Γιατί σκότωσαν τον Σωκράτη.

 

http://aristidisdikaios.blogspot.com
Ο Σωκράτης δεν επιχείρησε μόνο να χτυπήσει το σύστημα (εκ των έσω). Eπιχείρησε να στρέψει ενάντια στο σύστημα τα ίδια τα όπλα του συστήματος! Ο Σωκράτης, μέλος του συστήματος, είχε ανακαλύψει ότι το σύστημα δεν διαθέτει αμυντικούς μηχανισμούς για τα ίδια του τα όπλα. Ο Σωκράτης είχε εντοπίσει «κενό ασφαλείας». Γι αυτό έπρεπε να πεθάνει…

Ο Σωκράτης Γκιόλιας ήξερε πολλά. Χρόνια στην πιάτσα, δίπλα στον Ταρζάν, είχε ράμματα για πολλών τις γούνες. Πολιτικών, επιχειρηματιών, αθλητών, τσάτσων, λαμόγιων κτλ. Ακόμη περισσότερα ήξερε για το δημοσιογραφικό σινάφι. Ποιος τα παίρνει από ποιον, ποιος παπαγαλίζει ποιον, ποιος τρώει από τα κόμματα και κυρίως ποιος είναι ο χαφιές (ορθότερα: ποιοι είναι οι χαφιέδες). Όλα αυτά όμως τα «μπουμπούκια», είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε να τα ξεμπροστιάσει. Όλοι πλέον οι παράνομοι και οι πουλημένοι είναι επαγγελματίες. Ξέρουν να φυλάγονται. Δεν αφήνουν ίχνη κι αν τους ξεφύγει καμιά λεπτομέρεια, έχουν πιάσει τα πόστα: εκβιάζουν, δωροδοκούν ή απειλούν όσους κρατικούς λειτουργούς (αστυνομικούς, δικαστικούς) και δημοσιογράφους δεν είναι δικοί τους και τα ίχνη εξαφανίζονται. Γι αυτό μόνο λίγα «μικρά ψάρια» αποκαλύπτονται κι ακόμα λιγότερα τιμωρούνται.

Γνώριζε λοιπόν ο Σωκράτης (από τα μέσα), ότι το σύστημα δεν χτυπιέται με «αποκαλύψεις». Ακόμη κι αν συνταράξεις το πανελλήνιο με την αποκάλυψη ενός σκανδάλου και «κάψεις» τους πρωταγωνιστές του, το σύστημα ουδόλως βλάπτεται. Την ίδια ώρα λαμβάνουν χώρα χιλιάδες άλλα σκάνδαλα και χιλιάδες άλλοι πρωταγωνιστές δρουν ανενόχλητοι.

Επιχείρησε λοιπόν ο Σωκράτης κάτι αντισυμβατικό. Μέσα από το σύστημα, να διαμορφώσει συνειδήσεις. Υγιείς. Αγνές. Χρόνια στο κουρμπέτι, γνώριζε πολύ καλά ποιο είναι το ισχυρό όπλο του συστήματος: η πλύση εγκεφάλου, η αποβλάκωση, η προπαγάνδα. Γνώριζε άριστα ο Σωκράτης, την ψυχολογία του τηλεθεατή, του ακροατή, του αναγνώστη, του καταναλωτή εν τέλει: έλκεται από ό,τι δημιουργεί εντυπώσεις, από το ευτελές που διεγείρει τις αισθήσεις, το ελαφρό, το γρήγορο, το πικάντικο, το χαζοχαρούμενο. Γνώριζε επίσης ότι αυτό ακριβώς εκμεταλλεύεται η συστημική προπαγάνδα για να περάσει τα μηνύματά της. Μηνύματα καθεστωτικά, παγκοσμιοποιημένα, στην υπηρεσία της Νέας Τάξης. Σκέφτηκε λοιπόν να χρησιμοποιήσει αυτή την αδυναμία του κοσμάκη, προς όφελος του τελευταίου. Να χρησιμοποιήσει καλαμπόκι για να μαζέψει τις κότες, όπως όλοι, με σκοπό όμως, όταν οι κότες μαζευτούν, να τους περάσει μηνύματα δικά του, ώστε να πάψουν να είναι κότες.

