στις επαρχιακές πόλεις, καθώς και στη δυνατότητα εξαγοράς των οργάνων της τουρκικής διοίκησης. Φυσικά για οτιδήποτε απαιτείτο άδεια, και οι αναβολές που υπήρχαν αλλά και οι περιορισμοί που ετίθεντο ήταν τέτοιοι, που στην ουσία με έμμεσο τρόπο, απαγορευόταν η ίδρυση σχολείων.
 Υπήρξαν όμως και άλλοι παράγοντες, εκτός από την αρνητικότητα και γραφειοκρατία του οθωμανικού κρατικού μηχανισμού, που εμπόδιζαν ακόμα και τη σκέψη για την ίδρυση κάποιου σχολείου, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της υποτέλειας. Η αβάσταχτη φορολογία, το φριχτό παιδομάζωμα, η ασυδοσία και ο εξανδραποδισμός πλήγωσαν καίρια τους υπόδουλους Έλληνες, οι οποίοι πλέον αγωνίζονταν για την επιβίωση τους και δεν είχαν το χρόνο ούτε τη ψυχική διάθεση να ασχοληθούν με ένα τέτοιο ζήτημα. Είναι γεγονός, πως ο 17ος και 18ος αιώνας είναι οι αιώνες κατά τους οποίους εξαπλώθηκε σε μεγάλο βαθμό η παιδεία, και μέσω αυτής της παιδείας, αφυπνίστηκε και προετοιμάστηκε το Γένος, ώστε να διεκδικήσει εκ νέου την ελευθερία του. Ειδικότερα τα τελευταία 50 περίπου χρόνια πριν ξεσπάσει η Επανάσταση, η διάδοση της παιδείας υπήρξε ευρεία. Πώς όμως καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκικής κατοχής και κυριαρχίας των τεσσάρων περίπου αιώνων, οι υποτελείς διατήρησαν όλα εκείνα τα εθνικά τους χαρακτηριστικά, όπως τη γλώσσα, τη χριστιανική πίστη, τα ήθη και τα έθιμα, αφού τα σχολεία ήταν ελάχιστα στο σύνολο του ελληνικού χώρου και εμφανίστηκαν κυρίως κατά τους δύο τελευταίους αιώνες πριν την Ελληνική Επανάσταση του 1821; Η απάντηση που δίνεται, είναι πως τα μοναστήρια ήταν οι πρόμαχοι του ελληνισμού και της πατρίδας. Μέσα σε αυτά οι πιστοί κρατούσαν ζωντανούς τους δεσμούς με τη χριστιανική θρησκεία και πίστη τους, αλλά συγχρόνως γαλουχούντο εθνικά με μυστικές διδασκαλίες από τους ιερείς και μοναχούς. Σιγά σιγά, με το πέρας του χρόνου συμμετείχαν και οι νεώτεροι, οι οποίοι μελλοντικά θα συμμετείχαν στον εθνικό ξεσηκωμό, ως εκ τούτου έπρεπε να είναι κάτοχοι μιας στοιχειώδους εθνικής συνείδησης και ταυτόχρονα να είναι καταρτισμένοι ψυχικά και πνευματικά. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η όλη αυτή «μυστική» διαδικασία έπρεπε να γίνεται κρυφά, με προφυλάξεις και προσοχή για να μην υποπέσει το παραμικρό στην αντίληψη των  Τούρκων. Γι’ αυτό και η προσέγγιση των συγκεκριμένων χώρων, και κυρίως των μοναστηριών όπως προείπαμε, λογικά πραγματοποιούταν στο σκοτάδι κάτω από άκρα μυστικότητα. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείτο στους «μυημένους» ένα αίσθημα Θείας Αποστολής, μίας ιερής εθνικής προσπάθειας.  Όλο αυτό αποτυπώνεται εύστοχα στο γνωστό λαϊκό άσμα «Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ, να πηγαίνω στο σχολειό, να μαθαίνω γράμματα, του Θεού τα πράγματα…». Το ίδιο άσμα υπάρχει και σε άλλες εκδοχές. Η ύπαρξη του εν λόγω άσματος αμφισβητείται από όσους αρνούνται την ύπαρξη του «Κρυφού Σχολειού». Αν όμως δεχτούμε πως το ποίημα αυτό ήταν επί παραδείγματι δημιούργημα ενδεχομένως κάποιου λόγιου της μετεπαναστατικής περιόδου, γιατί δε το συμπεριέλαβε σε κάποια επώνυμη συλλογή του χωρίς να το παρουσιάσει ως δημώδες; Κι αν δεχτούμε ότι αναφέρεται σε αληθή περιστατικά, αλλά δεν είναι δημώδες, μάλλον δεχόμαστε την απευθείας προέλευση του άσματος από το λαό.  Η αλήθεια είναι πως κανένας δε δύναται να υποστηρίξει ότι τα «κρυφά σχολειά», ήταν οργανωμένα και γνωστά. Και αυτό φυσικά είναι αυτονόητο.     
