Η θέση της Χρυσής Αυγής για τον εμφύλιο ή συμμοριτοπόλεμο

Κάθε χρόνο στις 29 Αυγούστου οι μνήμες όσων επιμένουν να αντιστέκονται στην λήθη και την επιχειρούμενη παραχάραξη της Ιστορικής Αλήθειας, επικεντρώνονται στην λήξη του εμφύλιου ή συμμοριτοπόλεμου. Όπως και να ονομαστεί εκείνη η τραγική περίοδος, αυτό που έχει σημασία είναι πως οι αντανακλάσεις εκείνων των γεγονότων φτάνουν μέχρι τις ημέρες μας.
Είναι γεγονός ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών, κάθε χρόνο στις βουνοκορφές του Γράμμου και του Βιτσίου Τιμά την Μνήμη εκείνων των Ελλήνων, οι οποίοι έδωσαν την μάχη, και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και την ζωή τους, προκειμένου η Πατρίδα και ο Λαός μας...
να μην καταντήσουν ένα ακόμη τρόπαιο του σοβιετικού «ερυθρού παραδείσου».

Από εκεί και πέρα, όμως, επ’ ουδενί θεωρούμε ότι πρέπει να απολογούμαστε για την μετέπειτα πορεία της Χώρας και το πώς η Στρατιωτική Νίκη επί των σοβιετόδουλων εγχώριων μπολσεβίκων εκφυλίστηκε από τους ντόπιους πολιτικάντηδες της δεξιάς και του κέντρου, οι οποίοι παρέδωσαν τον Τόπο στις ορέξεις του αμερικανικού παράγοντα. Διευκρινίζουμε, για μια ακόμη φορά, ότι οι Έννοιες του Εθνικισμού με τον Πατριωτισμό διαφέρουν. Ο Εθνικισμός ως Κοσμοθεωρία και Βιοθεωρία είναι κάτι το πλατύτερο από την απλή αγάπη προς την Πατρίδα. Αποτελεί πολιτική θεώρηση, κοινωνική πρακτική, μεταφυσική πίστη. Ο Πατριωτισμός από την άλλη, στην καλύτερη των περιπτώσεων αποτελεί ένα άδολο και αγνό συναίσθημα απλής αγάπης προς την Πατρίδα, χωρίς όμως ουσιαστικό περιεχόμενο. Σ’ άλλες περιπτώσεις, ωστόσο, αποτελεί το άλλοθι του κάθε πολιτικού απατεώνα, προκειμένου να βαφτίσει ως «πατριωτικό» ό,τι αφορά τα στενά συντηρητικά του συμφέροντα.

Τα φτωχά παιδιά των Εργατών και των Αγροτών, τα οποία αντιστάθηκαν στα εγχώρια πιόνια του Στάλιν, δεν το έκαναν για να καπηλεύονται τους αγώνες και τις θυσίες τους οι διάφοροι άκαπνοι πολιτικάντηδες τύπου Βορίδη και Γεωργιάδη. Δεν το έκαναν για να ξεπουλούν αυτοί σήμερα, μαζί με τους κομματικούς τους προϊσταμένους, την Ελλάδα στους διεθνείς τοκογλύφους και τον οποιονδήποτε άλλο ξένο παράγοντα. Και επειδή, δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό ακούγονται από ορισμένους κάποιες απίθανες ατάκες, όπως π.χ. ότι «ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν Εθνικιστής» ή από κάποιους άλλους ότι ο ψευτοεθνάρχης ήταν «καλός»(!) μέχρι το 1974, αλλά ήρθε «χαλασμένος» ύστερα από την άνετη και ξεκούραστη «αυτοεξορία» του στο Παρίσι, πρέπει να υπάρξει μια ξεκάθαρη τοποθέτηση. Από κάτι σάπιο δεν μπορεί να υπάρξει αναγέννηση.

Και η ηγεσία της δεξιάς στην Ελλάδα ήταν σάπια, ανταγωνιζόμενη την ηγεσία της αριστεράς σε μειοδοσίες. Ιδιαίτερα ο Καραμανλής ανέκαθεν ήταν αυτός που ήταν, και δεν «άλλαξε ξαφνικά». Η κυβέρνηση, της οποίας ηγείτο, ήταν αυτή που διέταζε τους χωροφύλακες να ξυλοκοπούν τον κόσμο, ακόμη και να τον δολοφονούν, επειδή κατέβαινε στους δρόμους για να διαδηλώσει υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα. Εκείνος ήταν που έθαψε την Ένωση αυτή με τις επαίσχυντες και ανοιχτά προδοτικές συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου. Που ρήμαξε και ερήμωσε την επαρχία, έκανε την Αθήνα μια απέραντη τσιμεντούπολη, γιγάντωσε την ανεργία και οδήγησε χιλιάδες Έλληνες να καταφύγουν στην ξενιτειά για εύρεση εργασίας. Που με την αντεθνική και αντιλαϊκή πολιτική που ακολούθησε ανέστησε το ΚΚΕ, με αποτέλεσμα το καμουφλαρισμένο μετωπικό του σχήμα (ΕΔΑ), εννέα μόλις χρόνια μετά την στρατιωτική του συντριβή, να γίνεται με 25% στις εκλογές του 1958 αξιωματική αντιπολίτευση. Ο άξεστος αυτός τύπος ήταν που καλλιέργησε, σε συστηματική βάση, την αποπολιτικοποίηση της νεολαίας, με τραγικό αποτέλεσμα όλα τα ανήσυχα και επαναστατικά νεανικά πνεύματα να στρέφονται προς την αριστερά.

Δεν είναι, επομένως, δυνατόν στα πλαίσια του αντικομμουνισμού να κάνουμε «τα στραβά μάτια» στην απαράδεκτη τακτική που ακολούθησε μετέπειτα το κράτος των νικητών της τραγικής περιόδου 1946-49. Μια τακτική, η οποία οδήγησε στην δορυφοριοποίηση της Χώρας μας από τον αμερικανικό παράγοντα και -μέσα από τις πάμπολλες διαδρομές του δεξιού και αριστερού πολιτικού κόσμου- στην σημερινή οικτρή κατάσταση που επικρατεί στην Πατρίδα μας. Ο Εθνικισμός βρίσκεται πάνω και πέρα από τα καθεστωτικά σχήματα της δεξιάς και της αριστεράς.

Η μεταπολεμική Ελλάδα αποτελεί το αποτέλεσμα των διακυβερνήσεων των κομμάτων του λεγομένου «συνταγματικού τόξου», επομένως οι Εθνικιστές δεν είναι υπεύθυνοι γι’ αυτή την διαδρομή, ούτε φυσικά χρειάζεται να απολογούνται για τα έργα και τις ημέρες της πατριδοκάπηλης δεξιάς. Την ώρα που στο Βίτσι και τον Γράμμο τσακιζόταν η κομμουνιστική απειλή, από την πίσω πόρτα έμπαιναν η υποταγή στις ΗΠΑ, η εκμετάλλευση από το ξένο κεφάλαιο και η εθνική αποδόμηση από τους αστούς. Επειδή, λοιπόν, εκτός από αντικομμουνιστές είμαστε πολύ περισσότερο αντικαπιταλιστές, γι’ αυτό και ο Αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία και Κοινωνική Δικαιοσύνη συνεχίζεται.

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

Γιώργος Μάστορας