Θρήσκος, δημοκράτης και πατριώτης, εκμεταλλευόμενος τη δύναμη του διαδικτύου, έφτιαξε το «Τρωκτικό». Πετούσε «καλαμπόκι», δηλαδή σόου-μπιζ, κουτσομπολιό, καλλίγραμμες υπάρξεις, σκανδαλάκια, αξιοπερίεργα, ευτράπελα κτλ και μάζευε «κότες», δηλαδή νέους ανθρώπους, ευάλωτους, απογοητευμένους, απελπισμένους, πλανημένους.

Εκπαίδευσε και τους, επίσης νέους, διαχειριστές του ιστολογίου ανάλογα και…
Ανάμεσα στους «κράχτες» (σοφτ τσόντα, ξεμαλλιάσματα, ξεκατινιάσματα, ανέκδοτα κτλ) περνούσαν (και περνούν) αυτά:

Τολμούσε να κατακρίνει τους Τούρκικους τσαμπουκάδες και τις Σκοπιανές προκλήσεις, να στιγματίζει τη βεβήλωση σημαίας και ναών, να ενημερώνει για την εγκληματικότητα των αλλοδαπών, να αναπαράγει άρθρα από το «Ρεσάλτο», να φτύνει τους υποτιθέμενους τρομοκράτες κτλ. Μέσα στο συρφετό δηλαδή των «φτηνών» αναρτήσεων, εκεί που θα περίμενε κανείς να βρει μηνύματα αμοραλισμού, «πολιτικώς ορθά», αντεθνικά κτλ, περνούσαν μηνύματα δημοκρατικά, χριστιανικά, πατριωτικά. Προπαγάνδα μέσα από το σύστημα, μπούμερανγκ εναντίον του συστήματος, υπέρ πατρίδας και θρησκείας! Ευφυής σύλληψη, ευφυέστατη εκτέλεση.

Πάρα πολλοί, μεταξύ αυτών και ορισμένοι πρωτοκλασάτοι μπλόγκερς, σοβαροί τάχα, μετρημένοι και έγκυροι, κατ’ εμέ μασκαρεμένοι δεξιούληδες δήθεν σεμνότυφοι, και φυσικά η καθεστωτική δημοσιογραφία και οι αποσπασμένοι στο διαδίκτυο πράκτορες και κομματόσκυλοι, αλλά και απλοί έλληνες πατριώτες-δημοκράτες (μπλόγκερς και μη) είχαν «πυροβολήσει» το «χαμηλό επίπεδο» του «Τρωκτικού». Ο Γκιόλιας όμως ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Δεν ήταν τυχαίο το ότι ο «ασύδοτος ασίκης» κατά Βότση είχε χαρακτηρίσει το «Τρωκτικό» ακροδεξιό, ούτε το ότι στη νεκρολογία του Σωκράτη δήλωνε ότι «γελάει που με τη δολοφονία Γκιόλια ασχολείται το τμήμα Ανθρωποκτονιών», πεπεισμένος προφανώς ότι οι «επαναστάτες» φίλοι του ήταν που εκτέλεσαν το «φασιστάκι».

Κλείνω εδώ. Δεν ήταν σκοπός μου να ηρωοποιήσω το Σωκράτη Γκιόλια. Δεν θα το ‘θελε ούτε ο ίδιος. Για τις πολυτιμότατες υπηρεσίες που προσέφερε στην πατρίδα, τη δημοκρατία και το Χριστό, τον ευχαριστώ από καρδιάς και του εύχομαι καλό ταξίδι και καλήν αντάμωση.