Θλιβερό, εμετικό "γλύψιμο" του νταβατζή "Μπόμπολα" στον Εθνοπροδότη Σημίτη....

σ.σ.ΠΑΣΠΑΡΤΟΥ: Είναι τα ίδια ΜΜΕ που σήμερα στηρίζουν και μελλοντικά θα "λιβανίζουν" τους σύγχρονους προδότες Αριστεράς (Τσίπρας) και Δεξιάς (Σαμαράς - Καμμένος). Για να μην το ζήσουμε ακόμη μια φορά, στείλτε τους από τώρα στον Καιάδα.
 
Ξοφλημένος, λαομίσητος, απεχθής. Αυτοί είναι οι χαρακτηρισμοί που μπορούν να αποδοθούν στον Κώστα Σημίτη, ο οποίος μόλις κυκλοφόρησε την πολιτική του αυτοβιογραφία, χωρίς φυσικά το παραμικρό ίχνος αυτοκριτικής για την «μαύρη οκταετία» 1996 - 2004, την περίοδο δηλαδή που ήταν πρωθυπουργός.
Δεν θα ασχολούμασταν με αυτόν τον «νάνο» της πολιτικής (όπως τον είχε αποκαλέσει το 1996 ο τότε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Χρήστος Μαγκούφης) αν δεν διαβάζαμε ένα παραληρηματικό κείμενο αποθέωσής του στο καθεστωτικό «Έθνος» με τίτλο «Το αποτύπωμα του Κώστα Σημίτη» από κάποιον νοσταλγό των ημερών εκείνων. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον αρθρογράφο της φυλλάδας του Μπόμπολα «Βιωματικός χώρος του πρώην πρωθυπουργού είναι οι αρχές και αξίες μιας κοσμοπολίτικης Αριστεράς. Η αποστροφή του στον εθνοκεντρισμό, στην αρχαιοπληξία και....
θρησκοληψία, η εναντίωσή του στον λαϊκισμό, στη μισαλλοδοξία και στα φοβικά σύνδρομα βρίσκονταν στον αντίποδα του κυρίαρχου στην Ελλάδα αναχρονιστικού πολιτικο-ιδεολογικού οπλοστασίου. Θεωρώντας τη σοσιαλδημοκρατία «Αριστερά του μέλλοντος», οριοθετήθηκε εγκαίρως έναντι των ιδεοληπτικών αριστερών εμμονών, αλλά και των συντηρητικών, πατριδοκάπηλων και λαϊκίστικων απόψεων της Κεντροαριστεράς. Η αντιστασιακή και πολιτική του δράση συμβάδιζε με τις ιδεολογικές και διανοητικές του αναζητήσεις. Το συγγραφικό του έργο το αποδεικνύει. Ο Κώστας Σημίτης, ο κατεξοχήν ευρωπαϊστής και αυθεντικός σοσιαλδημοκράτης πολιτικός της χώρας, διαθέτει πλούσιες πολιτικές αποσκευές. Υπήρξε πάντα φορέας νέων ιδεών. Το κυριότερο, ενσάρκωσε το αφήγημα του εκσυγχρονισμού. Εκεί εδράζεται η αποδοχή του και η ανάδειξη στην πρωθυπουργία. Το γεγονός ότι το εγχείρημα έμεινε μετέωρο δεν απομειώνει την αξία και την αναγκαιότητά του. Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΟΝΕ είναι το ανεξίτηλο αποτύπωμα της διακυβέρνησής του. Οι σκιερές πλευρές της, τα υπαρκτά κρούσματα διαφθοράς, που οφείλονταν στη «μικρο-φυσική της εξουσίας», όπως έλεγε ο Φουκώ, δεν μπορούν να επισκιάσουν το έργο και την προσφορά του πρώην πρωθυπουργού».
Αμφιβάλλουμε αν και ο ίδιος ο Σημίτης θα μπορούσε να περιπλέξει το εγκώμιό του με μια τόσο ναρκισσιστικού περιεχομένου περιγραφή. Οι χαρακτηρισμοί πάντως του κόλακά του, είναι ακριβείς ως προς τον κοσμοπολιτισμό του, την άρνηση του εθνοκεντρισμού, την συνειδησιακή ενοχοποίηση κάθε πατριωτικού φρονήματος, την εκσυγχρονιστική αντίληψη καταστροφής και κατάργησης της κλασικής Ελληνικής Σκέψης και Παράδοσης,της εκκόλαψης των παρασίτων του εθνομηδενισμού, της πολυπολιτισμικότητος, της αρνησιπατρίας.
Εμείς, που δεν είμαστε επ΄ουδενί θαυμαστές αυτού του συμπλεγματικού τύπου, αυτό που έχουμε να θυμόμαστε από την θητεία του είναι την παράδοση Ελληνικού εδάφους στα Ίμια και την ένοχη σιωπή του στην δολοφονία των τριών Αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου που κατέστρεψε αναρίθμητες Ελληνικές οικογένειες, το τεράστιο φαγοπότι των Olympic Games (και όχι Ολυμπιακών Αγώνων) του 2004, την γιγάντωση των «νταβατζήδων» στα ΜΜΕ, την τεράστια απόκλιση στα έξοδα των δημοσίων έργων εκείνης της περιόδου, το 1.000.000 ευρώ του Τσουκάτου από την Siemens, την αφαίρεση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες και τόσα άλλα. Αλλά κατά τον υμνητή του Σημίτη «Οι σκιερές πλευρές της, τα υπαρκτά κρούσματα διαφθοράς, που οφείλονταν στη «μικρο-φυσική της εξουσίας», όπως έλεγε ο Φουκώ, δεν μπορούν να επισκιάσουν το έργο και την προσφορά του πρώην πρωθυπουργού». Η διαφθορά έγινε συνώνυμη της κυβερνητικής εξουσίας του Σημίτη αλλά αυτό είναι «λεπτομέρεια» για τον θαυμαστή του.
Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν την οργή κάθε Έλληνα Εθνικιστή και Πατριώτη, ο οποίος διαβάζει αυτό το απίστευτο «λιβάνισμα» για έναν θλιβερό τύπο που έφτασε στο σημείο να διαγραφεί και από το ίδιο του το κόμμα. Που δεν τόλμησε να ασχοληθεί ποτέ ξανά με την πολιτική, γιατί γνώριζε την λαϊκή κατακραυγή που θα συναντούσε. Όσο κι αν προσπαθούν οι διάφοροι «αγιογράφοι» του, το θλιβερό αυτό ανθρωπάκι (που μέχρι και «φώτοσοπ» έκανε στις «ελιές» που… κοσμούσαν το πρόσωπό του, σε προεκλογικές αφίσες, δείχνοντας το κόμπλεξ εμφάνισης που τον διακατέχει) αφήνει στο αποτύπωμά του μόνο βρώμικα ίχνη, με την παρουσία του πλέον να κοσμεί  τον σκουπιδοτενεκέ της πολιτικής ιστορίας του Τόπου.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