Σε διάφορες περιοχές του ελληνικού χώρου όπου υπήρχαν τέτοιες ενδείξεις κρυφής διδασκαλίας, όπως στο νησάκι των Ιωαννίνων, δόθηκε το τοπωνύμιο «Κρυφό Σχολειό». Τις ισχυρότερες ενδείξεις γι’ αυτό, τις είχε η Μονή Φιλοσόφου στη Δημητσάνα.. Περί των αρχών του 17ου αιώνα και έκτοτε μπορούμε να πούμε πως ο λαός άρχισε να μιλά έντονα για το «Κρυφό Σχολειό», για τα μοναστήρια δηλαδή γενικότερα, στα οποία πραγματοποιούνταν τέτοιες κρυφές διδασκαλίες, τα οποία αυτόματα παίρνουν και το ομώνυμο τοπωνύμιο. Επομένως, με άλλα λόγια η περίπτωση του «Κρυφού Σχολειού» της Μονής Φιλοσόφου, έφτασε να χρησιμοποιείται συνολικά για κάθε μοναστήρι, στο οποίο φημολογείτο η ύπαρξη κάθε κρυφής και μυστικής κατήχησης και διδασκαλίας.
Έτσι λοιπόν λειτούργησε το Κρυφό Σχολειό αγαπητοί συναγωνιστές. Με μυστικότητα και αδερφική αλληλεγγύη, σαν άτυπος και κρυφός θεσμός του Γένους. Και φυσικά δεν επρόκειτο για «εθνικό μύθο» όπως διατείνονται κατακάθια τύπου Ρεπούση, που ισοπεδώνουν και απαξιώνουν την ιστορική πραγματικότητα για να κρύψουν τη δική τους επιστημονική ανυπαρξία και την εθνική και πνευματική τους αναπηρία.
Στις μέρες μας συνέλληνες, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, λειτουργεί ακόμα ο θεσμός αυτός. Το κρυφό σχολειό του ελληνισμού που αντιστέκεται και μάχεται στον ύπουλο πόλεμο κατά του Έθνους, είναι αδιαμφισβήτητα η Χρυσή Αυγή. Στις τοπικές μας, στις ομιλίες, στις συναντήσεις και στις συγκεντρώσεις μας. Εκεί όπου η ελεύθερη ελληνική ψυχή μπορεί να εκφραστεί και να αφυπνίσει συνειδήσεις. Εκεί όπου ευτυχώς υπάρχουν αληθινά μορφωμένοι (και όχι παρα-μορφωμένοι) Έλληνες επιστήμονες με εθνική ψυχή, οι οποίοι παραδίδουν άτυπα, μαθήματα ελληνικής ιστορίας και αναφέρονται στα γεγονότα και πεπραγμένα της Φυλής μας, όπως τους αξίζει, χωρίς σάλτες και στρογγυλέμετα, περίεργες στρεβλώσεις και ύποπτες αναφορές. Σε ένα σύστημα φύσει και θέσει αντεθνικό και μισελληνικό, η παρεχόμενη παιδεία του οποίου παρέχεται πλέον μόνο και μόνο για να παράγει νεοραγιάδες και προσκυνημένους, το εθνικιστικό κίνημα της Χρυσής Αυγής, δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα εκτός από το δρόμο και στο πνευματικό πεδίο.
Οι υπνωτισμένοι συμπατριώτες μας, που δυστυχώς δεν είναι λίγοι, για να συνταχθούν δυναμικά μαζί μας στους εθνικούς αγώνες, πρέπει πρώτα να αφυπνιστούν. Και αυτό θα γίνει. Με τη προϋπόθεση να αφιερώσουν λίγο από το χρόνο τους, για να αφουγκραστούν την αλήθεια. Την εθνική και φυλετική αλήθεια που τους φωνάζει από καιρό...
Αντεπίθεση